Artikel.nl




Editorial Approved Badge

De Ring van Steen: Hoofdstuk 1 (Deel 2)

Zoals alles een begin en een einde heeft, zo ook stopte het Koninklijk geslacht Steen met te bestaan. Je vermoedt het wellicht, dit einde is ook het begin van een nieuw en episch avontuur.

Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 31 aug 2021
8
58
14
Afbeelding door Siora Photography via Unsplash
Een verraste Tom, struikelde over zijn woorden. ‘Ik wou…ik bedoel…het fretje…ik wil eigenlijk zeggen…ik zocht het fretje dat…het was ontsnapt…en uh…’

Het meisje lachte. ‘Ja, het is niet de eerste keer dat er een dier ontsnapt als het marktdag is. Ze weten mij altijd te vinden. Vind je niet dat het opsluiten van die dieren een misdaad is? Een fret hoort buiten te lopen. Vrij te zijn in de wijde natuur. Zo hoort het toch?’

Ze streelde het diertje nog altijd en het fretje was merkwaardig kalm onder haar aanrakingen. Het probeerde niet meer te ontsnappen. Tom kon bijna zweren dat het zich gedroeg alsof het dier het graag had dat het meisje hem streelde.

‘Ik had gezien dat het beestje ontsnapt was en ik wou het terughalen voor de koopman.’ Tom had zijn woorden teruggevonden. De eerste schrik was voorbij. ‘Ik ben Tom Varsen en werk bij de smid als zijn leerling. Woon jij hier?

Het meisje glimlachte weer. ‘Niet altijd. Ik kom oorspronkelijk uit de stad Mindar in Speloek. Mijn naam is Yila Madrigal. Af en toe kom ik mijn grootmoeder helpen hier in Carpagio. Zij is kruidenvrouw, maar al wat oud en zodoende is ze blij als ik af en toe eens een bezoekje breng en haar wat help.’ Ze stak haar hand uit als wijze van kennismaking.

Tom wou haar de hand drukken, maar een vonk sprong over van zijn vingers naar de hare als ze bijna elkaar aanraakten. Tom schrok, maar het meisje bekeek hem heel nauwkeurig.

‘Schrik niet. Dat heb ik dikwijls met mensen. Af en toe komt het voor dat er een vonk overspringt tussen iemand en mijzelf. Het betekent iets, maar daarvoor zou ik de beenderen moeten werpen. Misschien kan ik te weten komen wat het juist betekent. Zou je dat willen? Wil je de uitleg van de tekenen kennen?'

Hij kende het soort van vrouwen die voor een centje de toekomst lazen. Waarschijnlijk doelde ze daarop en wou ze zijn toekomst lezen. Nou ja, waarom niet, dacht Tom. Misschien kon hij nog een hartelijk lachen. Hij geloofde niet echt in die zaken, maar hij had toch niets anders te doen.
‘Ik heb niet veel geld, maar als het niet te duur is…misschien wel!’

Ze grijnsde. ‘Ik reken je niets aan. Ik zie dat je ook een dierenvriend bent. Het staat geschreven in je ogen. Vandaag zal ik je niets aanrekenen, omdat…nou ja, gewoon omdat ik het wil.’

Tom was verbaasd. Het gebeurde niet iedere dag dat iemand hem aanbood om zijn toekomst te voorspellen en dan nog voor niets.

Nadat ze de kaarsen had aangestoken haalde ze uit een van de zakken van haar rok een hoop botjes. Tom bekeek ze even en zag dat het knekels van kleine diertjes waren. Ze schudde ze in haar beide handen en wierp ze met een lichte gooi op tafel.
‘Hm,…vreemd.’

‘Hoe bedoel je? Is het iets slechts…?’ Tom keek Yila met een ongelovige blik aan. Wat zou ze hem proberen wijs te maken? Hij was nogal sceptisch als het om waarzeggerij ging.
Het meisje keek hem even stilzwijgend aan.

‘We gaan elkaar nog terugzien in de toekomst, Tom Varsen. We blijven geen onbekenden. Dat staat in de botten geschreven. Je zal een grote reis maken…en uh…,’ ze stopte even met haar uitleg.

‘En…wat, wat zag je nog?’ Tom geloofde haar niet, maar wou toch haar uitleg verder horen. Misschien kon hij haar betrappen op een leugen.

‘Je neef in Mandragon is ziek. Je ouders zullen je naar hem toe zenden, om zijn ouders wat te helpen met de boerderij nu hij hen niet kan helpen. Je tocht zal niet zonder gevaren zijn. Let goed op je rug, Tom Varsen. Het gevaar is geen eerlijke speler.’

‘Mijn neef Johin Balden, hoe weet jij dat? Hoe weet je waar hij woont? Ken je hem misschien? De laatste keer dat ik hem gezien heb, was hij zo gezond als een vis in stromend water. En hij zou ziek zijn, laat me niet lachen. Ik heb nog nooit zo’n gezonde kerel geweten.’ Tom maakte zich bijna kwaad. Mensen ongerust maken met praatjes die op niets stoelden, dat kon hij niet echt appreciëren.

Yila wierp opnieuw de stenen.
‘Het blijft hetzelfde. Ik kan maar vertellen wat ik zie. Niets meer en niets minder, zo werkt het met de botten.’

Tom bedankte haar en nam afscheid.

‘Geen vaarwel, Tom Varsen, maar tot ziens. Ik heb het gezien en het zal zo zijn.’

© Rudi J.P. Lejaeghere

Proloog: https://artikel.nl/de-ring-van-steen-proloog-2499
Hfdst 1 (Deel 1): https://artikel.nl/de-ring-van-steen-hoofdstuk--deel--2523

8
Geschreven door Rudi Lejaeghere
Gepubliceerd op: 31 aug 2021
8
58
14

Comments

  • 2 sep
  • 0
Sterk geschreven. Benieuwd of het uitkomt.
  • 2 sep
0
  • 2 sep
  • 0
Benieuwd of het ook uit gaat komen
  • 2 sep
0
  • 2 sep
  • 0
So it will be!
  • 2 sep
0
  • 1 sep
  • 1
Leuk om te lezen
1
  • 1 sep
  • 0
Bedankt, Anja.
  • 1 sep
0
  • 1 sep
  • 1
Hier ook tot ziens!
1
  • 1 sep
  • 0
Bedankt, Peerke.
  • 1 sep
0
Laad meer

Recente en relevant artikelen