Goedemorgen wereld,
Vandaag is weer een nieuwe dag aangebroken. Dat betekent automatisch dat ik een nieuwe kans krijg, toch? De gemene woorden die ik gisteren heb uitgesproken hoeven niet meer te tellen. De manier waarop ik iemand gekwetst heb, hoeft vandaag even niet meer ter sprake te zijn. Ik heb alles mentaal uitgewist. Ik zou dan ook niet verder kunnen gaan met mijn leven indien deze woorden om me heen zouden blijven zweven, wereld. Ik zou niet willen dat men kan traceren wat voor uitspraken ik zoal kan doen. Indien ik een van mijn psychotische momenten heb, dan ben ik namelijk helemaal niet meer zo aardig, terwijl ik eigenlijk heel erg aardig kan zijn. Écht waar. Ik ben altijd een behulpzame, lieve vrouw geweest. Ik ben heel zacht en kwetsbaar. Ik zou mezelf compleet wegcijferen voor de mensen waar ik om geef. Ik zou door het vuur gaan voor mijn grootste geliefden, wereld. Dat is namelijk hoe ik in elkaar zit. Hoe kan het dan dat ik juist mijn geliefden ook zo veel leed bezorg?
Ik stel je bij deze een vraag, wereld. Maar eigenlijk weet ik het antwoord al. Dat is namelijk exact wat bij een persoonlijkheidsstoornis hoort. Het zijn juist de mensen die het dichtst bij me staan, die ik vervolgens het hardst wegduw. De reden waarom ik dit doe is omdat hoe dichter iemand bij me komt, des te emotioneler en angstiger ik daarvan word. Ik heb een combinatie van bindings- en verlatingsangst. Alles wat ik liefheb, ben ik bang om te kwijt te raken. Mijn grootste nachtmerrie is om alleen ergens achter te blijven, eenzaam oud worden, sterven zonder naasten die om me geven. Kun je je voorstellen hoe dat voelt?
Begrijp me niet verkeerd, wereld. Vaak denk ik dat ik niet kan liefhebben, omdat ik niet weet hoe dat moet, omdat ik dit zelf nooit ervaren heb. Ik ben opgegroeid in een onveilige en onstabiele omgeving. Toch weet ik dat ik van iemand kán houden. Dat ik liefde kán voelen wanneer iemand zachtjes mijn lippen kust. Dat mijn hart warm kán aanvoelen wanneer iemand door mijn haren streelt en zegt dat er van mij wordt gehouden. Ik voel dat het me raakt. Ik voel ergens in mijn lijf dat het ook daadwerkelijk iets goeds is. Waar gaat het dan toch mis?
Ik ben wisselvallig. Ik ben impulsief. Ik heb vaak na zeer korte tijd een andere mening over eenzelfde onderwerp. Ik besta uit vier verschillende modi die door bepaalde triggers in elkaar kunnen overgaan: blij, angstig, verdrietig en boos. Bij iedere modus hoort een ander soort gedachteproces, rationaliteit en logica. Wanneer ik verdrietig of boos ben doe ik uitspraken waar ik helemaal niet meer achter sta wanneer ik me blij voel. Het is dan ook ongelofelijk moeilijk om verantwoording te nemen voor de uitspraken die ik doe, puur omdat ik dit wil achter me wil laten wanneer ik weer in een andere modus omsla. En dat is niet eerlijk, wereld. Niet tegenover de mensen om me heen, omdat ik ze daarmee kwets, maar ook niet tegenover mezelf. Een buitenstaander ziet dit wellicht als een vrij eenvoudig proces. Je zegt iets wat een ander kwetst waarvan je ergens ook weet dat deze uitspraak niet geheel terecht of proportioneel is en daarom bied je vervolgens je excuses aan of je doet iets anders om het goed te maken. Ik begrijp deze logica en ik sta er ook achter, maar het werkt voor mij anders, wereld. Mijn modi, mijn gedachten, mijn emoties, mijn handelen: álles functioneert op een andere manier. Er ontstaan vaak psychotische momenten, errors, zwarte vlagen, geheugenverlies, emotionele uitbarstingen en óngelófelijke leegtes. Kun je je voorstellen hoe onmogelijk mijn persoonlijkheid aanvoelt? Nee, dat kun je niet. En ik ook niet, wereld.
Al tweeëntwintig jaar is mijn leven een uitdaging, wereld. Dag in, dag uit. Iedere dag opnieuw ondervind ik complicaties met mijn persoonlijkheid. Ik wil veranderen. Ik probeer het steeds weer. Continu vraag ik om nieuwe kansen. Continu probeer ik een beter mens te zijn. Soms gaat het even goed, soms voelt het alsof ik op eigen kracht mijn neerwaartse spiraal kan stoppen. Alsof het me daadwerkelijk lukt om uit de put te klimmen. Als je wist hoeveel optimisme verscholen zat in mijn kleine lijfje, dan zou je wellicht heel verrast zijn. Ik hou niet van opgeven, écht niet. Toch strandt dit optimisme weer ergens op een zaterdagavond, wanneer ik ergens op de vloer van mijn kamer lig met een fles wijn, mascaravegen over mijn gezicht. Doelloos. Ellendig. Klaar voor het einde van alles. Ik kan niet meer op één hand tellen hoe vaak ik ’s nachts huilend naar een brug ben gelopen en ervan uitging dat ik nooit meer zou wederkeren.
En toch zit ik hier, wereld. Ik zit hier aan tafel en ik typ mijn verhaal. Ik kom op voor mezelf door jou te vertellen hoe sterk ik me hou ondanks alles. Hoe ik het iedere keer toch weer flik om er bovenop te krabbelen. Hoe mijn strijdlust iedere oorlog zou kunnen stoppen. Ik weet dat je het me moeilijk maakt, wereld. Ik weet dat je niet aardig voor me gaat zijn, maar ik zal niet opgeven. Iedere dag opnieuw zal ik opstaan en alles van mezelf geven, wereld. En daarom doe ik nu iets wat ik normaal niet zou doen. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn daden. Ik zal niet meer vluchten voor mijn fouten. Ik zal proberen om beter te zijn voor de mensen waarvan ik hou. Ik hoop dat ik daarmee mijn plekje verdien op deze wereld, want ik wil er wel heel graag zijn..
Veel liefs,
H.
