Ik weet dat de hersenen voornamelijk gefixeerd zijn op negativiteit en op problemen, om ons zogenaamd te behoeden of om eventuele gevaren ‘voor’ te zijn.
Ook weet ik dat je met overmatig denken en eindeloos analyseren vaak niet verder komt maar juist je verhaal daarmee in stand houd.
En toch, ondanks dat dit bewustzijn er wel degelijk is, zie ik mijzelf dagelijks struikelen over mijn eigen veters. Stoot ik me opnieuw en opnieuw aan dezelfde steen.
Het overkomt me vaak dat ik lijk vast te zitten in een soort verzonnen identiteit die eigenlijk helemaal niet bestaat, dat ik het slachtoffer word van mijn eigen zelf gemaakte, filmische drama.
Al een paar jaar luister ik veel naar de spirituele leraar Eckhardt Tolle.
Zijn benadering spreekt me aan, met humor en luchtigheid geeft hij een kijk op hoe onze geest werkt en wat onze mindset doet.
Soms lukt het me om met de blik van Eckhardt mijn gedachten patroon te benaderen.
Om uit de identificatie te stappen en met afstand de situatie te zien of naar mezelf te kijken.
Die afstand geeft dan tijdelijk wat verlichting en vervolgens - als ik even niet oplet - beland ik als vanzelf weer in de negatieve gedachten golf.
Is dit omdat ik een schrijfster ben, en dat ik daardoor altijd bezig ben met verhalen?
Of omdat ik veel melodramatische boeken lees en films kijk en mijn eigen leven daarmee vergelijk?
Is het omdat ik sensitief ben en alles heel erg intens beleef, en gauw van mijn stuk kan worden gebracht door iets kleins?
Het is vast een combinatie. Ik creëer onderbewust - bewust, een bijna eentonige, eenzijdige waarheid voor mezelf. En als schrijfster ben je dan wel toeschouwer, wat op zich een prettige positie is, maar toch identificeer ik me te veel met mijn de verhalen waarin ik zelf de hoofdrol speel.Vaak zijn de gedachten erg overdreven of afwijkend van de werkelijkheid.
Ofwel, ik schets een zeer tragische realiteit. Of, in uitzonderlijke gevallen creëer ik ook wel eens een buitengewoon, onrealistisch romantische werkelijkheid.
Terwijl er op zich niets mis is met romantiseren of zelfs niet altijd met dramatiseren, maakt het je denkbeeld beperkt, is het vermoeiend en het zet je vast.
In plaats van de hoofdrolspeler van je zelfbedachte verhaal, zou ik eigenlijk ook de regisseur zou kunnen zijn. Dan kun je zelf kiezen hoe je verhalen beginnen en aflopen. Of de lezer, die zelf bepaalt wanneer ze het boek dichtslaat. De regie in handen hebben door je zelfgemaakte verhaallijnen en gedachtes niet te ernstig te nemen.
Eckhardt zegt dat de situatie voor jezelf gunstiger wordt, wanneer je oefent met het loslaten van alles een naam en woorden te geven.
Jezelf dus losmaken van het conceptuele, van de woorden die je aan de situaties geeft. Naamloos. De hele ik en het verleden en de toekomst laten wegvallen en jezelf terug naar het nu brengen door middel van bepaalde simpele oefeningen. Op je ademhaling letten, naar de lucht kijken, je bewust worden van elk deel van je lichaam.
Want in het ‘ nu ‘ en daar waar geen gedachten zijn, is er altijd vrede.
Volgens Eckhardt zouden we zelfs die hele ‘ ik ‘ weg kunnen laten.
Want er schuilt kalmte en tevredenheid in de meest pure vorm van ons zelf. Daar waar geen gedachten zijn.
En als ik dan kijk naar de kat in de vensterbank, zou ik van haar willen leren hoe je in zo'n kalme staat van zijn kunt blijven.
Zonder vroeger of later, zonder destructieve gedachten. Een en al nu.
Je kat is waarschijnlijk tevredener dan jijzelf!
Comments
- 5 sep
1- 4 sep
1- 4 sep
0- 4 sep
1- 4 sep
1