Als kind was ik niet met kunst bezig. Ik keek wel films maar geen filmhuisfilms. Ik hield wel van muziek maar niet van klassieke muziek. Maar waar ik echt niks mee had was schilderen en schrijven. Ik was in de veronderstelling dat deze twee stromingen vrij elitair waren. Poëzie vond ik zo stijf en de rest vond ik te los. Ik kon mij niet inbeelden dat mijn handen ooit zoiets zouden kunnen maken.
Mij was nooit verteld dat iets abstracts ook prachtig kon zijn. Dat een zonsondergang soms mooier is in het zwart-wit. Dat soms iets pas volledig kan zijn als het gebroken is. Dat de stilte soms luider klinkt dan het geschreeuw. Dat een gezichtloze gedaante soms meer emotie overbrengt dan het helderste beeld.
Waarom kent ons vak dit stigma, dat we elitair zijn? Dat wij met onze woorden ons boven de ander zouden plaatsen? Terwijl de rijkste kunst vaak uit armoede geboren wordt. Is het omdat wij alles in onze laatste woorden uitdrukken dat wij die van een ander niet meer zouden horen? Terwijl de helft van het schrijven juist luisteren heet.
Misschien komt het door onze relatie met de realiteit. Dat een schrijver soms dit alledaagse beeld kan aanvullen. Maar moet het altijd gaan over wat een ander niet zou kunnen? Zeker als de rest het niet eens probeert? Niet omdat ze het niet zouden kunnen, maar omdat ze bang zijn buiten de boot te vallen. Ze zijn bang om net als ons als anders bestempeld te worden.
Hoe vaak is mij wel niet verteld dat het niets zou worden met mijn passie. Dat ik het nooit zou redden als schrijver, als dichter, als kunstenaar. Want daar zijn al zoveel van. Een bekende boodschap die mij zo vaak is toegefluisterd. Verscholen als hulp, een reality check. Terwijl ik juist mijn eigen realiteit zou bepalen. Een vogel die je vrijlaat om te vliegen, enkel om hem meteen weer neer te slaan.
De rest ziet het geld en bepaalt daarmee of het iets voor mij zou zijn. Als ik het red om veel gelezen te worden en er iets mee weet te verdienen, ben ik niet meer een van hen. En als ik faal, als mijn woorden straks niks wegen. Dan zullen zij niet wachten om hun gelijk in mijn keel te proppen. Zie je wel, het is niks geworden.
Zij zullen nooit weten hoe ik heb gevochten om te kunnen schrijven. Hoe ik heb moeten smeken om een stem. En dat is ook weer hun goed recht. Het geld is nooit de wortel aan de hengel geweest voor mij. Alles waar ik om zou vragen is een lach of een traan van haar of hem. Van zij die mij helemaal niks verschuldigd zijn. En dat heb ik al gevonden. Dus het is helemaal niet aan de ander. Om mijn rijkdom te bepalen.
Ik weet alleen dat ik weinig weet over het leven. Maar ik weet wel dat als ik simpelweg blijf schrijven, dat ik er echt wel kom. Dat ze op een dag zullen zeggen. Zie je wel, met hem zat het wel goed. Ik heb mijn twijfels gehad, maar gelukkig heeft hij daar niet naar geluisterd.
Ik schrijf voor mezelf. Ik schrijf voor jullie. Maar ik bepaal mijn eigen regels en leef mijn eigen leven. Ik maak de film en het is aan jou hoe je haar bekijkt. Ik schrijf haar naam, het is aan jou of ze zwijgt. Ik kan wel spreken, het is aan jou om te luisteren. Maar weet wel, ik blijf schrijven.
Comments
- 22 juni
0- 21 juni
0- 15 juni
0