Mijn naam is Lisa. Ik hou net zoals vele meisjes van poppen. Voor mij hoeven ze niet echt groot te zijn. Eigenlijk als ik eerlijk ben met mezelf hou ik het liefst van hele kleine poppetjes. Ik was daarom in de zevende hemel toen mijn papa thuiskwam met een poppenhuis en bijhorende poppetjes.
Het was niet zomaar het eerste beste poppenhuis. Eerst en vooral was het niet nieuw want mijn vader had het gekocht op een rommelmarkt. Hij vertelde me dat de verkoper dolblij was toen hij het kocht voor een habbekrats. Mijn papa vond de reactie heel eigenaardig maar hij wou een gegeven paard niet in de bek kijken want hij wist dat zijn dochtertje heel tevreden zou zijn.
Het huisje was misschien een vijftig centimeter hoog met twee extra verdiepingen boven het gelijkvloers. De kleine venstertjes waar je door kon kijken, gaven je een zicht op het interieur dat nog volledig intact was. De kleurtjes waren misschien wat doffer geworden dan toen het huisje ooit nieuw was, maar dat gaf niet.
Er was een venstertje gebroken maar dat kon de pret nu ook niet bederven. Ik vloog mijn papa rond de schouders en gaf hem een klapzoen of twee. Toen hij het voor mij op mijn slaapkamer had geïnstalleerd, ging ik op onderzoek. Ik keek door alle venstertjes en ontdekte mooie tafereeltjes. Het was alsof je binnenkeek bij echte mensen.
Ik zag een moedertje dat pannenkoeken aan het bakken was op een oud fornuis en drie kinderen die aan tafel klaar zaten om die te verorberen. In een andere kamer op de eerste verdieping zag ik een man piano aan het spelen. In mijn verbeelding hoorde ik de klanken van ‘Für Elise’. Ik bedacht plots dat Lisa eigenlijk ook een afgeleide naam was van Elise.
Toen ik door alle ramen had binnen gespied, zag ik dat bij het gebroken venstertje er nog een splintertje glas vastzat in de sponning. Dat zag er niet mooi uit en ik probeerde de stukje eruit te wrikken en toen prikte ik me.
Een druppel bloed welde uit mijn duim en ik stak hem werktuiglijk in mijn mond. Toen gebeurde er iets heel vreemds. Ik voelde mezelf letterlijk kleiner worden. Mijn lichaam kromp zienderogen tot het op het laatste moment maar even groot meer was als de poppetjes die in mijn poppenhuis gezet waren.
Ik vond het vreemd maar was eigenlijk helemaal niet bang. Ik klopte aan, opende de deur en ging binnen in mijn eigen poppenhuis. Toen ik het huisje binnenkwam hoorde ik de klanken van de piano en het muziekstuk van Ludwig van Beethoven dat ik al in mijn verbeelding had gehoord. Mijn hart vloeide vol van die heerlijke klanken en ik rook terzelfder tijd ook de geur van heerlijke pannenkoeken.
De vrouw in de keuken wenkte me binnen en wees naar de lege stoel aan tafel. Toen ik me daar had neergezet, kreeg ik een van die lekker geurende pannenkoeken die ze klaarmaakte. Ze smaakten even goed als ze roken, maar na een paar happen voelde ik mijn kaak wat verstijven. Had ik te hard op deze lekkernijen gekauwd? Ik dacht het niet, want ze waren zo zacht als boter.
De stijfheid breidde zich verder uit naar mijn hele lichaam. Mijn armen en benen weigerden dienst toen mijn hersenen orders gaven om op te staan. Ik voelde mijn hart kloppen in borst, zelfs tot in mijn keel toen de angst toesloeg. Alles verstijfde, enkel mijn brein en mijn hart reageerden zoals ze het voordien deden.
Na een tijdje zag ik een reuzenoog verschijnen voor één van de vensters in de keuken. Het was pas na een tijdje dat ik het doorhad dat het mijn papa was die mij aan het zoeken was. Ik hoorde zijn stem, maar het was alsof het van heel ver klonk.
“Lisa, waar ben je. Ik ben pannenkoeken aan het bakken!”
©Rudi J.P. Lejaeghere
17/11/21
Comments
- 6 dec
0- 22 nov
- Hide replies (1)
1- 23 nov
0- 22 nov
- Hide replies (1)
1- 23 nov
0- 22 nov
- Hide replies (1)
2- 23 nov
0- 21 nov
- Hide replies (1)
1- 23 nov
0