Ik moet elke dag schrijven. Voor elke dag moet ik kunnen laten zien dat ik er was. Zodat de woorden die ik schreef aan kunnen tonen dat ik toen bestond. Dat niemand kan beweren dat ik er die dag niet was. Elke dag moeten we vechten voor een stem in het geweldige geschreeuw. Zoveel woorden over salades en zonneschijn waar ik mij een weg door heen moet banen.
Het is moeilijker om elke dag weer iets te maken. In plaats van elke dag iets af te breken. In 2020 schreef ik een boek van duizend pagina's wat niemand heeft gelezen. Soms gooide ik woorden op een hoop en schreef het af als een gedicht. De reacties die ik vanuit mijn systeem ontving waren vaak met één of twee woorden afgedaan. "Leuk Man." Niet dat ik ze dit kwalijk neem, het is ook lastig om altijd iets te zeggen over een ander zijn passie. Zeker als ik als een hond zit te kwijlen, wachten tot ze mijn ego zouden aaien. Voor mij was het honderd keer belangrijker dan het voor hun was. Dit zorgde voor frustratie vanuit beide partijen. De schrijver zonder publiek was niet een rol die ik graag speelde. Het voelde niet verdiend, totdat ik mij in januari inschreef op een poëzie platform.
Hier vond ik niet alleen de feedback waar ik zo op zat te wachten. Maar ook een hele nieuwe groep vrienden die dezelfde passies hadden als ik. Hier kon ik leren, door te spieken, maar vooral door te schrijven. Sinds januari heb ik zeshonderd gedichten geschreven. Nu lees ik mijn oude werk weer terug met een lach en een zucht en denk ik: "Leuk Man". Ik kan nu lachen om het feit dat ik een jaar geleden dacht al een schrijver te zijn. Dat ik dacht mijzelf een dichter te kunnen bestempelen. In 2021 ben ik pas echt een schrijver geworden, door mijzelf kapot te werken. Door progressie in Poëzie voorop te stellen. Artikel.nl is een leuk platform, een mooi idee en ook broodnodig in onze wereld. Maar ik ben bang dat je in de ogen van deze wereld geen schrijver bent tenzij je elke dag iets uitbrengt. Terwijl je in mijn optiek pas geen schrijver meer bent niet als je kunst verknipt voor knaken. Deze dagen is een caption meer waard dan kwaliteit. En dat mag niet zo zijn.
Ik ben de Schrijver maar ik ben ook de rest. De luie hond die series verslindt en liever niet opstaat om aan het werk te gaan. Ik ben een schrijver maar ook een zoon, een broer, een vriend, een collega, een werknemer, een gamer, een feestbeest, een roker, een drinker, een partner, een nummer, een patient, een leerling, een leraar, een leidinggevende, een grapjas en jouw geliefde.
Dus de schrijver in mij, moet de rest leren vergeven. Wanneer de pen niet in mijn hand ligt. Wanneer ik liever even wegdroom dan dat ik dicht. De schrijver moet leren dat ik zonder de rest niet kan schrijven. Terwijl de rest van mij moet weten dat er met de pracht van het schrijven, niks valt te vergelijken. Ik ben de schrijver en ik ben de rest. Ook als je morgen niks van mij hoort.
Comments
- 20 juni
0- 10 juni
- Hide replies (1)
1- 10 juni
0- 10 juni
- Hide replies (1)
0- 10 juni
0