Iedere dag kom je in aanraking met zo veel verschillende personages. Het begint wanneer je de deur uitloopt. Er lopen mensen op straat, er zijn mensen in winkels, er zitten mensen in het OV in je directe omgeving. Het is onvermijdbaar. Zo veel personen, zo veel persoonlijkheden, zo veel indrukken. Het is heel erg gecompliceerd. Ik vind mensen zo ongelofelijk boeiend. Iedereen die ik tegenkom kijk ik aan en ik vraag me af wat hun verhaal is. Ik observeer bewegingen, taalgebruik, kledingstijl, enzovoorts. Ik vraag me af wat er schuilgaat achter een bepaald individu. Ik vraag me af wat zijn passies zijn en van wie hij het allermeest houdt. Ik vraag me ook af wat zijn problemen zijn. Zijn kwetsbaarheden. Zijn trauma’s. Ik stel veel meer vragen dan dat ik daadwerkelijk antwoord hierop kan geven. Ik houd het niet bij. Het valt niet te archiveren. Het valt niet te filteren. Ik kijk naar je en ik wil weten wie je bent. Mijn nieuwsgierigheid is een ongestilde honger. Ik voel me ontevreden. Ik voel me wanhopig. Het is als tasten in het donker. Mijn wil om je te leren kennen blijft aangewakkerd. Ik dien actie te ondernemen. Ik moet en zal weten wie jij bent en wat je inhoud is.

Ik vraag me af wat al die mensen van mij vinden. Ik vraag me af of ze naar me kijken en zien dat ik een Borderline persoonlijkheidsstoornis heb. Ik vraag me af of ze anders naar me zouden kijken, indien ze dan ook daadwerkelijk over deze informatie zouden beschikken. Ik vraag me af of iemand me gek zou vinden, of iemand me aan de kant zou zetten, of iemand me de rug zou keren. Ik weet het niet. Ik wil het zo graag weten. Mag ik alsjeblieft een reactie? Ik word helemaal gek. Ik ben op zoek naar contact. Ik wil je liefde. Ik wil je aandacht. Ik wil dat je me normaal vindt. Ik wil dat je me een kans geeft. Ik weet niet in hoeverre je dat kunt bieden aangezien je me toch gek vindt. Ik voel me rommelig. Ik weet het even niet. Ik ben confused. Ik ben een verward hoopje mens dat voor zich uitstaart aan tafel.

Ik wil heel graag het stigma van een Borderline persoonlijkheidsstoornis doorbreken. Ik wil niet dat het nog langer een taboe is om hierover te praten. Meestal krijg je in mijn artikelen alle nare aspecten mee van deze stoornis, maar het is ook belangrijk om eens naar de schoonheid te kijken hieromtrent, want ook dié is er. Ik ben namelijk niet compleet gek. Ik ben niet compleet fout. Ik ben niet compleet gemeen. Ik ben niet gevaarlijk. Ik veroorzaak geen onrust. Ik doe je geen pijn. Ik ben heel fel met mijn woorden, maar ik ben geen slecht persoon.

Ik ben een 22-jarige vrouw die een universitaire studie volgt, die veel vriendinnen heeft, die een relatie heeft, veel hobby’s, passies, leuke verhalen, ook stabiele zaken. Waarom word ik dan toch zo vaak zo afgekeurd door de maatschappij? Waarom is het dat jullie er toch op zo’n nare manier naar kijken? Wat kan ik doen zodat je het gevoel krijgt dat ik ook gewoon een normale dame ben met een normaal leven die gewoon haar best doet net zoals ieder ander individu op deze aardbol? Waarom wegen mijn fouten zwaarder dan die van een ander? Waarom krijg ik minder kansen? Waarom ben ik überhaupt te min voor je?

Ik wil geen slachtofferrol aannemen, maar ik vind wel dat het heel erg belangrijk is dat dit wordt uitgesproken. Ik vind dat mensen meer voor zichzelf zouden moeten opkomen. Ik heb er niet voor gekozen om een persoonlijkheidsstoornis te hebben, maar helaas heeft deze zich wel ontwikkeld. Accepteer mij alsjeblieft.

Veel liefs,

H.