Aristoteles Poëtica
In 335 voor Christus schreef de Griekse filosoof Aristoteles zijn beroemde werk Poëtica. In Poëtica geeft Aristoteles zijn mening over wat Poëzie inhoud en beschrijft hij zijn opvattingen over beroemde werken uit die tijd. De basis van de Poëtica wordt gevormd door een beschrijving van de tragedie, een bepaald soort toneelstuk. Er valt te betwisten of Aristoteles zijn werk prescriptief of descriptief heeft bedoelt. Dat wil zeggen of hij de Poëtica heeft uitgebracht als een richtlijn, met kenmerken waaraan toekomstige tragedies moeten voldoen (prescriptief). Of dat hij de Poëtica schreef als een kritiek op enkele werken uit die tijd die volgens hem geen correcte weergave van de tragedie lieten zien (descriptief). Hij geeft een analyse van de tragedie en beschrijft een aantal kenmerken waar een tragedie volgens hem aan zou moeten voldoen. In dit artikel wordt de tragedie, zoals Aristoteles die in zijn Poëtica beschrijft, samengevat.
De tragedie volgens Aristoteles
Tegenwoordig zijn er tragedies in veel verschillende vormen. Er zijn films, toneelstukken, literatuur en andere kunstvormen. In de tijd van Aristoteles was theater echter de meest gangbare vorm om een verhaal te verbeelden en zijn Poëtica richt zich dan ook voornamelijk op tragedie op het toneel. Volgens Aristoteles zijn er drie belangrijke elementen in een toneelstuk.
Ten eerste de tijd. Volgens Aristoteles dient een toneelstuk, of in ieder geval het plot van het stuk, plaats te vinden in een tijdsbestek van vierentwintig uur. Het verhaal dat verteld wordt moet zich afspelen in één dag.
Het tweede element dat Aristoteles noemt is de plaats. Het verhaal dient zich af te spelen op één plaats, zodat de acteurs op het toneel niet hoeven te spelen dat ze naar een andere plaats reizen.
Het derde en laatste element van een toneelstuk dat Aristoteles in zijn Poëtica beschrijft is de actie. Er moet een duidelijk lijn in het verhaal zitten, waarbij de acties naar een bepaald gevolg leiden. Dit resulteert in een ketting van op elkaar volgende acties, die samen hangen en een duidelijk begin, midden en eind laten zien.
Naast deze drie elementen beschrijft de Poëtica ook de karakters in een tragedie. Volgens Aristoteles moeten de karakters herkenbaar zijn voor het publiek. Dit houdt in dat de karakters niet enkel goed of slecht moeten zijn, maar een combinatie van deze twee in zich zouden moeten hebben. In de echte wereld is niemand goed of slecht en de karakters in een tragedie zijn volgens Aristoteles herkenbaarder, wanneer zij zowel goede als slechte eigenschappen bezitten. Er kan wel een onderscheidt gemaakt worden tussen overwegend goede, overwegend slechte en neutrale karakters.
Bij het vormen van de karakters benoemt Aristoteles wel dat de karakters nooit belangrijker zijn dan het verhaal. Een schrijver begint zijn verhaal met het bedenken van het plot, en verzint daarna de karakters erbij. Hierdoor zijn in een tragedie de karakters vaak enigszins vlak.
Het verhaal van een tragedie moet volgens Aristoteles altijd een bepaalde wending nemen. Er is altijd een belangrijk karakter met macht en aanzien. Dit karakter heeft meerdere goede eigenschappen, een vaak één of twee slechte eigenschappen. Dit karakter maakt vervolgens iets mee, waardoor hij zijn status verliest. Dit leidt bij het publiek tot sterke emoties, zoals angst en medelijden.
Zes elementen van tragedie
Concluderend beschrijft Aristoteles in de Poëtica een tragedie op basis van zes elementen. Deze elementen dienen volgens Aristoteles in elke tragedie aanwezig te zijn. Hij rangschikt deze zes elementen op volgorde van hoe belangrijk ze zijn in de tragedie. Het eerste en belangrijkste element is de verhaallijn, daarna gevolgd door de karakters, woordgebruik, gedachten, liederen en als laatste spektakel. Deze zes elementen maken een verhaal volgens Aristoteles tot een Tragedie.
Comments
- 18 juni
0