Ergens op de Wallen, ik weet niet meer waar precies, zat het tosti café waar je moest zeggen wat er tussen de geroosterde casino witte boterhammen moest komen. Als je zei dat je gewoon een tosti wilde werd je bijna sluiks aangekeken alsof dat, of jij, iets was waar ze nog nooit van hadden gehoord. Op het bord aan de muur met de hapjes en gerechten stonden geen tostis vermeld maar het was de snack die zelfs enige reisgidsen van Amsterdam had weten te veroveren. Ze werden dan ook niet gewoon in een elektrisch apparaat gemaakt, maar met een roosterpan op het gasfornuis in de keuken. Maar dan moest je dus aan de bar zeggen wat voor ingrediënten hij moest hebben, en voor ham en kaas werd je verteld dat de supermarkt op Nieuwmarkt schappen vol had met die smaak.
Als je vroeg naar de specialiteit volgde er een gesprekje, dat was ingegeven door het continent dat paste bij je uiterlijk. Gasten uit Azië bestelden dan soms zalm en ham, andere uit de Amerikaas leverworst met augurk en koude ijsbergsla, en vegetariërs kaas met komkommer. 'Wat me opvalt', zei iemand naast me aan de bar, 'is dat de meeste tostis goede eiwitten bevatten. De mineralen zijn een enkele keer net zoals goedkoop eten, maar de eiwitten zijn goed. Verkoop je ook wel eens een tosti pindakaas?'' De barman knikte instemmend: 'Ja hoor, pindakaas met hagelslag, vooral als ze in het Nederlands bestellen.' 'Maar vinden ze die dan lekker?' 'Ze drogen uit, ik denk het niet.' 'Met een plakje tofu erbij zou je alles oplossen!'
Zo werd er aan het eten gesleuteld in het tosti café totdat het pleisterwerk tegen de buitenmuur begon te schimmelen. Langzaam, maar steeds sneller, begon de muur scheef te staan zodat het lek ontstond. Funderingsherstel was de enige optie, maar de pandbaas deed er niets aan en verkocht de boel aan een investeringsfonds, wat het lekken niet tegen ging. Het café hield op te bestaan en ik ben nog de evangelist die het idee ervan nu in leven probeert te houden.
Comments
- 1 dec
0- 16 nov
0