Ze voelde zich buitengesloten, afgedankt. Niet meer nodig en not fun to be with. Haar hele leven had ze aan hun gegeven, in het teken van hun welzijn gesteld. Ze had zichzelf altijd op de laatste plaats gezet, vol overtuiging en zonder wroeging. Maar nu had ze helemaal geen plek meer en dat deed zo onbeschrijflijk veel pijn, was zo moeilijk te verkroppen. Wat deed ze fout, wat had ze fout gedaan? Ze had hun altijd overal bij betrokken en nu werd zij door hun nergens meer bij betrokken en niet serieus genomen. Ze had net zo goed onzichtbaar kunnen zijn. Liever zelfs. Dan had ze tenminste geweten waarom ze genegeerd werd.
Als ze er naar vroeg, werd ze altijd afgescheept met 'lollige' antwoorden of boze reacties. Niemand begreep hoe hoog het haar zat, hoe eenzaam ze zich voelde. Aan de kant gezet door de enigen die er toe deden en dus bleef er niets over, niemand. Het deed haar denken aan de repeterende droom die ze als kind altijd had, dat ze wakker werd in een leeg huis, een lege straat met aan het eind van de straat een groot gapend zwart gat. Die beangstigende leegheid zag ze nu, dat eindeloze gat voelde ze nu aan haar trekken. Ze twijfelde of ze er misschien maar in moest springen, zich maar over moest geven aan de zuigende werking van dat gat. Immers ze wist niet hoe lang ze dit gevoel nog kon verdragen. Hun afkeer, hun neerbuigende woorden, hun blindheid voor haar gevoel.
De eeuwige twijfel liet haar niet met rust. Ze was er klaar mee. Klaar met deze aaneenstrengeling van pijn, angst, obstakels, problemen en onbegrip. Ze was klaar met rondstrompelen in het duister, waar iedereen haar voorbij leek te rennen. Elke keer als ze weer een beetje licht zag, werd dit door een ander al gauw weer uitgedaan. Het hoop krijgen en steeds razendsnel weer verliezen was misschien nog wel het allermoeilijkst. Dus misschien was dat gapende zwarte gat wel haar beste optie. Maar misschien ook niet, want het kon ook nog veel erger zijn dan dit. De bodem was met geen mogelijkheid te zien, dus ook als ze het gat zou verkiezen zou ze geen enkele zekerheid hebben over haar lot noch over het lot van wat en wie ze achterliet. Onzekerheden hanteren en controle uit handen geven, waren niet bepaald haar kwaliteiten.
Keuzes die geen keuzes waren. Onzekerheden die geen zekerheden konden worden. Dan toch maar weer hopen op de komst van een sprankje licht en het dan zo lang mogelijk vast proberen te houden, want hard werken en doorzetten behoorden nog wel tot haar kwaliteiten, al wist ze niet hoe lang nog.
Een helpende hand zou zo welkom zijn. Een arm om haar schouder, een opbeurend woord. Waar ze zo hard naar verlangde was iemand die altijd blij was om haar te zien, die haar kon waarderen en voor haar wilde zorgen en die haar ook nodig had. Maar of zo iemand bestond? Voor nu was dat grote gapende zwarte gat nog de enige die aan haar leek te trekken en balanceerde ze twijfelend op het randje...
Comments
- 24 sep
0