Ik wist niet dat ik naast mijn beroep ook nog eens als bemiddelingstherapeut zou moeten uit de hoek komen. Uit mijn eigen ervaring weet ik als je mensen in een groep samen brengt er soms wel problemen kunnen van komen, op zijn minst spanningen laten ontstaan. Hetgeen ik nu meemaakte, was op zijn minst toch wel een heel speciaal geval, zelfs uitzonderlijk.
“Ik zeg het je, mijn beste, ik verdraag haar gezeur niet meer, het moet stoppen” sprak de vrouw mij toe, die ik als Martha kende. Ze was enigszins koket en ook wel een beetje arrogant.
“Ze zaagt me de oren van het hoofd over dat voorval,” ging ze verder, “en ik heb het al een tiental keer gezegd, ik heb die halsketting niet. Ik weet niet waar hij ligt en zeker en vast heb ik hem niet gestolen zoals ze beweert!”
Het was mij helemaal niet vreemd dat Kathy, die heel wat grofgebekter was dan Martha, deze beschuldiging had geuit. Ze was een beetje een fantast die met allerlei beweringen het bloed onder je nagels kon halen. Meestal slaagde ze er nog ook in.
“Ik ben het verdorie zeker,” siste Kathy, “je denkt dat je met je bekakte accent meer waard bent dan een ander. Uiteindelijk ben je gewoon een platvloerse dievegge…Madam Martha,” voegde ze met een sneer toe.
De derde participant in het gesprek in mijn praktijk zou ik eerder omschrijven als een bang muisje, een kleurloos vrouwtje dat met wat gebogen schouders en dito rug zich niet erg durfde roeren. Zo kwam ze toch bij velen over. Toch liet Liesje deze keer van zich horen.
“Zouden we misschien niet beter proberen om als volwassenen overeen te komen. Misschien is die halsketting ergens verloren gelegd of misschien… ja, gestolen maar door iemand anders?” Ze sloeg vlug haar ogen neer, bang om weerwoord te krijgen wat natuurlijk gebeurde.
“Kijk, onze kleine luis gaat ook wat zeggen,” wierp Kathy haar direct voor de voeten. “Wie heeft er jou gevraagd om te spreken? Kruip maar gauw terug in je schulp!” Haar misprijzende blik vertelde alles, Kathy zou zich niet laten ompraten door Liesje.
“Kom, kom, kom,” hoorde ik Martha zeggen, “je hoeft nu weer niet zo plat en onbeleefd te doen. Je hebt echter wel gelijk dat ze voor haar beurt sprak. Kinderen moet luisteren naar hun ouderen. Je bent hier nog niet zolang bij ons, dus je zou best wachten tot wij je een teken geven dat je je mening mag geven. Trouwens, overeenkomen met haar doe ik nooit.”
Martha snoof even, alsof er een slechte geur in mijn praktijk hing die vooral van Kathy uitging.
Ik zuchtte even en vroeg vriendelijk doch kordaat of Martha en Kathy zich even wilden terugtrekken omdat ik graag met Liesje alleen had gesproken. Ze wisten dat er geen lievemoederen aan was als ik op deze manier men hen sprak. Ik had de ervaring en ze kwamen tenslotte bij mij om geholpen te worden.
Toen Liesje en ik alleen waren knikte ik naar haar. “Liesje toch, vertel op, ik weet dat jij die halsketting hebt weggestoken. Je weet toch dat ik je op een draadje ken. Lucht je hart, dat we dit dispuut kunnen afsluiten.”
Liesje rechtte zich en nu zat er geen muisje meer voor mij, maar een sluwe kat van een vrouw. Iemand die zich door niemand of niets zou laten doen. In haar ogen zag ik de blik van een overwinnaar en het was niet de eerste keer.
“Ik kan ook niets voor u verbergen hé, dokter?” lachte ze sluw. “Ik wou hen tegen elkaar uitspelen zodat ze elkaar zouden vernietigen. Gewoon ze laten verdwijnen uit mijn hoofd. Ik ben al die stemmen beu, ik kan er niet van slapen.”
Ik zuchtte nogmaals. “Ja, Liesje, DIS* is a bitch.”
*DIS: Dissociatieve identiteitsstoornis (dis) (in de ICD-terminologie: meervoudig persoonlijkheidsstoornis of multipele persoonlijkheidsstoornis (mps)) is een psychische aandoening waarbij iemand afwisselend twee (of meer) van elkaar te onderscheiden persoonlijkheidstoestanden kan aannemen
Comments
- 24 juni
- Hide replies (1)
1- 24 juni
0- 21 juni
- Hide replies (1)
1- 21 juni
0- 21 juni
- Hide replies (1)
1- 21 juni
0