Ik heb het mij altijd voorgehouden dat sterven iets was dat je alleen doet. Mijn vader is heengegaan zonder dat hij zich nog bewust was van zijn omgeving. Een andere mens die ik ooit goed heb gekend, had er een eind aan gemaakt, alleen met zijn gedachten en problemen. Een andere man die ik kende en in vroegere jaren dikwijls een karweitje bij ons kwam doen, viel gewoon neer van zijn fiets en zijn hart stopte met slaan.
De dood is ongenadig en komt soms om momenten dat we het niet verwachten. Zo dacht ik ook dat het bij mij zou gaan. Maar hoe meer je iets denkt te weten, hoe onvoorstelbaar de dood dan weer je bij de neus neemt.
Ik werd ziek, zwaar ziek. Toen ik het verdict hoorde, viel mijn wereld in stukken. Mijn bucketlist werd voor mijn neus verscheurd en verbrand. Ik werd heel vlug bedlegerig en was afhankelijk van anderen. Na een tijdje verviel ik in zelfmedelijden en wou niet meer strijden. Tot mijn vrouw zich boos maakte en ik zag dat ik haar met mijn houding pijn deed.
Het is niet altijd gemakkelijk om moedig te zijn. Zeker niet als je de dood maanden voordien al in de ogen kijkt. Hij staat voor de deur van je huis en je weet dat hij zal aanbellen. Wat later weet je dat hij zelfs niet heeft aangeklopt, niettegenstaande de bel het perfect doet. Hij was reeds in mijn huis.
Je legt je erbij neer en wil dan dat het misschien zo pijnloos als mogelijk gaat. De wetenschap staat voor niets en al kunnen ze dood nog niet verslaan, ze kunnen je laatste dagen heel wat pijnlozer maken. Maar de pijn komt ook voor in je gedachten. Je had nog de winnaar van de voetbalcompetitie willen weten. Misschien nog een kleinkind meemaken.
De dood is ongenadig en ongevoelig voor deze emoties en hij staat ondertussen al in de gang op wacht. Ik weet het, want ik zie het weerspiegeld in de gedachten van zij die me nog komen bezoeken. Ze zetten een vriendelijk gezicht op en spreken geforceerd over de dingen waarvan ze denken dat ze me zullen verstrooien. Het is zout op de wonde strooien voor mij. Ik ga er alleen door en zij komen niet mee. Iedereen sterft alleen.
Uiteindelijk komt die dag die je al een tijdje vreesde. Hij staat nu echt in de kamer en je kan zijn donkere ogen zien. Zo donker dat het is alsof het licht uit de kamer wordt weggezogen. Het is nog moeilijk om iemand te herkennen. Ik hoor stemmen fluisteren. Sommige woorden begrijp ik nog, maar het is niet samenhangend.
Ik voel dat het niet lang meer zal duren. Mijn adem gaat moeilijker en zwaarder. Mijn hart mist al eens een slag of meer. Bij momenten zak ik weg in een droomloze slaap. Wanneer ik mijn ogen weer opendoe, weet ik dat het de laatste tellen zijn.
Mijn ogen zien niet meer. Ik ruik iets wat me beschaamd maakt, maar ik voel een hand in de mijne. Een die ik uit duizenden zou herkennen. Mijn vrouw. Dan voel ik een aantal andere handen op mijn armen…mijn kinderen. Ik voel warme lippen op mijn hand en zwoele tranen die erop neervallen.
Net voor het laatste moment, weet ik nu dat je niet alleen sterft, ik voelt het in mijn stokkende hart en in mijn laatste adem. Je familie en iedereen die je graag ziet, sterft een beetje met je mee. Je sterft niet alleen!
Het lied van de nacht
Na de storm komt zonneschijn en wordt al het leed vergeten en weggespoeld.
Comments
- 6 juli
0- 3 juli
- Hide replies (1)
1- 4 juli
0- 3 juli
- Hide replies (1)
1- 4 juli
0- 3 juli
- Hide replies (1)
1- 3 juli
0- 3 juli
- Hide replies (1)
1- 3 juli
0