Gewoon een normale dag op werk
Een stel jonge tieners staan stil voor de winkel. Ik hoop dat ze weggaan en niet binnenkomen. Het is niet dat ik een hekel heb aan kinderen, maar ik weet dat wanneer ze binnenkomen ik de rest van de middag bezig ben met opruimen. Mijn stille wens is zoals gewoonlijk voor dovemansoren, want ze komen rennend en lachend naar binnen. Zoals alle kinderen die in de winkel komen, slaan ze elkaar met de schuimzwaarden, gebruiken ze de hoofdmasseurs op elkaar uit en knijpen langer dan leuk is in de fietstoeters. En natuurlijk wordt niets op de goede plek teruggelegd.
Dan kun je nog denken dat ze dan ook wel veel komen kopen, uit compensatie voor hun toch wel irritante speelgedrag. Maar nee. De groep van zeker vijf jongeren kopen een zure mat voor 50 cent. Zij hebben een zure mat, en ik 50 cent en een troep in de winkel.
Niet alleen de kinderen doen alsof de winkel een speeltuin is, er zijn ook genoeg volwassenen die weer helemaal kind lijken te worden. Vooral als ze iets zien wat geluid maakt. De fietstoeters zijn daar vaak dan slachtoffer van, maar ook de huisdierspeeltjes worden veelvuldig gebruikt om herrie te maken. Het herhaaldelijke geknor van een piepvarken is misschien wel 100 keer vervelender dan welk ander geluid dan ook.
Een keer ging het zo lang door dat ik er iets van wilde gaan zeggen. Precies op dat moment kwam ik erachter dat het geen kind of volwassene was die obsessief in het speeltje aan het knijpen was, maar een hondje. Het speeltje in kwestie, een rubberen piepschoen, was op de grond gevallen. Mijn gezichtsuitdrukking veranderde binnen een seconde van irritatie naar liefde. Het baasje stond schuldbewust achter de kassa, "Ja, hij wil niet meer loslaten dus dan moeten we het maar kopen." Ik verzekerde haar ervan dat het niet erg was. Het speeltje bereikte zijn doel.
Ik werk in een winkel waar we tussen de alledaagse spullen die je nodig kunt hebben (potjes, notitieboeken, kaarsen en doekjes), ook onzinspullen verkopen waarvan je niet zeker bent wanneer je die gaat gebruiken (wortelslijpers bijvoorbeeld, of de hoofdmasseur die ik eerder noemde). Veel komen mensen langs om cadeautjes te kopen voor vrienden en familie, en soms komen mensen gewoon langs om even te neuzen.
Ventilatorenverwarring
Tijdens de hittegolf van afgelopen zomer hadden we veel ventilatoren binnengekregen, en die vlogen dan ook de toonbank over. We hadden verschillende soorten: die je zelf moest opdraaien, op batterij, en via een USB-kabel. Niet iedereen begreep hoe die werkten. Zo kwam er een klant die zo'n USB-ventilator kwam terugbrengen omdat ze niet kon vinden waar de batterijen in moesten. Nadat ik haar had uitgelegd dat er geen batterijen in gingen en deze aangesloten moest worden met de meegeleverde USB-kabel om opgeladen te worden, kreeg ik de vraag of ze die ook op haar laptop kon aansluiten, want deze was best al oud.
"Ja, mevrouw, elke computer, ook de oudere hebben een USB-ingang." Ze wilde er toch graag eentje hebben met batterijen.
We hadden echter niet veel ventilatoren op batterijen over. Niet die er normaal uitzagen in ieder geval. De enige van het formaat wat je in je tas kon stoppen die we hadden, was in de vorm van een poppetje. Je moest een dopje van het hoofd afhalen, waarna je de ventilator kon gebruiken.
"O, nee die wil ik niet. Dat lijkt wel een vibrator!"
Ik moest lachen, maar de vrouw maakte geen grapje. Ze was bloedserieus, "ja toch?"
"Eh, nou ik weet het niet, als u het zegt," ik was even helemaal van mijn apropos. Vervolgens liet ik haar de ventilatoren zien die iets groter waren en daarbij water spoten. Die wilde ze wel proberen. De ventilator kwam in twee kleuren, groen en roze.
"Welke kleur wilt u hebben?"
"Ja, ik vind ze allebei spuuglelijk. Maar doe dan die groene maar."
"De minst lelijke van de twee?" lachte ik. Ik kreeg een bevestiging terug waar geen spoor van humor in terug te vinden was.
Het werken in de winkel bestaat in principe uit 'gewoon' winkelwerk: producten aanvullen en nieuwe producten een plek geven, schoonmaken, achter de kassa staan.
Het is veel repetitief werk, alleen de klant die je voor je neus hebt, is elke keer anders. Iedereen heeft een eigen verhaal. En elke vraag en opmerking wordt gekleurd door het humeur van de klant. En dat is wat het werk voor mij interessant maakt.
