Julia
9.
De weg naar huis verliep in complete stilte. We hebben geen woord gewisseld. Ik was blij dat we unaniem hadden afgezien van het diner met vaders beste vrienden en dat we konden terugkeren naar de plaats waar ik me altijd het veiligst voelde.
Zodra ik thuis kwam, ging ik naar mijn slaapkamer. Ik nam zware stappen op de krakende houten trap. Ik sloeg de slaapkamerdeur achter me dicht en dompelde me onder in een lege, trieste wereld. Ik gooide mijn rouwkleren uit en smeet ze - geheel uit gewoonte - in de hoek van de kamer. "Morgen, ik zal het morgen opruimen.", ik verontschuldigde me voor mijn rommeligheid, klom toen, in alleen mijn ondergoed, in bed en sloeg het warme dekbed stevig om me heen.
"Waar ben je nu, pap?" , lag ik nog te denken, tot Morpheus' armen mij omsloten en ik in een onrustige slaap viel die ik mij de volgende ochtend niet meer zou herinneren.
***
De weken daarna kwam ik het huis niet uit. Ik treuzelde als een schaduw in lege kamers of kwam mijn bed niet uit. Twee dagen na de begrafenis, gingen Sara en Glen terug naar hun flat. Ze hadden ruimte nodig om hun pijnlijke, bloedende wonden te likken. Ze kwamen elke dag langs, deden de boodschappen, serveerden ontbijt, lunches en diners, die ik nauwelijks aanraakte.
In het begin lieten mijn vrienden me op mijn eigen manier rouwen. Ze keken me met tederheid aan, streelden mijn tere handen, spraken teder, legden uit dat het nog wel goed zou komen, dat ik mijn verdriet moest verwerken en moest proberen verder te gaan met mijn leven. Maar na enkele weken, toen ik me zelfs niet meer waste en zoveel was afgevallen dat mijn pyjamabroek, die ik niet had verwisseld voor andere kledingstukken, begon af te zakken, merkte ik steeds meer de woede in hun ogen en hun algemene irritatie.
Het zwarte gat waaruit ik twee weken na het afscheid van mijn vader had moeten ontsnappen, verteerde me met de dag meer en meer. Maar het kon me niet schelen. Het leven bestond niet, ik zag er het nut niet van in. Ik stopte met schrijven, ik had geen enkel telefoontje meer gekregen sinds mijn vader weg was, ik had geen enkel bericht meer beantwoord, tot uiteindelijk de telefoon zweeg en mij de rust gaf waar ik van droomde. Nu kon ik me de hele dag wijden aan het staren naar de muren, dwalend door lege kamers zonder gestoord te worden. Door de lethargie waarin ik terecht was gekomen, merkte ik Sara's aanwezigheid ook niet meer op. De geluiden van het schoonmaken, het dichtslaan van keukenkastjes, het sluiten en openen van de koelkast drongen niet tot mij door. Ik werd ondergedompeld in een zwarte wereld waaruit ik geen uitweg meer zag. Dit was echter geen enkel probleem. Dat is waar ik nu wilde zijn. Ik wilde voor altijd in mezelf wegzinken. Om te verdwijnen. Om te stoppen met ademen. Om te sterven.
Na een maand was Sara's geduld op. Tot dat moment tolereerde ze mijn gedrag en leefde ze oprecht met me mee. Zij behandelde de dood van mijn ouder dan het vertrek van een vader, maar zij wist dat ik verder moest leven en koste wat het kost moest proberen om te gaan met het verdriet dat mijn hart vulde. Ze stormde het huis binnen als een storm. Deze keer bracht ze geen boodschappen mee, ze ging geen ontbijt en avondeten klaarmaken, dat ik toch niet zou eten. Ze had genoeg van het opruimen van lege hoeken en zinloos geklets waar ik niet eens naar wilde luisteren.
'Dat is genoeg!', gilde ze.
Ze stond midden in de woonkamer, ving zichzelf op aan de zijkanten en stampte met haar voet als een verwend klein meisje.
'Dat is genoeg, hoor je me?!', ze keek naar mijn met onvoorziene ogen.
Zoals gewoonlijk, wikkelde ik me in een dikke deken en lag ik te luieren. Nog steeds in mijn pyjama.
'Sta op!', mijn vriend hield niet op met schreeuwen. 'Is dit hoe je de rest van je leven wilt doorbrengen - liggend en niets doen? Denkt u dat ik de komende weken, en dan maanden en jaren hier zal komen en u zal dienen? Tegen de muren praten en rustig toekijken hoe je jezelf vernietigt? Sta op, hoor je me?!', toen zij geen antwoord hoorde, ging zij naar het raam en staarde naar de wereld buiten het glas.
Ze was niet van plan op te geven. Deze keer niet. Ze was alleen haar krachten en argumenten aan het verzamelen.
'Denk je dat je de enige bent die lijdt? Dit is de derde keer dat ik een ouder heb begraven en ik leef nog en functioneer, ook al is het niet makkelijk. En het is niet genoeg dat ik mijn eigen pijn op mijn rug moet dragen, maar ook die van jou. Je bent zo rechtvaardig.', ging ze verder. 'Natuurlijk, dat is de makkelijkste manier - om te gaan liggen en je van alles en iedereen iets aan te trekken. Ik ben het niet, de beroemde schrijver, die ze dienen. Laat hen schoonmaken en koken, en ik zal liggen en wegrotten. Weet je wat? Doe wat je wilt, maar zonder mij. Ik heb er genoeg van, Julia.', ze draaide zich plotseling om naar haar vriendin en keek haar recht in de ogen. 'Als dat je keuze is, prima. Blijf hier zo lang liggen als je wilt. Val in jezelf, laat deze verdomde depressie je opeten, maar zonder mij. Ik ben weg uit dit theater. Ik ga niet langer de rol van gehoorzame dienaar spelen en toekijken hoe mijn zus elke dag verder en verder wegglijdt. Totdat je opstaat en het van je afschudt, zet ik geen voet meer in dit huis.', ze zette haar stappen in de richting van de uitgang. 'Sterf als dat is wat je wilt, maar neem eerst een bad, want je stinkt!', riep ze weer, toen verliet ze het huis en sloeg de deur hard dicht.
De kozijnen schudden en ik schudde met hen. Iets ontgrendelde, iets knapte. Ik opende mijn ogen en voor het eerst in weken zag ik de meubels om me heen, de muren en het raam waarachter het leven zich nog afspeelde. Ik werd wakker uit een nare droom. Ik knipperde nog eens met mijn ogen. Ik dacht na over de woorden die Magda had geroepen. Ik proefde elk van hen op mijn tong. Ik heb ze in mijn hoofd omgedraaid, ze goed bekeken, hun betekenis overwogen. En hoewel ik wakker werd, kon ik nog steeds niet opstaan. Ik voelde me zwak, verstoken van levensenergie. Waar was de zin van het leven? Voor wie moest ik het voortzetten?
Ik was diep in gedachten en plotseling brak een klop me uit. Er zeker van dat het Sara was die het had opgegeven en terug was gegaan om verder te schreeuwen, kwam ik ternauwernood overeind en stapte wankelend de gang op. Met één hand hield ik de broek vast die hardnekkig van mijn heupen gleed, terwijl ik met de andere de deur opende. Ik werd getroffen door het licht van buiten, ik kneep mijn ogen dicht en kon een ogenblik niet zien wie er op de drempel stond. Ik schermde mijn ogen af voor de felle zon, en toen ik mijn hand van mijn gezicht haalde, zag ik iemand die beslist niet Sarah was. Iemand die ik hier helemaal niet had verwacht.
'Hoi, Julia', zei Adam. 'Ik kwam kijken hoe het met je gaat. Laat je me niet binnen?', hij deed alsof hij niet van plan was op te geven en weg te gaan.
Hij zag er prachtig uit in een lichte spijkerbroek en een marineblauw T-shirt met lange mouwen opgerold op zijn gespierde onderarmen.
'Heeft Sara je gevraagd te komen?', fluisterde ik de eerste woorden in een paar weken.
'Ik ben hier uit eigen vrije wil.', antwoordde hij zelfverzekerd en bleef op de drempel staan.
Hij wachtte op mijn reactie. Ik ben naar binnen gegaan. Ik schuifelde met mijn voeten, terwijl ik nog steeds mijn vallende broek met mijn hand vasthield. Adam kwam binnen en sloot stilletjes de deur. Ik stond in het midden van de kamer, niet wetend wat ik met mezelf moest doen.
'Waarom ben je gekomen?', ik stelde dezelfde vraag opnieuw. Adams bezoek zat me dwars, ik moest de echte reden weten.
'Ik heb het je al gezegd, ik wilde zien hoe het met je ging', hij haalde zijn schouders op.
'Dus zie je, ik ben verdomd slecht, ik stink en ik ga eigenlijk langzaam dood.', ik vuurde terug met een woede die ik niet kon begrijpen. Wat was het dat me van streek maakte?
Het feit dat Adam me in zo'n slechte toestand ziet terwijl ik de controle over mijn leven en mezelf kwijt ben? Of het feit dat hij belangstelling toonde voor mijn welzijn na de dood van een geliefde, en ik, terwijl Adam rouwde, niet moedig genoeg was om hem te ontmoeten en zelfs persoonlijk mijn medeleven te betuigen?
'Waarom trakteer je me niet op een koffie?', hij negeerde mijn kneepje. 'Ik herinnerde me dit gedrag uit het verleden.', hij probeerde kalm te blijven en onnodige conflicten te vermijden. Dat deed hij altijd.
'Je gaat dus niet weg?', vroeg ik.
Ik wilde nog steeds alleen zijn, ik was nog niet klaar om met iemand te praten, zeker niet met Adam. Ik had wat meer tijd nodig.
'Nee, dat ga ik niet doen.', hij legde zijn handen ineen op zijn torso en wachtte.
'Ik moet eerst bad nemen.', zei ik, toen liet ik de man alleen en begon langzaam de trap op te lopen.
Het duurde lang voor ik het vuil van weken en de stank die ik nu pas voelde, van me af had gewassen. Ik verliet de badkamer en stond voor de kleerkast. Ik vroeg me af wat ik aan moest trekken, eigenlijk zocht ik iets wat niet van me af zou vallen, zoals mijn pyjama daarnet nog had gedaan. Nu pas, toen ik naar mezelf keek in de grote spiegel die aan een van de muren hing, zag ik hoe mager ik was geworden. Ik was niets dan botten bedekt met huid.
Gelukkig vond ik tussen mijn vele kleren de kleinste maat van een broek, die ik nog niet had weggegooid in de hoop dat ik er nog in zou passen, en een los oversized shirt. Zo gekleed, ging ik naar beneden. Ik was zeker dat Adam het wachten beu was en vertrokken was. Maar hij wachtte geduldig. Hij zat in de woonkamer, languit in mijn favoriete leunstoel, en voor hem op de koffietafel stonden twee dampende mokken koffie en een bord met Franse croissants, waar ik gewoon gek op was. Ik ging tegenover Adam zitten, hem niet in de ogen kijkend. Wat moet ik zeggen? Waar moet ik het gesprek beginnen? De stilte galmde in mijn oren en werd steeds ongemakkelijker naarmate ik mijn woorden hoorde:
'Bedankt voor de koffie.'
'Graag gedaan. Ik heb besloten je te helpen. Ik vond ook je favoriete croissants in de keuken, en omdat je waarschijnlijk nog niets gegeten hebt, dacht ik dat je er misschien een zou lusten.',
na deze woorden stond hij op, overhandigde mij de beker die hij voor mij bestemd had en ging naast mij zitten.
De geur van zijn parfum omhulde me. Plotseling voelde ik me veel veiliger, hoewel ik nog steeds droefheid in mijn hart voelde. Ik nam een slokje van de drank.
'Wil je praten?', vroeg hij.
'Wat is er om over te praten?', ik haalde mijn schouders op en kamde zenuwachtig mijn vochtige haar. 'Ik weet niet hoe ik mezelf moet overeind houden, om te geloven dat hij weg is, dat ik nooit meer met hem zal praten, hem nooit meer zal omhelzen.', ik stond mezelf de eerlijkheid toe die ik de laatste jaren niet meer had gehad. Ik kon Adam alles vertellen, hij begreep me perfect.
'Ik weet hoe je je voelt. Het spijt me heel erg. Maar je moet leven, het van je afschudden en uit alle macht proberen om verder te gaan.', adviseerde hij.
We hadden elkaar dertien jaar niet gezien en hij deed alsof de breuk niet bestond. Hij adviseerde vrijuit, zonder terughoudendheid. Het was alsof we elkaar gisteren nog gezien hadden, alsof wat er tussen ons gebeurd was, niet bestond. Ik was verbaasd over dit gedrag.
'Waarom ben je eigenlijk hier? Vertel me de waarheid, heeft Sara je gevraagd dat te doen?', zijn plotselinge bezoek liet mij niet met rust en hoewel ik wist dat dit de derde keer was dat ik Adam deze vraag stelde, moest ik absoluut de ware bedoelingen te weten komen.
'Oké, het zij zo. Ik zag Sara in het voorbijgaan in de stad. Ze zei dat je ziek was. Maar ik heb besloten je zelf te bezoeken. Niemand vroeg me iets.', legde hij eerlijk uit. 'Ik wil je graag helpen, want ik weet heel goed hoe je je voelt.'
'Zomaar, na al die tijd? Na al die jaren?', ik kon zijn vriendelijkheid niet geloven.
'Ja, gewoon zo.'
'Ik begrijp het.', antwoordde ik, hoewel ik niet echt iets begreep.
De hele situatie leek absurd. Dit is niet hoe ik me deze eerste ontmoeting had voorgesteld. Ik dacht dat we elkaar ergens toevallig zouden tegenkomen, tijdens het winkelen, dat we elkaar op straat zouden passeren in de uitoefening van het dagelijks leven. Maar het lot wilde anders.
We dronken een tijdje in stilte koffie. Elk ondergedompeld in zijn eigen wereld van gedachten. Keer op keer kamde ik nerveus mijn haar.
'Is er iets wat ik kan doen?', vroeg hij uiteindelijk. 'Misschien moet je boodschappen doen? Of met iets anders helpen?'
'Ik weet niet wat ik nodig heb.', antwoordde ik naar waarheid. Zij had zich de laatste weken niet voor alledaagse zaken geïnteresseerd en had nu geen idee wat er in het huis ontbrak.
Ik stond op en liep langzaam naar het raam. De tuin leek net zo verdrietig als ik. Verlaten nadat de eigenaar was vertrokken. Ik dacht dat ik er iets aan moest doen, maar ik had geen idee waar te beginnen. Ik hield van de natuur, maar ik had geen idee hoe ik de planten moest verzorgen die mijn vader kweekte.
Adam stond naast me en keek ook naar buiten.
'De tuin heeft hulp nodig.', zei hij, alsof hij mijn gedachten had gelezen.
'Ik weet het, maar ik kan er niet voor zorgen. Ik kan het niet, ik heb de kracht niet.', ik gaf toe.
'Misschien kan ik daarmee helpen?', stelde hij voor.
'Ik wil je niet lastig vallen met mijn problemen, en nog minder je tijd verspillen met graven in de grond.'
'Het is geen probleem, echt niet.', verzekerde hij. Ik voelde zijn ogen op mij gericht, maar ik durfde niet terug te keren.
'Adam, ik weet niet wat ik moet zeggen. We hebben elkaar jaren niet gezien en jij komt ineens opdagen en biedt aan te helpen, alsof dat alles is.', ik maakte een onbepaalde beweging met mijn hand. 'Alsof het niet gebeurd was.', eindelijk durfde ik in zijn ogen te kijken.
De aanblik van hen verzachtte mijn hart, deed mijn ziel aangenaam sidderen. Ik had hem binnen handbereik en ik vreesde deze aanwezigheid meer dan ik me had kunnen voorstellen. - Ik was moe, verdomd moe.
Ik ging weer op de bank zitten, krulde me op in een bal en bedekte mezelf met de deken waar ik de laatste weken niet meer onder vandaan was gekomen. Pas nu voelde ik me weer veilig. Adam stond bij het raam en keek aandachtig naar me. Ik sloot mijn ogen. Eerst ontsnapte er een traan van onder mijn oogleden, gevolgd door een andere.
Ik wist niet meer wat de reden was van het huilen. Was het echt alleen pa's dood en de leegte die hij achterliet? Of misschien iets anders dat ik niet onder woorden kon brengen? Toen Adam dichter bij kwam, bij de bank neerknielde en zachtjes mijn koude hand pakte, voelde ik plotseling angst. Paniek greep me zo erg aan dat ik geen adem kon halen. Ik was hier niet klaar voor en ik wist niet of ik Adams aanraking wel wilde, ook al had ik er vele jaren naar verlangd en was ik nooit opgehouden met liefhebben.
'Adam ga nu, alsjeblieft.', ik haalde mijn hand weg en verborg die onder de deken.
Hij hield niet op met huilen, en toen hij opstond en naar de deur liep, veranderde het stille snikken in luide snikken die nog lang nadat hij weg was tegen de muren nagalmden.
Comments
- 11 sep
0