Ik heb er mij bij neergelegd dat ik ten dienste sta en dat dit altijd zo zal blijven tot ik sterf. Er is geen twijfel in mijn gedachten, ik leef om te dienen en te plezieren. Zoals ieder levend wezen heb ik natuurlijk mijn behoeftes en noden maar ik zet ze zowel bewust als onbewust altijd op de tweede plaats. Hoe klinkt dat?
Je zal zeggen, dat klinkt heel eigenaardig voor een mens die soms wel eens meer aan eigen zaken en belangen denkt of werkt dan aan de noden van zijn medemens. Maar bij mij is het gewoon zo of is het wellicht anders dan bij de meeste mensen, altijd geweest. Bij mij en bij mijn voorouders is dat concept gewoon ingebakken. Het zijn mijn ‘roots’. Erfelijk waarschijnlijk en dus niet onderuit te komen.
Misschien denk je dat het een masochistisch trekje is, dat ik mij zomaar laat gebieden zonder weerwoord en spring bij iedere wens dat mijn vriend maar uitspreekt. Iets uit de BDSM-sfeer denken sommigen misschien. Neen, je hoeft de reden zeker niet in deze met leer overtrokken scène te zoeken.
Misschien begrijp je beter mijn gevoelens als ik je een voorbeeld geef. Ik kan natuurlijk geen gedachten lezen, niemand kan dat, maar ik kan zonder overdrijven en toch met trots beweren dat ik kan zien wanneer de vriend van mijn leven iets wil of hoe hij zich op een bepaald moment voelt.
Hij moet daarom geen mailtje sturen of een telefoontje slaan, ik heb het altijd en immer in de gaten als ik bij hem ben. Ik ken zijn gezichtsuitdrukking en zijn tics als geen ander, als mijn eigen broekzak bij wijze van spreken.
Het is wellicht zonder dat ik het zo voel, een stuk verafgoding. Hij, in mijn geval, is mijn alles, maar specifiek mijn vriend, hij is ook mijn mentor en mijn voorbeeld waar ik mij aan spiegel. Als hij boos is, voel ik mij ook niet goed in mijn vel en is hij blij, dan voel ik mij ook in goeie doen en kan ik weer alles aan.
Soms gaan we gewoon op stap, zomaar onze neus volgend zonder dat we enig plan hebben. Gewoon iedere minuut genieten van elkaar en van de omgeving. Daarom hoeven we niet veel te praten tegen elkaar, we voelen het gewoon van elkaar aan.
We komen op voor elkaar en als hij mij vraagt iets te doen dat ik eigenlijk niet zo graag doe, doe ik het vreemd genoeg toch. Soms, een enkele keer, is mijn vriend voor geen reden vatbaar en vloekt op en tegen mij, terwijl ik echt niets mispeuterd heb. Maar ik wrijf daarover met de spons van de vergeving.
Hij dan weer is misschien wel iets minder vergevingsgezind. Als ik nu echt iets doe wat hij niet graag heeft, ja dan straft hij mij op een of andere manier. Let wel, geen lijfstraffen. We leven niet meer in de Middeleeuwen, maar ja, leuk is wat anders. Zonder dessert of lekker nog wat luieren in de zetel voor tv moeten gaan slapen, het doet wel wat aan je gemoed en ’s anderendaags ben ik toch wel wat voorzichtig maar hij is het altijd gauw vergeten en ik dus ook… gelukkig maar.
Vandaag is het absoluut geen leuke dag. Ik moet op controle bij de dokter. Ik weet het wel, die mensen doen maar waarvoor ze zijn opgeleid, maar ze komen dan altijd af met een of ander slecht smakend medicijn of zelfs spuitjes. Ik haat spuitjes.
“Kom,” zegt mijn vriend, “het zal allemaal wel meevallen, ik weet dat je een moedige hond bent!’. Ik kwispel mijn akkoord zoals altijd.
Foto Rudi Lejaeghere
Comments
- 25 juli
1- 3 juli
- Hide replies (1)
1- 4 juli
0- 21 juni
- Hide replies (1)
1- 21 juni
1- 19 juni
- Hide replies (1)
1- 21 juni
0- 19 juni
- Hide replies (1)
1- 21 juni
0