Laatst keek ik naar de film ‘Mandela – Long walk to freedom’. Iedereen kent ondertussen wel het verhaal van Nelson Mandela en zijn gevangenschap op Robbeneiland. En wie het niet kent, moet de film zeker bekijken, al was het maar om en stukje cultuur op te doen. Het is geen mooi verhaal, maar dat is leven in onderdrukking zelden.
Hoe dan ook was er naar einde van de film iets dat me opviel. Niet aan het personage van Mr. Mandela, maar aan zijn vrouw Winnie. Meermaals komt zij namelijk naar voren met een hoofddoek, niet om iets te verbergen, maar omdat zij trots is op haar Zuid-Afrikaanse afkomst. En dat zette me aan tot nadenken.
Al jaren voeren wij in Europa een hoofddoeken debat omtrent moslima’s omdat wij het idee vasthouden dat dit gepaard gaat met onderdrukking. Maar is dat wel zo? Misschien zijn er, net zoals bij vele andere culturen, onder hen evengoed vrouwen die hun hoofddoek dragen, niet omdat hun man of een ander familielid dat van hen eist, maar omdat zij trots zijn op hun cultuur. Trots op hun achtergrond en trots op hun geloof. En wie zijn wij dan om hen dat te ontzeggen? Gaan wij dan ook al die anderen straffen die zich willen uiten op de manier die voor hen spreekt?
Ik zal niet tegenspreken dat het Midden-Oosten nog steeds een heel vrouwonvriendelijk gedachtegoed hanteert. En ik ben er zeker van dat er tussen al die hoofddoek dragende moslima’s veel vrouwen zijn die hun gewoonten aanpassen uit angst voor hun familie. Maar als we onze westerse waarden gaan opdringen, enkel omdat dat voor ons normaal is, zijn we niet beter dan hen. En geloven dat een westerse vrouw minder onderdrukking kan ervaren enkel en alleen omdat ze blank is, is als geloven in sprookjes. Want wat voor ons zo zichtbaar lijkt bij moslima’s met een hoofddoek, kan evengoed bij u buurvrouw gebeuren zonder dat u er weet van heeft.
Nelson Mandela zat en gevangenisstraf uit van 27 jaar tot hij in 1990 werd vrijgelaten. En hoewel hij zich had kunnen wreken op het regime dat hem en zijn volk onderdrukte, besloot hij een andere weg te bewandelen. Een weg naar vrede, zelfs tegen de wil van zijn vrouw Winnie Mandela, omdat dat volgens hem de enige weg was die kon leiden tot positief resultaat. Een weg van samenwerken, ongeacht de afkomst, en straffen op basis van daden en niet op basis van huidskleur of geloof. Misschien moeten wij heel even aan die tijd in Zuid-Afrika terugdenken en opnieuw zijn voorbeeld volgen.
Comments
- 28 juli
0- 27 juli
1- 27 juli
1