De titel spreekt voor zich. Dit verhaal gaat over een Borderliner van 22 jaar oud die iedere dag brieven schrijft, soms gericht aan een persoon, soms gericht aan de wereld, soms gericht aan een onderwerp. Je vraagt je af waarom iemand een brief wil richten aan een onderwerp, tóch gebeurt het. Ook vraag je je af wie het überhaupt interesseert dat deze Borderliner continu brieven schrijft. Tóch blijft ze het doen. Is het een roep om aandacht? Is het vragen om compassie? Is het frustratie? Is het relaxend? Joost mag het weten.

De tweede vraag is welke idioot deze brieven leest. Je kunt me niet wijs maken dat je dit oprecht interessant vindt. Deze brieven zijn puur gezeik met een vleugje zelfspot. Af en toe komt er iets van mijn geilheid naar boven. Dat vind je vast leuk om te lezen. Je vrolijkt jezelf op door mijn ellende te lezen. Ik begrijp het wel hoor. Ik hoop dat je dan ook enorm geniet van mijn ellende. Dat jij je erdoor beter voelt. Dat je mijn vunzige woorden achter je beeldscherm opsmikkelt. Zodra je je laptop weer dichtklapt, ga je weer door met je normale mensenleven, héél ver weg van alle gekke Borderliners die brieven schrijven. Wellicht heb je een gezin, een gelukkige relatie, een carrière, té veel gadgets, té veel kookgerei en een of andere afgezaagde moestuin. Wellicht ben jij een gelukkig mens en voel je je nóg gelukkiger na het lezen van mijn ongelukkige brief. Denk aan me wanneer je je biologische muntblaadjes uit je moestuin plukt.

Veel liefs,

H.