''Jij gaf mij het idee om überhaupt te beginnen met spelen.'' Mijn dochter keek me aan over de rand van haar kopje koffie. We zaten samen op een bomvol erras, een resultaat van de eerste ware lentedag van het jaar. ''Ik heb het altijd jammer gevonden dat je ermee stopte. En je bent nooit te oud om het weer op te pakken, ik geloof niet dat je er spijt van gaat krijgen.''
En zo kwam het dat ik een week later een tweedehands pianowinkel binnenstapte en begroet werd door de geur van hout en laminaatreiniger nog voordat de enkele verkoper me had gezien. Hij groette vriendelijk, stelde een paar vragen en bood zelfs koffie aan, die ik dankbaar aanvaardde op de vroege dinsdagochtend. We liepen tussen de rijen oude piano's door en bij een zwart exemplaar met twee pedalen draaide hij voor de eerste keer weer naar me om.
Hij begon over de piano te vertellen en sloeg tijdens het praten wat toetsen aan. Tussen zijn stem en de tonen door, hoorde ik echter nog iets anders. Ergens, verder in de winkel, huilde er een kind. Ik vroeg me af of de verkoper het soms niet hoorde. Misschien waren zijn eigen woorden te luid in zijn oren. Het huilen ging zonder stoppen verder. De woorden van de man haakten in elkaar en zweefden betekenisloos langs me heen.
Achter me hoorde ik zijn stem verbaasd stoppen toen ik hem zonder verontschuldiging de rug toekeerde. Hoorde hij het dan niet? Mijn voeten brachten me verder de winkel in. Het rook muffer hier, naar mijn idee. Donkerder was het ook. Het huilen ging over in snikken en even later besefte ik dat ik enkel nog mijn eigen voetstappen hoorde.
De stem van de verkoper klonk vertwijfeld achter me. ''Meneer?''
Ik negeerde hem: het oude instrument voor me eiste al mijn aandacht op. Het hout was bekrast en de klankkast was open, de hamertjes bloot en kwetsbaar in zicht. Als ik goed keek, durfde ik bijna te zweren dat er nog snaren trilden. Ondanks de toestand waarin het hout verkeerde, blonken de zwarte toetsen fel in het beperkt licht van de kamer.
Eindelijk draaide ik me om. ''Wat kunt u me vertellen over deze piano?''
De man fronste, alsof beledigd midden in zijn verhaal te zijn genegeerd, maar begon toch te vertellen. ''Het is een van onze oudste piano's. Inmiddels derdehands, als u er interesse in zou hebben. Er is al jaren niet op gespeeld, dus van tevoren moet hij nog zeker een keer gestemd worden.''
''Ik neem hem.''
Verbaasd knipperde de verkoper met zijn ogen. ''Weet u dat zeker?''
Ik draaide het lege koffiekopje om op het bordje en knikte kalm. ''Heel zeker.''
__________
Een paar dagen later stond het instrument in mijn huiskamer. Meer dagen gingen geruisloos voorbij, dagen dat ik de open klankkast inkeek en daarna verder liep, naar de keuken, of terug naar de bank. Ik kon niet zeggen wie zich meer bekeken voelde: de piano, of ik. Elke keer als ik er voorbij liep, leken de toetsen meer te blinken, alsof ze probeerden mijn aandacht te trekken.
Ruim een week later hoorde ik het voor de tweede keer: het kind dat ik eerder in de tweedehands pianowinkel had gehoord. Het huilde tranen met tuiten en snotterde luid. Beneden, in mijn huiskamer. Ik draaide me om in bed en probeerde het geluid uit te sluiten. Op wat uren later leek, viel ik uitgeput in slaap.
De volgende ochtend stond ik met een kop koffie in mijn hand opnieuw de piano te bekijken. ''Wat moet ik toch met jou,'' mompelde ik hardop en ik nam een slok. Bovenop de gehavende klep lag een stapel pianoboeken die ik niet meer had aangeraakt sinds ik ze er had neergelegd. Mijn mond vertrok. Ik pakte het bovenste boek, legde het naast de stapel en gebruikte het als onderzetter voor mijn koffie. ''Ik eet een cracker en als ik terug kom, speel ik iets uit dit boek.''
Maar ik kwam er niet terug. De koffie werd koud en de toetsen blonken nog steeds.
Die nacht was het kind opnieuw ontroostbaar en stond het me niet toe om zelfs maar een paar uur achtereenvolgend te slapen. Elke keer werd ik wakker en de volgende ochtend stond ik weer voor de piano. Deze keer dronk ik mijn restje koffie in één keer op en ging resoluut op het krukje zitten. Ik sloeg het boek open, streek de pagina's glad en testte een halfuur lang in hoeverre mijn muziektheorie-kennis was verwaterd. Daarna kreeg ik last van het zitten en besloot ik een wandeling te maken.
Dagen werden weken en na enkele maanden schepte ik steeds meer plezier in mijn eigen vooruitgang. De toetsen werden doffer na mijn oefensessies, dus voortaan poetste ik ze zelf op zodat ze weer mooi glommen. Nooit meer hoorde ik 's nachts het gejammer. Melodieën werden bekender onder mijn vingers en zweefden mooier dan ooit tevoren de huiskamer in, alsof mijn aanraking het instrument heelde. En misschien deed het dat ook wel.
Maanden werden jaren. Mijn dochter kwam zo nu en dan van mijn pianospel genieten en ik verraste graag mijn bezoek met een opbeurend wijsje. Ik zorgde goed voor het instrument. Het hout kende geen nieuwe krassen en ik liet tijdig iemand komen om de piano te stemmen. Als ik niet langer kon zitten, maakte ik een wandeling en rustte weer uit op het krukje met een mooie melodie.
Langzaam werden de jaren korter, de tijd schaarser. Bezoek vulde nooit meer mijn huis met stemmen en mijn dochter bezocht me enkel nog in mijn slaapkamer als ze me kwam verzorgen. Soms speelde ze wat voor mij en luisterde ik vanuit mijn kamer, alle deuren in het huis geopend. De laatste week waakte ze echter uitsluitend bij mijn zijde. De pianokruk was wederom leeg.
De nacht dat ik wist dat ik mijn aardse bestaan zou verlaten, de nacht dat ik mijn dochters hand rondom de mijne voelde verdwijnen; die nacht hoorde ik iets vanuit de huiskamer. Het kwam de trap op, vanuit het schemerdonker van de huiskamer en deed op mijn geestoog een beeld verschijnen; een beeld zo scherp, dat als ik nog controle had gehad over mijn lichaam, dat ik het aan had kunnen raken. Het geluid echode in mijn oren. Het was een warm welkom en een warm afscheid tegelijkertijd.
Het kind schaterde van het lachen.
Comments
- 3 juli
0- 3 juli
0- 2 juli
- Hide replies (1)
0- 2 juli
0- 2 juli
- Hide replies (1)
0- 2 juli
0