André was geen man die zich kon bogen op een aardrijkskundige geest. Een kaart lezen kon hij niet echt goed. Steevast had hield hij ze ondersteboven waardoor hij toch al menig keer verdwaald liep als hij aan het wandelen was. Meestal was het kundige advies van een plaatselijke bewoner goed genoeg om hem weer op het juiste spoor te zetten.
Meestal vertrok hij van huis, kort na de middag en kwam pas terug in de vroege avond. Hij was een stevige stapper die hield van de vrije natuur en van nieuwe wandelpaden. Niettegenstaande zijn avontuurlijke geest ging hij ook dikwijls in de buurt wandelen. Het bos was echt maar op een kleine vijftien minuten wandelen van zijn huis. Dan strekten de uitgetekende en minder uitgetekende wandelpaden zich kilometers ver in de rondte.
Hij groette ook heel vriendelijk ieder mens die hij tegenkwam maar had ook altijd een lief woordje voor de grazende koeien, paarden en kippen die hij op zijn tocht tegenkwam. Het enige dier waar hij in een boogje rondging op z’n wandeltochten was de ezel.
Zijn buurman had er twee en hij kweekte lustig verder met die lawaaimakers. Regelmatig stonden ze dan aan de omheining te balken dat het geen naam had. Waarom de dieren dat deden, wist André niet en het kon hem ook niet schelen. Ze stonken ferm, waren lawaaierig en ze keken amper naar hem om als hij de eerste keer in z’n leven gedag had gezegd. Voor hem mochten ze zo weer verdwijnen van waar ze gekomen waren.
Daarom startte hij zijn wandeltochten in de tegenovergestelde richting van de ligging van het huis van z’n buurman. Dan moest hij niet passeren langs die arrogante dieren. Dat was ook het geval vandaag. Gepakt met een klein rugzakje met wat water en iets om te knabbelen, vertrok André. Men had geen echt goed weer voorspeld, maar daar trok hij zich niet veel aan. Een goede parka hield alle regen en wind tegen.
De mist die hij na een half uur tegenkwam, stond echter niet voorspeld in het weerbericht. Hij dacht in eerste instantie dat het misschien maar één solitaire mistbank was en dat hij die vlug zou doorgewandeld zijn, maar dat bleek ferm tegen te vallen. Hij kon op een bepaald moment geen twee meter voor zich uit zien. Toen hij besefte dat hij verdwaald was.
Het was natuurlijk moeilijk om hier in het bos de weg aan iemand te vragen. De bomen antwoordden hem enkel met een droog gekraak en geritsel. Hij probeerde ook de begroeiing te herkennen maar dat was onbegonnen werk, alles geleek op elkaar. Hij wandelde terug maar had gewoon geen idee welke richting hij moest aanhouden, misschien wandelde hij zelf in cirkels. Hij had ergens gelezen dat wegens het feit dan een mens nooit twee perfect gelijke benen bezat hij daardoor altijd in een cirkel loopt.
Eerst dacht hij nog dat het zou loslopen en dat hij wel ‘ergens’ terecht zou komen waar ze hem konden helpen. Maar de tijd verliep zo snel en hij was zo verdiept in zijn gedachten om de weg terug te vinden, dat hij nooit had gezien dat het donker aan het worden was. De herfstdagen waren aan het korten en zolang bleef het dus nu ook niet klaar. Hij had natuurlijk geen telefoon bij want daar deed hij niet aan op een wandeling door het bos. Hij vond het storend als die mobieltjes rinkelden in de natuur. André vond dat dit elektronisch gedoe niet in het bos thuishoorde. Misschien dat hij toch dat idee maar eens opnieuw moest herzien.
Zijn vrouw zou vast en zeker ongerust zijn. Hij moest op dit moment al een tijdje thuis zijn gekomen en wellicht had zij zelfs de politie al verwittigd, bang dat hem iets was overkomen.
Hij kreeg honger en dorst, want ondertussen was zijn voorraadje uit zijn rugzak op. Straks moet ik hier zelf overnachten, dacht André. Hij begon de moed een beetje te verliezen toen hij plots een geluid hoorde dat niet thuis hoorde in het bos. Eerst dacht hij dat zijn gedachten hem parten speelde, maar toen hoorde hij het terug. Hij ging eerst met kleine stapjes in de richting van het geluid maar algauw begon hij rapper te stappen, zelfs soms te rennen.
Plots was hij uit het bos en hoorde hij het gedempte geluid nu heel wat beter. De ezel van de buurman was luid aan het balken en na een korte wandeling was hij thuis. Vooraleer z’n vrouw gerust te stellen ging hij even tot bij het grauwtje.
“Ezeltje, bedankt, ik was vandaag de grootste stomme ezel die hier rondloopt. Ik zal nooit meer klagen als je jouw geluid laat horen.” De ezel balkte luidruchtig zijn bevestiging.
Afbeelding door Daniel Fazio via Unsplash
Comments
- 1 juli
- Hide replies (1)
1- 1 juli
- Hide replies (1)
0- 1 juli
0- 1 juli
- Hide replies (1)
1- 1 juli
0- 1 juli
- Hide replies (1)
1- 1 juli
0