Welk oog vangt
Welk oog blijft rusten, op een onverklaarbaar licht.
Welk oog ziet glinsteringen, in een vaag bekend gezicht.
Welk oog, vangt wat het nog niet eerder zag.
Welk oog kijkt, maar dwaalt af, naar een lang vergeten glimlach.
Welk oog, ziet in de kamers van vroeger, een gepasseerd verleden.
Welk oog, valt op bekende taferelen, zonder heldere reden.
Welk oog ziet het, wanneer schijn doet bedriegen,
Welk oog, ziet meeuwen zwermen in de verte opvliegen?
Welk oog valt te beoordelen, en kan de tijd in twee delen.
Welk oog ziet, zonder te kijken,
hoe we op elkaar lijken.
En hoe we verschillen,
Hoe kille ruimtes ons doen rillen.
hoe we tegen de stroom in zwemmen, en weer verstillen.
Welk oor, vangt de hoge riedels van de roodborsttapuit.
Welk oor, verstaat ons meest timide stemgeluid.
Welk oor, hoort op een alledaagse dag, een zeldzame melodie.
Welk oor herkent de toonsoort van de nostalgie.
Welk oor, registreert het geroezemoes van verder weg.
Welk oor, hoort überhaupt nog wat ik zeg?
Welk oor, prefereert het vroege vogelgefluit,
boven ieder ander geluid.
Wie merkt ons op, wie hoort ons nog. Wie ziet ons nog staan?
We lijken steeds verder van elkaar vandaan.
Afgeleid door obstakels en onzinnigheden,
De gedachten ergens in de toekomst of in het verleden.
We zien onszelf en elkaar over het hoofd.
Wie heeft ons van de verwondering beroofd?
Wat weerspiegelen de regenplassen.
Als de straat zich overgeeft,
Zijn wij tegen de machtige rotsen wel opgewassen?
Wanneer de eeuwenoude mist, laag boven ons zweeft.
