Normaal gezien krijgt je huis naast het dagelijkse kruimeldiefje en de zachte bezem af en toe een deftige wekelijkse beurt. Het is echter een dwangneurose, aangestuurd door dwanggedachten als dit verschillende keren op een dag gebeurt, wekenlang of maanden die jaren vormen ofwel omdat… je een ‘echt’ vuil mens bent.
Ik weet dit allemaal wel maar toch moet ik het ‘nu’ doen en het moet perfect zijn, het is sterker dan mezelf. Ik mag niets aan mijn aandacht laten ontsnappen. Ieder hoekje, ieder kantje ga ik af met mijn stofvod of mijn zeemvel waar het nodig is. Ik kan het niet hebben dat er nog een spoor van vuil in mijn huis te vinden is. Desnoods gebruik ik bleekwater op de plaatsen waar ik aan twijfel of waar de normale kuisvoorwerpen niet voldoende zijn.
Kadertjes, het salontafeltje, de kassen en vooral de plinten krijgen van mij een extra beurt. Je weet maar nooit waar je een spatje achterlaat. Ik hou niet van spatten, niet van vlekken en zeker niet van restjes die onder de zetel schuiven en een eigen leven gaan leiden.
Alleen al als ik eraan denk, dat er een microwereld is die we met het blote oog niet kunnen zien of het is door gespecialiseerd materiaal te gebruiken, krijg ik al een angstaanval. Misschien is het niet omdat ik het niet met mijn blote oog zie dat het bij een ander ook zo is. Wat als zij het wel kunnen opmerken. Ik mag er niet aan denken.
Als er straks iemand over de stoep bij me binnenstapt, wil ik dat ze zelf met een vergrootglas geen vette vingerafdruk meer te vinden is. Ik gebruik alles wat ik maar kon vinden in de handel. Misschien was dat goedje dat ik nu gebruik iets te sterk, want ik merk dat er verfsporen op mijn zeemvel zit. Beter geen vuil dan verf met vlekken of spatten, zeg ik maar.
Het is een halsbrekend stukje werk want er zijn kantjes en hoekjes waar ik amper bij kan. Mijn eigen torso werkt niet echt mee zodat mij ergens tussen of over buigen niet altijd evident is. De radiators schroef ik los, neem ze van de muur af en reinig ze met een speciale kierenzuiger, föhn, plumeau en nog een aantal attributen tot ze blinken alsof ze nieuw zijn. De muur die nu vrijgekomen is, schuur ik vrij van het vuil. Eens ik ze weer gemonteerd heb, ziet toch niemand de schuurplekken op de muur.
Ja, het is me toch een fijn werkje om het helemaal perfect te krijgen. Het zweet staat me op het voorhoofd, maar ik laat me niet kennen. Ik giet met emmers zeepsop, schrob en schuur ieder tegeltje tot ik het voldoende vind en ik ben niet gauw tevreden.
Voilà, dat zit er dan uiteindelijk op! Ik kijk rond en zie dat ik niets vergeten ben juist op het moment dat de bel gaat. Net op tijd gedaan dus. Ik ga naar de voordeur en herinner mij plots iets waarbij mij het angstzweet uitbreekt. Toch doe ik de deur open, wetende dat ik iets vergeten ben uit te voeren.
Vooraleer de bonkige kerel met zijn vuist op mijn voordeur kan kloppen, is de deur al open. De man blijft een paar secondes met geheven vuist staan. Zijn collega kijkt me met bijna toegenepen ogen aan. “Raymond, ik arresteer je voor de moord op je vrouw Irma…!” Er volgt nog een hele resem zinnen daarachter maar ik hoorde ze al niet meer. Ik weet waar ik mijn fout heb gemaakt. In mijn verwoede pogingen om bloedsporen weg te maken in het huis, ben ik vergeten het lijk uit mijn autokoffer kwijt te raken.
Smetvrees heeft er weer een slachtoffer bij gemaakt.
Afbeelding door David von Diemar via Unsplash
Comments
- 26 juni
- Hide replies (1)
1- 26 juni
0- 26 juni
- Hide replies (1)
1- 26 juni
0- 26 juni
- Hide replies (1)
1- 26 juni
0- 25 juni
- Hide replies (1)
1- 25 juni
- Hide replies (1)
1- 26 juni
0- 25 juni
- Hide replies (1)
1- 26 juni
0