Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Als gedachten: Vlucht het stelen en bedriegen

Een kortverhaal over gedachten en hoe die heel anders kunnen uitlopen dan men verwacht had, een verhaal dus met een verrassend einde.

Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 4 juni 2021
5
134
6
foto Pixabay
foto Pixabay
Hij had het heel slim aangepakt. Geen enkel mens had het ooit maar één moment in de gaten gehad. De man grinnikte gemeen in zijn vuistje. Niemand zou van hem stelen en dat had hij de dader tot in het diepste van z’n wezen laten voelen. De moordenaar dacht aan het moment dat hij voor de eerste keer ontdekt had dat hij bestolen was.

Voordien had hij er nooit maar aan gedacht om zijn eigendom te inventariseren. Iedereen wist hoeveel auto’s men had of hoeveel kinderen een koppel had. Dat zijn dingen die je zonder te tellen gewoon weet. Maar wie weet hoeveel spijkers hij liggen heeft of hoeveel plantjes er in zijn tuin staan. Oké, er waren een aantal zwerfkatten die bij hem soms kwamen kijken of hij tafelrestjes had, maar die waren zijn eigendom niet en meestal jaagde hij ze zelfs weg. Hij kon geen katten uitstaan en trouwens hij vond die diertjes heel gevaarlijk. Misschien als hij goed dacht dat hij wist hoeveel bomen hij had. Dat zou nog lukken. Een enkel vijver en één toegangspoort tot zijn domein, dat ook.

Toen hij op een bepaalde morgen sporen had gevonden in zijn tuin was hij achterdochtig geworden. De eerste dagen daarna ontdekte hij het zelfs nog niet. Maar toen op een mistige vooravond naar buiten keek, zag hij de dief met zijn buit vliegensvlug wegvluchten.

Toen hij daarna zijn eigendom inspecteerde was het overduidelijk. De dief was al een tijdje bezig. Onder zijn nietsvermoedende ogen had hij zijn slag keer op keer geslagen.

Zonder verwijl plande hij zijn bloederige daad. Hij zou zich niet laten bestelen, nooit of nooit zou iemand hem afpakken waar hij met eigen geld duur voor betaald had.

De volgende avond toen de dief nietsvermoedend zijn erf betrad, sloeg hij toe. Een slag met de knuppel en het was voorbij. Zonder veel wroeging droeg hij het lijk naar zijn auto, opende de koffer en deponeerde het lijfelijk overschot, gewikkeld in plastiek, in de koffer.

’s Avonds laat toen het donker was, trok hij de weg op, reed tot aan het einde van de straat en moest daar al wachten omdat de lichten op rood sprongen. Plots voelde hij zijn hart kloppen tot in zijn keel. Hij vermant zich gauw en daarna kalmeerde hij vlug.

Niemand zag hem, de straten waren zo goed als verlaten en de enkele auto die hem kruiste kon niet door het metaal van zijn autokoffer kijken. Langs de autoweg kwam hij aan het meer en verzwaarde het lijk met stenen en dropte zonder verwijl het in het water. Voorbij en vergeten, dacht de man.

Veertien dagen later werd er echter aangebeld.

“Dag meneer,” sprak de robuuste man aan de deur, “mag ik even binnenkomen, ik heb iets dringends met u te bespreken.” Hij toonde zijn documenten waarmee hij zich legitimeerde en de man kon niet anders dan de ambtenaar binnen laten in zijn huis.
“Meneer, ik denk dat u wel weet waarom ik hier ben?” begon de man toen hij zijn laptop uit zijn tas haalde en aanstak.

“Hoe zou ik dat kunnen weten,” haalde de nu verontruste dader met een vertwijfelend gebaar de schouders op.

“Kijk, we denken dat je het slachtoffer vermoedelijk hier in je tuin hebt vermoord. Dat is tegen de wet en dat weet jij, dat weet iedereen. Wat we heel zeker weten is dat je het stoffelijk overschot met je auto vervoerd hebt. We hebben je beeld op de camera met nummerplaat en al. Daarna ben je aan het eind van de straat aan het rood licht even halt gehouden en dan ben je via de snelweg naar het meer gereden. Daar heb je het lijk met stenen verzwaard en laten zinken.”

De moordenaar liet zijn schouders hangen en wist dat het voorbij was.

“Hoe weten jullie dat allemaal, er hangen geen camera’s in mijn tuin en ik ben zeker dat er geen camera’s in mijn koffer van mijn auto hangen ook. De rest is toch allemaal gokken dat je doet,” probeerde hij nog vertwijfelend.

“Meneer, je weet dat men heden ten dage de reigers een chip geeft om hen te kunnen volgen en in statistieken vast te leggen. Vertel jij me nu maar eens hoe een reiger van je tuin in je koffer vliegt, stopt aan de rode lichten en meerijdt met je auto en vervolgens zichzelf verzwaard met stenen en zelfmoord pleegt!!!”
5
Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 4 juni 2021
5
134
6

Comments

  • 7 juni
  • 1
Spannend en onverwacht!
1
  • 7 juni
  • 0
Dankjewel, Hans, leuk om je hier ook te ontmoeten. Eentje in de reeks van 'Als gedachten', zullen er nog wel komen. Hoop ook eens iets te lezen van je hier op Artikel.nl.
  • 7 juni
0
  • 6 juni
  • 1
Spannend tot het eind en dan een haast komische ontknoping.
1
  • 7 juni
  • 0
Dankjewel en het vreemdste van al is dat het eigenlijk een 'echt gebeurd' verhaal is. Ik heb het van iemand gehoord en het dan in een thriller kortverhaaltje gegoten.
  • 7 juni
0
  • 5 juni
  • 1
Misschien was het wel een hele rare vogel? Mooi geschreven weer, Rudi.
1
  • 5 juni
  • 0
Dankjewel, Sophia, inderdaad... die man was een hele vreemde vogel. Bedankt voor de leuke reactie en de appreciatie.
  • 5 juni
0

Recente en relevant artikelen