Derek
Fuck! Die kloothommel. Mijn vrouw was van mij en van mij alleen. Ik kan het niet uitstaan dat iemand anders aan haar heeft gezeten. Ik ben de enige die dat mag. Mocht, verbeter ik mezelf.
Ze is immers dood. Shit! Ze mag helemaal niet dood zijn. Ik heb haar nodig. Ik heb haar nodig om naast te slapen en om te koken en om… gewoon voor alles. Zíj regelde alles. Ik ging naar het werk. Waarom is ze nu dan weg? Ze kan helemaal niet weg zijn. Het hele huis valt straks in elkaar.
Langzaam dwaalt mijn blik naar de foto’s die op de salontafel voor me liggen. De politieagente heeft ze net afgegeven. Ze zag er niet verkeerd uit met haar blonde haren en onderzoekende blauwe ogen, maar ze is mijn vrouw niet. Mijn vrouw heeft - had - prachtige bruine haren die als een waterval over haar schouders vielen. Niemand kan aan haar tippen.
Op de eerste foto ligt mijn vrouw op de grond. Haar haren liggen aan haar linkerkant uitgespreid op de grond. Aan mijn linkerkant ligt er een plas bloed naast haar hoofd en er loopt nog een straaltje van een stukje boven haar oor naar beneden. Haar ogen staan nog open in shock door wat er gebeurde en wie er stond.
Ik kan er niet tegen om te zien dat ze zo heeft geleden en snel draai ik mijn hoofd weg. Ik leg de foto links van me neer en pak de volgende van bovenop de stapel. Een deegroller met een bebloed handvat kijkt me tegemoet. Het bloed druipt bijna van de foto af, zo lijkt het. Hier is ze dus mee gedood.
Nu, op dit moment, voel ik me pas echt weduwnaar. Mijn vrouw is dood en ik mag deze keer deze klerezooi opruimen. Verdomme! Was ze maar hier.
John
Dood. Weg. Overleden. Het maakt niet uit hoe je het zegt maar het blijft waar. Wat ook waar blijft is dat het nog steeds niks met mij te maken heeft. Minnaar. Dan ben je dus niks van haar. Althans, niet volgens de wet of de familie.
Ik weet dat wat wij hadden echt is. Was. Jezus. Wat een shitzooi is mijn leven nu geworden. Ik weet dat de politie elk moment voor mijn deur kan verschijnen. Ik weet wat ze gaan zeggen. En ik weet dat ik hier heel snel weg moet.
Dat is precies wat ik nu doe. Tegen de tijd dat ze doorhebben dat ik niet meer in Delft ben, ben ik al Duitsland. Een klerezooi. Dat is wat mijn leven nu is. Mijn geliefde dood - niemand die het uitmaakt dat ze alleen van mij hield. Die Derek was alleen maar bij haar om haar uiterlijk en om wat ze voor hem deed. Ze regelde zijn leven voor hem! Hij kan helemaal niets! De sukkel… - en ik word er voor verdacht, mijn baas heeft me vandaag ontslagen en op het moment ben ik op de vlucht voor de politie. Kan het nog slechter?
Ellie is de ware voor mij. De enige echte. En toch heeft Derek haar weten te stelen.
De maandagen en donderdagen waren sowieso voor mij. Niemand die ooit doorhad dat ze er dan niet was. Hij was toch niet thuis. Die avond… Ik zou langskomen. Ik had mijn beste pak aan en een kerstster voor haar gekocht. Mijn cologne rook naar ceder en mijn haar was strak achterover gekamd. Vanavond is de avond, dacht ik bij mezelf.
Toen ze niet opendeed toen ik aanbelde, ben ik zelf maar via de achterdeur gegaan met de reservesleutel. Het was muisstil in het huis. Ik voelde me bijna een inbreker. De treden van de trap kraakten door mijn schoenen en het licht van de grote kroonluchter weerkaatste op mijn glimmende schoenen. De deur gaf zo’n horrorfilm geluid toen ik hem opende. Little did I know…
Laura
‘Harder!’ roep ik naar de taxichauffeur. ‘We gaan veel te langzaam.’
‘We gaan al harder dan het toegestane, mevrouw.’ antwoordt de taxichauffeur beleefd.
‘Dat maakt me niet uit. Blijf gassen. Ik betaal de boetes wel.’
Gek. Ik blijf maar achterom kijken ook al weet ik dat niemand ons zal achtervolgen. Nu Ellie dood is, voel ik me opgejaagd. Misschien zitten ze achter mij aan?
Gelukkig kan ik me nog in veiligheid brengen, in tegenstelling tot Ellie. Niemand zal me ooit vinden waar ik nu naartoe ga. Alleen Derek. Maar hij mág het. Hij moet zelfs.
Derek is de enige die ik op dit moment nog ga vertrouwen. Dat heb ik met mezelf afgesproken. Binnenkort komt hij ook. Gegarandeerd. Ik wéét dat hij van mij houdt. Hij heeft sowieso nooit van Ellie gehouden.
Ik ben veel avontuurlijker. Zij is zo… braaf. Dat vindt Derek vast niet leuk. Één weekje met mij gaat wel laten zien wat hij al die jaren gemist heeft, waarom hij voor mij had moeten kiezen toen, met dat bal.
Vanaf nu zal ik door het leven gaan als Kiara van Rijn. Niemand zal nu nog doorhebben dat ik ook maar iets te maken heb met Ellie. Ze mogen er nooit achterkomen wie ik ben en wat ik heb gedaan.
Zoals mijn zus vermoorden.
