De mensen die voorbijkomen zijn meestal bezig met andere dingen dan schone schoenen. Soms denk ik weleens dat ze houden van vies schoeisel aan hun voeten. Om ze te lappen heb je overredingskracht nodig. Het is niet zo dat ze je woorden beantwoorden of door zich heen laten gaan en beseffen dat ze voorbijgaan aan een schoenlapperij en dat hun schoenen wel eens gelapt zouden mogen worden. Soms schiet ik raak met een opmerking zoals ‘Beste Karel, er is zojuist een spat op je linker schoen gevallen, precies op de punt.’ Dan moet ik ze soms lappen en krijg ik in munten uitbetaald.
Mijn beste klanten laten hun laarzen doen in mijn lapperij. Met laarzen ben ik even bezig en soms gaat er een woord twee kanten op. Veel zijn het er nooit. Ik vraag me soms af hoe het is om kapper te zijn en alle verhalen te horen van de bewoners van de buurt maar mensen praten nu eenmaal niet met schoenlappers en gaan op in hun krant en verschuilen zich erachter. Je zal maar schoenlapper zijn! Alsof dat het ergste is op de wereld.
Nee, het ergste is het zicht op de mensen als ik hun schoeisel lap en ontdoe van de modder en het stof die zich onderweg hebben vastgezet als herinneringen aan elke dag.
Soms houden ze niet eens hun voeten stil en moet ik oppassen met mijn borstel met smeer.
Na het lappen staan we beiden weer op onze voeten, gaat mijn klant verder en op in de menigte.
