Julia
2.
'Kunnen we praten, moppie?', vader leunde tegen de deurpost en bevroor bij de drempel van haar kamer.
Ik zat op het bed en analyseerde het gesprek - als je het zo kan noemen - dat ik met Sara had. Ik was in een slechte bui na de vergadering, dus ik besloot mijn vader niet nog meer van mijn buien te laten meemaken en ging naar mijn kamer. Ik vergat achteloos de deur op slot te doen, waar ik nu spijt van had. Ik kan doen alsof ik slaap...
'Natuurlijk, papa.', zei ik met zorgeloze toon. Ik klopte op de stoel naast me. Hij kwam onzeker binnen, ging in de hoek van het bed zitten - alsof hij een veilige afstand wilde bewaren - en begon onzeker:
'Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien, jouw leven gaat me tenslotte niets aan, maar dit is wat ik denk...', begon hij.
Ik onderbrak zijn uitspraak met een luide zucht:
'Laat me raden...', begon ik. 'Adam?'
'Nou, Adam, Adam, omdat ik zie hoe je op hem reageert. Ik mag dan oud zijn, maar ik ben niet blind. En daarbovenop belde Sara en zei dat jullie een vreselijke ruzie hadden over Ad.'
'Een verrader!', barstte ik uit. 'Trouwens, hebben jullie allemaal vandaag afgesproken om mij te pesten?'
'Maar wie is "allemaal", schat? Het is alleen Sara en ik, niemand anders.', mijn vaders kalmte wekte altijd mijn bewondering. Ik begreep niet hoe hij het deed - zelfs in de meest stressvolle situaties bleef hij kalm en kalm.
'Ik heb nog iemand nodig om je nobele groep van verdedigers van de eerbare Adam te vervoegen.', snoof ik.
'Oh moppie, moppie.', mijn vader schudde zijn hoofd in ongeloof. 'Waar komt zoveel venijn in jou vandaan? En het idee dat iemand Ad verdedigt? Het gaat vooral om jou.', betoogde hij.
'Papa, ik begrijp de zin van dit gesprek helemaal niet. Noch die met Sara, noch die met jou. Dertien jaar zijn voorbij gegaan, iedereen is zijn eigen weg gegaan en plotseling begin jij iets te suggereren dat niet echt bestaat.', ik geloofde zelf niet in wat ik zei.
Ik verdedigde mezelf tegen gevoelens die nooit veranderden. Schaamde ik me om aan de wereld toe te geven dat een oude liefde niet dood was? Voelde ik me beschaamd dat ik zoveel jaren niet kon vergeten en mijn leven/zaken niet weer op orde kon krijgen?
'Julia, je kunt doen alsof voor jezelf wat je wilt. Het zijn mijn zaken niet wat je jezelf in je hoofd vertelt. Maar je hoeft niet voor mij te spelen. Jullie hielden heel veel van elkaar. Ik herinner me je liefde en ik weet dat deze scheiding geen zin had. Ik heb toen geprobeerd en ik probeer nog steeds om je beslissing te begrijpen, en als vader steun ik je zo goed als ik kan.', zei hij. Ik zat naar hem te staren met haar ogen wijd open. 'Denk je echt dat het allemaal echt voorbij is? Goed, denk maar zo dan. Leg me maar eens uit waarom jij en Adam dan geen vaste relatie met iemand hebben? Zo'n soort leven eigenlijk zonder echte geluk? Het is misschien volgens jou voorbij, maar het lijkt mij anders. Jullie houden nog steeds van elkaar, alleen geen van jullie kan het toegeven. Het is jammer, want het leven is te kort om je te vernederen en te doen alsof iets wat bestaat, voor altijd verdwenen is.', eindigde hij , stond op van het bed en liep naar de uitgang.
'Wat verwachten jullie van mij?', vroeg ik verwijtend. Plotseling voelde ik me in het nauw gedreven, tegen een muur gezet.
'Ik weet niet wat je vriendin verwacht, Julia. Maar ik weet dat ik, als je vader, niet zou willen dat je na mijn dood alleen op de wereld zou achterblijven.', hij stopte even, draaide zich naar me toe en keek met droefheid in zijn ogen.
'Welke dood? Waar heb je het over, papa?', voor de eerste keer besefte ik dat mijn vader - ook al zou ik hem erg graag mogen - niet voor altijd bij me zou blijven.
Nu pas zag ik in al zijn glorie het netwerk van rimpels rond de amberkleurige ogen van een van de belangrijkste mannen in mijn leven. Zijn perfect getrimde haar was niet langer alleen grijs. Ik zag geen enkele zwarte haar tussen de zilveren strengen. Ook zijn snor was zilverachtig in het zonlicht, en de levervlekken, waarmee zijn gerimpelde handen bezaaid waren, leken mij nu bijna zwart. Ik had nooit veel aandacht besteed aan pa's toenemende ouderdom. Vandaag raakte het beeld van de oude man me zo hard dat ik even buiten adem was. Ik was doodsbang. Vader had gelijk - de dag zou komen dat hij weg zou zijn, en dan zou ik helemaal alleen achterblijven. Nu pas begreep ik zijn bezorgdheid.
'Je hoeft jezelf niets wijs te maken, moppie. Dat is de volgorde van de dingen - we worden geboren en we sterven. Ik zal niet meer jonger worden, helaas. En als mijn tijd komt, zullen jullie alleen gelaten worden.', herhaalde hij. 'Ik hou niet van de gedachte. Ik heb liever dat je een man aan je zijde hebt die voor je zal zorgen. Wat is het leven, Julia, als het alleen geleefd wordt?', hij maakte zijn zin af en ging weg, mij alleen latend met mijn sombere gedachten.
Ik stapte uit bed en ging naar het raam. Daarachter zat een beeld dat een flinke dosis rust in mijn ziel bracht. De velden rondom het huis glinsterden in het zonlicht met sappige grassen, korenaren zachtjes ritselend in de wind. En achter hen, het bos, waar Adam en ik lange wandelingen maakten. Soms plukten we paddenstoelen, soms bessen. Andere keren kwam hij terug met een bos heerlijk geurende lelietjes-van-dalen. Zo romantisch. Hij wist dat ik van bloemen hield en dat is hij nooit vergeten. Ik wikkelde me stevig in zijn armen, hoewel het helemaal niet koud was. De zomer verwende ons met prachtig weer, het was jammer te bedenken dat de herfst spoedig zou komen. Hoewel ik de herfst ook leuk vond. Het was tenslotte in het begin dat ik Adam ontmoette. Maar dat was niet de enige reden waarom ik het leuk vond. Ik hield van de gele, oranje en rode bladeren. En de geur van de voorbijgaande zomer, die ik uitbundig inademde tijdens herfstwandelingen in het park. Iets eindigde en iets begon. De natuur viel langzaam in slaap, om na de winter weer uit te barsten in een gloed van kleuren en de wereld te betoveren met haar schoonheid en ontzagwekkende.
Opnieuw dwaalden mijn gedachten af naar Adam. Wat als mijn vader gelijk had en ik nooit in het reine was gekomen met het verlies van hem en dus met geen enkele man een relatie had opgebouwd? Misschien had ik dwaas een genegenheid gekweekt die niet echt bestond, was het slechts een herinnering aan een jeugdliefde, een van de vele die plotseling geboren worden en dan snel sterven, maakte dat ik Adam nooit meer losliet? Wat als de betovering werkte, ik de jongen met magische krachten aan me bond en het aan mij lag dat hij geen vaste relatie opbouwde? Ik geloofde niet in bijgeloof, maar je weet maar nooit... Het moest een slecht voorteken zijn. Ik kon geen andere verklaring vinden.
"Ja - besloot ik - Ik moet er even tussenuit. En vergeet eindelijk, in plaats van je te voeden met idiote herinneringen! Ik hou helemaal niet van hem, ik ben een idioot en ik vertel mezelf iets wat niet bestaat!"
Comments
- 5 aug
- Hide replies (1)
0- 5 aug
0- 5 aug
- Hide replies (1)
0- 5 aug
0- 5 aug
- Hide replies (1)
1- 5 aug
0