Weet je wat me doet denken aan ons moderne leven? Een wervelwind, zo een wilde draaikolk vol met verblinde mensen. Een Vortex die op een bepaald moment in je leven jou erin zuigt en het is verdomd moeilijk om eruit te komen. Je bent als een rat in een idiote race.
"Wie het eerst komt, wie het eerst maalt!"
Of als een robot zonder gevoelens, de moed om iets anders te doen dan geld verdienen. Dat is de draaikolk die mij ook aantrok. Ik brak uit mijn privéhel, we pakten ons leven in drie koffers en gingen terug naar mijn land. Weet je wat ik zei tegen mezelf toen ik terugkwam? Dat het rustiger zou zijn, vrolijker, dat het anders en beter zou zijn. En weet je wat er gebeurde? Ik raakte verstrikt in werken en het maken van geld verdienen. Drie jaar lang was ik blind. Ik dacht niet meer aan iets anders, dan geld, alles wat er toe deed was werken en geld verdienen. Hoe meer werk, des te beter dat betekende meer geld. Je moet toch spullen hebben, spullen kopen, heel veel geld verwerven.
Drie jaar lang was ik blind. Ik dacht niet meer aan iets anders dan geld, alles wat er toe deed was werken en geld vedienen. Hoe meer taken, hoe beter, want meer geld.
Je moet toch spullen hebben, spullen kopen, heel veel geld verwerven.
En wat als er steeds minder vrije tijd is of zelfs helemaal geen?
Of het feit dat je bijna nooit thuis bent...?
Het leven gaat niet over thuis blijven, dacht ik. En misschien zou het niet zo erg zijn als ik niet twee kinderen thuis op me had zitten wachten. Eenzaam, verloren, die hun moeder zagen het huis verlatend bij dageraad en thuiskomen met vermoeiende ogen laat op de avond.
Er waren mensen die het me vertelde:
"Je moet iets bereiken in het leven. Je moet een goede baan krijgen en je positie behouden."
Ik was blind. Ik zag maar één wegwijzer op mijn weg - WERK. Ik miste het moment waarop ik glimlachte, waarop ik genoot van de kleine dingen - de zorgeloze glimlach van mijn kinderen, de zonneschijn of de regen die de wereld buiten groener en mooier maakte. Ik hoorde het niet als de vogels zongen, de bomen ritselen. Ik leefde voor werk en geld verdienen. Het aangaan van nieuwe professionele uitdagingen vervulde me volledig. Ik was vervuld van het bereiken van professioneel succes dat er zo weinig toe deed. Op een dag kocht ik een boek. Terwijl ik op de bus wachtte, begon ik het te lezen. Pas toen ik opkeek van de kleurrijke bladzijden en de minachtende blik, zag van een vrouw die naast me stond, even druk en diep in gedachten (ik kon het perfect op haar gezicht zien), realiseerde ik me dat ik hardop aan het lachen was. Ik viel stil, sloot mijn boek en stond met gebogen hoofd. Ik wachtte tot de bus kwam, ik schaamde me. Twee pijnlijke feiten bereikten mij: niemand lacht midden op straat om het boek dat men aan het lezen is, de mensen om mij heen zijn vreselijk serieus! Pas toen ik tussen de ruisende bomen naar huis liep, besefte ik hoeveel ik miste.
"Ik ga dood", dacht ik bij mezelf. "Ik ben innerlijk stervende. Mijn ziel is gestopt met ademen."
Ik realiseerde me dat ik niets anders had dan mijn baan en twee kinderen steeds weer op mij wachtend. Ik heb geen familie omdat de wilde drukte en de muur dat ik heb afgeschermd van het echte leven verhinderde me om iets meer dan een professionele positie op te bouwen.
En toen, toen ik wijzer was over mijn gedachten, maar niet in staat te veranderen en voelde me nog meer verloren, ontmoette ik iemand die vertelde me:
"Het leven gaat niet over werk, het gaat niet over geld. Het leven gaat over liefde, het gaat over familie."
Toen trok ik de conclusie dat ik het zelf was die me langzaam "voor echt" deed ophouden te bestaan. Ik was bang om te dromen, te lachen. Ik was bang om andere doelen voor mezelf te stellen dan werk. Ik wilde net als iedereen zijn - serieus, grote doelen bereiken. En ik werd een niemand - een robot zonder verlangens, niet in staat om van de kleine dingen te genieten. Waarom ga je niet eerder weg van je werk en dans je in de regen met een vriend? Waarom begin ik niet weer midden op straat te lachen om een grappig boek? Wat dacht je ervan om de hele zaterdagochtend in bed door te brengen met de kinderen, kijkend naar hun favoriete tekenfilm? Wat dacht je van een gezinswandeling? Of naar het zwembad gaan en de hele zondagmiddag in het water spetteren? Wat dacht je van 's morgens een kop koffie drinken terwijl je uit het raam kijkt naar de mooie wereld? Of een koffer pakken en een vriend aan de andere kant van het land bezoeken?
Misschien is het tijd om de woorden: "Ik heb geen tijd" te vervangen door "Ik hou van je" of "Ik mis je" .
Misschien is het tijd om je eigen leven te gaan leiden en dromen in plaats van sterven in de grote stad?
Comments
- 30 juni
- Hide replies (1)
0- 30 juni
0- 30 juni
- Hide replies (1)
0- 30 juni
0- 30 juni
- Hide replies (1)
1- 30 juni
0- 30 juni
- Hide replies (1)
1- 30 juni
0