Ik herinner me nog die keer. Begin juni 2018, 's avonds laat. Je vingers waren aan het trillen, je hart klopte in je keel. Telkens was je een bericht aan het typen naar je beste vriendin. Daarna verwijderde je de tekst weer. Je probeerde uit te leggen wat je dacht, maar je was zo bang. Bang om anders te zijn dan de rest. Bang om anders behandeld te worden. Bang om niet aan bepaalde verwachtingen te voldoen, niet alleen die van de familie en vrienden, maar ook van jezelf.
Het zit namelijk zo: als je wordt geboren met een piemel, dan gaat iedereen er vanaf seconde 1 van uit dat jij later een vrouw gaat zoeken, met haar gaat trouwen en dan kinderen gaat krijgen. Dus je hoort continu uitspraken als:
"Ik ben benieuwd met wat voor een meisje jij later thuis gaat komen", of
"Als je later een oppas nodig hebt dan wil ik wel op m'n kleinkinderen passen hoor!"
Al op de basisschool is er een cultuur van vriendje-en-vriendinnetje. Om je heen worden de jongens 'verliefd' op de meisjes, dus je houdt jezelf voor de gek en je zegt ook dat je verliefd bent op dat meisje. Je leert uit schoolboeken dat een man en een vrouw een gezin kunnen stichten als ze van elkaar houden. Op TV zie je Geer en Goor, maar die zijn eigenlijk vooral om mee te lachen. En "ik zou het niet erg vinden als je homo was, maar volgens mij ben je dat niet, toch?"
Maar mensen zien niet hoe je kijkt naar de onderbroekmodellen in de Hema, ze weten niet dat jij wel méér dan vrienden zou willen zijn met die jongen waar je zo veel mee optrekt. Toch wil je niet anders zijn dat de rest, dus je verbergt alles waardoor mensen zouden kunnen denken dat je anders bent. Je verandert de manier waarop je praat, hoe je je kleedt, de mensen waar je mee omgaat. Je vindt het het gezelligst om met meiden om te gaan, maar daar blijf je van weg, want: wat als ze iets vermoeden?
Maar lieve Julius, er komt een punt waar de drang om jezelf te zijn groter wordt dan de angst om anders te zijn. Dus hier lig je in je bed. Telefoon in je hand. Eigenlijk zou je moeten slapen, maar door de stress lukt dat niet zo goed. Met trillende vingers type je het:
"Fieke ik moet je wat vertellen. Ik weet niet wat ik ben, het enige dat ik weet is dat ik niet hetero ben."
Inmiddels is het drie jaar later. Je bent samen met de jongen die jou meer liefde geeft dan dat je ooit hiervoor hebt gehad. Je ouders houden nog steeds van je, ze vinden het gezellig dat hij elke week wel langskomt. De vrienden die je om je heen hebt zijn er voor je, die accepteren je helemaal. Je draagt de kleren die je leuk vindt, je gaat om met de mensen die goed voor je zijn. Je leven is goed.
Op werk, toen ik bloemetjes op mijn nagels had gelakt, raakte ik in gesprek met een oudere man. Hij was 17, net als ik nu, toen hij zijn man ontmoette in 1965. Samen zijn ze door vele ups en downs gekomen, binnenkort vieren ze hun 56e jaar samen. Zo gaat jouw toekomst er ook uitzien, Julius. Je moet alleen durven jezelf te zijn.
Het is me niet gelukt om uit de kast te komen zonder met mensen er over te praten. Ik raad daarom heel erg aan om iemand te vinden die je vertrouwt. Als je het fijner vindt, kan je ook gratis met de Kindertelefoon (18-) of Alles Oké? hulplijn (18+) chatten of bellen. Natuurlijk kan je mij ook een berichtje sturen op Insta @ArtikelJulius, maar misschien heb ik niet heel veel tijd om te reageren.
Fijne pride month!
Comments
- 8 okt
1- 4 aug
1- 24 juni
0- 19 juni
0- 11 juni
0