Vermoeid en geradbraakt wordt ik de volgende ochtend wakker. Het nieuws van gisteren schiet als eerst door mijn hoofd wel als steekwoorden van een les. Vloek, witte heks en draagbare spiegel bij je houden.
Na de spiegel op het bad weer te hebben afgedekt douche ik eerst en kleed ik me aan. Dan haal ik op de kaptafel van Mam haar spiegel met het handvat. Dat zal ik vanaf vandaag elke dag met me meedragen.
En voor mijn fietstochten het kleine klapspiegeltje van Sophie. Ik heb me voorgenomen elke dag nu een uur te gaan wandelen of fietsen. Ik moet goed voor mezelf zorgen.
Als ik in de keuken koffie sta in te schenken verschijnt Pap in de spiegel. In zijn handen een blad met daarop geschreven.
“Voor nu kun je niet veel doen, zorg goed voor jezelf en kijk zo nu en dan in de spiegels, als er nieuws is laten we je dat weten!”
Hij blijft nog best lang zichtbaar en heeft nog tijd om er nog iets onder te schrijven.
“En kijk niet te veel horrorfilms!” daaronder staat een grote smiley getekend en pap lacht ondeugend naar me voordat hij weer verdwijnt.
Het geeft een beetje een dubbel gevoel. Ik vind het fijn te weten dat ze bezorgd om me zijn en bezig zijn me hieruit te krijgen maar tegelijkertijd voel ik me ook bespied.
Maar goed dat heb ik zelf in de hand. Ik kan spiegels afdekken maar omdat ik mijn zus ook al in de weerspiegeling van de vijver heb gezien weet ik ook al ik het niet helemaal onmogelijk kan maken.
Na mijn ontbijt plan ik mijn avondeten vandaag ga ik frites met snacks eten dus ik hoef niets klaar te leggen en kan het straks zo uit de diepvries halen.
Ik haal mijn fiets weer uit de garage en ga een stuk fietsen. Ik weet al dat de wereld waarin ik me nu bevind beperkt is. Het dorp is om bereikbaar en als ik maar lang genoeg door fiets kom ik telkens weer vanzelf bij ons huis.
Maar tot nu toe ben ik op de wegen en padden gebleven. Zou het wat uitmaken als ik daar vanaf wijk en gewoon door de velden ga rijden?
Zo gezegd zo gedaan en ik fiets een van de velden van Boer Hans in. De stoppels van de mais staan er nog en het is best moeilijk fietsen. Ik ben al twee keer af moeten stappen omdat ik bijna vast zat in de modder.
Maar als ik het platgereden spoor van Hans zijn tractor volg kan ik vaart maken en fiets het ook meteen een stuk beter. Ik heb flink vaart als ik met een harde klap tot stilstand kom.
Ik schuif voorover over het stuur en mijn hoofd raakt een soort barrière. Geen gevoel van muur ik voel ook geen pijn. Als ik opkijk zie ik een soort rimpeling in de lucht. Net alsof ik een verticale muur van water heb geraakt die in beweging komt doordat ik er tegenaan gebotst ben.
Ik kan de fiets niet houden en kom met een smak op de grond terecht. De golven in de muur verdwijnen en na een paar seconden is alles weer normaal. Nou ja zo normaal als het nu mogelijk is dan.
Ik sta op en kan de verleiding niet weerstaan en ik duw voorzichtig met mijn vinger richting de onzichtbare barrière. Je ziet ze namelijk niet en het veld lijkt gewoon door te lopen maar ik ben daar net op de harde manier achter gekomen dat dat niet zo is.
Het voelt heel raar flexibel maar toch stevig en met mijn vinger krijg ik er niet echt beweging in. Dan maakt ik een vuist en probeer die tegen de barrière aan te duwen. Misschien kan ik erdoorheen duwen en bevrijd ik mezelf op die manier?
Maar ook die vuist doet niets, zelf als ik met mijn vuist tegen de barrière sla lijkt er amper wat te gebeuren. Ik voel er ook weinig voor om er nog een keer tegen aan te rijden met mijn fiets.
Maar dan krijg ik een briljant idee. Pap’s auto, dat is namelijk een stevig gebouwde jeep met een flinke voorbumper en een bullbar. Ik trek mijn rode vest uit en leg dat voor de barrière op de grond als herkenningspunt.
Dan fiets ik zo snel ik kan weer terug naar huis door de voordeur rechtstreeks de garage in. Daar sla ik op de knop van de garagepoort, die daarna met zacht kreunend open gaat.
De sleutel weer terug het huis in. Met het vooruitzicht misschien een oplossing te hebben gevonden doe ik alles renend. Pap’s sleutels waar zijn Pap’s sleutels?
Denk na, denk na zegt ik tegen mezelf en trek in de keuken de lades open maar daar ligt de sleutel niet.
Dan denk ik aan de schaal in de gang, daar liggen wel de sleutels van Mam maar niet die van Pap. Met grote passen treden overslaand ren ik de trap op. Ik vind Pap’s sleutels uiteindelijk in de lade van zijn nachtkastje. Ja dat is Pap altijd goed georganiseerd.
Ik werp nog een blik in de spiegels die ik passeer en er is niets te zien. Pap zal waarschijnlijk razend worden maar goed, ik moet dit proberen. Inmiddels heb ik de auto bereikt steek de sleutel in het slot en start de auto. Hoewel ik mijn rijbewijs nog niet heb weet ik heus wel hoe ik moet rijden.
Ik draai de weg op en ga richting het veld op zoek naar mijn rode vest.
Comments
- 28 sep
0- 11 sep
0- 9 sep
0- 8 sep
1- 8 sep
1