Een gesprek dat ik een jaar geleden vooral met mezelf heb gevoerd.
Een gesprek om na te denken over het drijfzand van een depressie en depressieve klachten.
Ik denk niet dat je met zekerheid kunt zeggen dat ik over tien jaar anders denk over de wereld, dat ik dan per se heel veel meer weet. Het is uiteraard een hartstikke redelijke aanname en ik snap helemaal waarom je het zegt. Maar hoe weet je het zeker? Dat weet je niet en dan zul je waarschijnlijk ook iets zeggen omtrent “dat klopt dat kan ik ook niet zeker weten, maar het is een redelijke aanname: er is een grote kans op.”
Dus jij bent volwassener dan ik? Omdat je jezelf hebt geaccepteerd? Hoe weet je überhaupt zeker dat je jezelf hebt geaccepteerd? En ik neem toch aan (weer met die aannames maar ja hoe kom je anders de wereld door) dat er meer criteria zijn?
Ik ken mezelf en jij gelooft me niet en ik snap dat je me niet gelooft, ik zeg dat ik andere mensen snap en jij gelooft me wederom eigenlijk niet en dat snap ik ook. Ik zou het je kunnen uitleggen overigens als je wilt maar dan krijg je wel echt hoofdpijn.
Ik denk niet dat ik de wereld snap, omdat iedereen voor zichzelf bepaalt wat de wereld dan wel of niet is en iedereen ook gelijk heeft. We weten ook allemaal niks. Het frustreert me dat mensen niet van zichzelf inzien dat ze vaak zich alleen maar laten leiden door hun eigen kijk op de wereld. Het frustreert me dat ze denken dat omdat ik zeventien ben dat ik vanwege relatief minder levenservaring gewoon niet wijzer kán zijn dan zij. Het frustreert me dat te veel mensen doen alsof ze het wel weten.
Het frustreert me ook dat jij zegt dat ik eentonig denk. Natuurlijk is het redelijk lastig om daar zelf achter te komen dus ik zou jou willen vragen, enlighten me, laat me maar zien dat ik niet in 360 graden denk, maar denk jij dat wel dan? Dat is voor mij namelijk ongeveer m’n levensmotto, om overal een stap vandaan te zetten en proberen je perspectief te veranderen, om alles wat iedereen zegt en denkt en doet en beweert inclusief mijzelf in twijfel te trekken en te accepteren dat waarheid inderdaad subjectief is. Dat is de reden dat ik me zo vast voel zitten, ik probeer alles van zoveel mogelijk kanten te bekijken, m’n hoofd raast maar door en ik zie door de bomen het bos niet meer.
Ik ken mezelf omdat ik weet waarom ik me op elk moment van de dag voel zoals ik voel, omdat ik weet waarom ik me tegenover andere mensen voel zoals ik voel, omdat ik weet wat ik wel en niet leuk vind wat alle aspecten van mijn leven betreft, omdat ik je zelfs zou kunnen vertellen waarom ik op bepaalde mensen val. Ik weet prima wat ik wel en niet kan en ik weet redelijk goed wat mijn grenzen zijn, ik trek ze alleen niet. Ik weet wat mijn problemen zijn en ik weet waarom er niks verandert. Ik weet waar ik echt hulp nodig bij heb en ik weet ook dat mijn echte probleem me vooral in de weg zit als ik het uit moet leggen aan andere mensen en daarom ben ik nu maar aan het schrijven omdat ik weet dat dat is waar ik echt passie voor heb. Omdat wanneer ik schrijf ik wel uit m’n woorden kan komen. Dan hoef ik niet eens te proberen, de woorden komen simpelweg gewoon.
Ik weet waarom ik huilde toen ik naar huis fietste en ik weet dat jij er niks aan kunt doen.
Ik zou heel graag willen schreeuwen en huilen en vloeken en gooien met spullen en laten zien hoeveel pijn bestaan doet dezer dagen. Het is niet voor niets dat ik het over empathie had. Ik weet dat mijn verwachtingen onrealistisch zijn en mijn denkbeelden incorrect en veels te generaliserend, maar het gaat ook niet om mijn verstand, het gaat om het gevoel. Gevoel beïnvloedt je verstand, natuurlijk hebben psychologen gelijk wanneer ze zeggen dat veel gevoel stamt uit een bepaalde gedachte aanvankelijk, maar die generaliserende gedachtes van mij, de tunnelvisie gedachten, de onrealistische en onmogelijke verwachtingen die ik heb die zijn ook niet rationeel. Het gaat om het gevoel van teleurstelling vanuit anderen en me waardeloos voelen vanuit mezelf, en als je je zo alleen gelaten voelt, wat kun je dan anders? Hoe kun je rationeel blijven wanneer alles zoveel pijn doet?
Het punt is dat ik niet meer weet hoe ik moet laten zien aan mensen hoe ik me voel, ik hou altijd rekening met iedereen. Ik voel me ook oprecht bij niemand op m’n gemak. Ik wil altijd mee gaan in de ander en dan vergeet ik wie ik zelf ben. Dat is wat ik zeg in ieder geval, maar dat is niet helemaal waar, ik weet prima wie ik ben ik weet gewoon niet hoe ik dat moet zijn in de buurt van anderen, al kun je op een bepaalde manier eigenlijk nooit niet jezelf zijn en het feit dat ik me aanpas is dus ook eigenlijk wie ik ben, maar in de buurt van anderen lijken mijn interesses, mijn algemene normen en waarden, mijn visies op het leven, mijn plek en verhouding in en tot de wereld voortdurend te veranderen en gek genoeg is die dan altijd hetzelfde als de andere persoon waar ik op dat moment mee in gesprek ben. En natuurlijk is het logisch dat je je bij anderen mensen anders gedraagt, ik vraag me dan ook altijd af of ik niet gewoon overdrijf, de zelfhatende stemmen in mijn hoofd zijn het daar altijd mee eens, maar mijn gevoel zit dat dan weer tegen.
Zie je wat ik kan als ik mijn gedachten uitschrijf? Ik kan laten zien dat ik de meeste weerleggingen zelf al in heb gecalculeerd. Mijn eigen hoofd blijft me dan ook constant tegenspreken en ik ga er tegenwoordig vanuit dat het enige wat er gebeurt als ik dus eerlijk probeer te zijn tegen anderen, is dat ze me tegen zullen spreken iets in de strekking van “Jij voelt je kut, om redenen die dom zijn”. Zie je dat? Het is een verschrikkelijke irrationele gedachte en verwachting. En het heeft wederom weer te maken met de teleurstelling en de waardeloosheid. Maar het gaat dus ook niet om de gedachte maar om het gevoel.
En dat is wat er constant gebeurt. Als je in gesprek gaat met mensen en je weet niet hoe je je gevoel moet overbrengen of uitdrukken dan kom je al snel terecht in gesprekken die veel meer gefocust zijn op de gedachten, maar ja mijn gedachten zijn dus niet rationeel. Ik druk mijn gevoel weg, ik trek de muren op en ik hoop dat als ik maar ‘rationeel’ blijf denken dat ik mezelf er dan op gegeven moment wel doorheen sleep. Ironisch genoeg, wat je waarschijnlijk al door had, is dat niet rationeel. Verre van, maar ik weet het wel. Punt is dat de stoïcijnen gelijk hadden; gevoel beïnvloed de ratio. (ik wil hiermee niet zeggen dat ik stoïcijns ben en het volledig eens ben met alles waar de stoïcijnen voor pleiten of voor waarheden aanhouden). Maar zoals je hopelijk nu duidelijk is, ik weet het allemaal wel, alleen gevoel is gewoon een ontzettend lastig ding en ik heb blijkbaar nooit geleerd hoe ik er op een gezonde manier mee om moet gaan, wat redelijk logisch is als je je bedenkt dat mijn voornaamste voorbeelden mijn familie en vrienden zijn, die het zelf allemaal ook niet geweldig ervan afbrengen op dat vlak.
En dat is het dus, daar heb ik dus moeite mee en daarbij heb ik hulp nodig. Maar op dit moment is het lastig om eraan te werken, omdat ik nogal diep inderdaad zit, omdat ik mijn kaartenhuis niet alleen omver heb geblazen, maar alle kaarten stuk voor stuk ook nog eens heb verscheurd, misschien is het ook maar eens tijd dat ik het mezelf gun om ook gewoon bakstenen te gebruiken zoals ik dat ieder ander mens wel gun.
Waarschijnlijk is de antidepressiva inderdaad een goed idee, en de systeemtherapeut ook. Lo sé, maar ik zou gewoon willen dat voordat dat gebeurt iemand letterlijk een arm om me heen slaat en gewoon zegt dat ze het begrijpen. Zo simpel, niks meer, niks minder.
Groet,
Loet
Ik hoop dat ik hiermee ook voor een ander spreek.
