De wind begint te blazen alsof het me waarschuwt voor de voor de hand liggende gevaren.
Ik stop, kijk om me heen en blaas mijn handen warm. Mijn gedachten dwalen over wat de mythen en folklore over deze stad vertellen.
'Het is maar één nacht ...' fluister ik tegen mezelf.
Ik zucht, blijf even staan en ga dan door met mijn reis. De oude huizen hebben dringend een stevige lik verf nodig, mos groeit door en op de houten planken en de ramen zijn vuil.
'Stomme verhalen… Toeristische attractie. Niets meer.'
Een kraai vliegt dicht over me heen. Ik buig mijn rug om de vogel te ontwijken. Het dier landt voor me. Zijn nieuwsgierig zwarte kraalogen inspecteren mij.
Stilte.
Ik lach ermee en loop naar de begraafplaats. De kraai springt naar voren terwijl hij mij in het oog houdt.
De poorten van de begraafplaats piepen wanneer ik ze openduw. De kraai vliegt naar de poort terwijl hij luid kraait
'Laat me gewoon alleen, oude kraai. Ik moet iets doen.'
Ik prop mijn oordopjes in mijn oren en loop de begraafplaats in. Ondertussen inspecteer ik de grafstenen, controleer de wilde bloemen die om hen heen groeien en het natuurpuin dat hen afsluit.
Een paar stenen verder spot ik in mijn ooghoek een schaduw die naar mij toezweeft. Ik schud mijn hoofd en denk er verder niet aan.
De volgende paar stenen zijn begroeid met mos. Ik neem een stok en wiebelt er even tegen.
'Namen moeten zichtbaar zijn, anders kunnen ze niet herinnerd worden' mompel ik in mezelf.
Ik voel een aanwezigheid achter me. De achterkant van mijn hals tintelt. Ik draai me om… niemand.
'Als mijn nieuwe vrienden niet zo bijgelovig zouden zijn, zou ik kunnen doen wat ik altijd heb gedaan. Rondsluipen om deze plaats op te ruimen zonder enige angst in mijn hart. Maar nee ... ze houden ervan om mijn speciale hobby voor mij te verpesten. '
Ik sta op en klop de stof van mijn handen. Ik kijk rond, een zachte glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik knik en dwaal verder naar de ruïnes van een kleine stenen kapel aan de andere kant van de begraafplaats. Ik neem een koekje en een kleine fles water uit mijn jaszak.
'Mogen ze rusten in vrede, het dorp van een miljoen spoken.'
Hoofdstuk 1: het dorp van een miljoen spoken
De regen tikt zachtjes tegen de ramen van het verlaten dorpje. De duistere nacht en zijn wezens zorgen voor een sinistere sfeer.
Geschreven door Sophia Rijsterborgh
Gepubliceerd op: 5 juli 2021
Gepubliceerd op: 5 juli 2021
9
151
9
Afbeelding door Scott Rodgerson via Unsplash
Geschreven door Sophia Rijsterborgh
Gepubliceerd op: 5 juli 2021
Gepubliceerd op: 5 juli 2021
9
151
9
Recente en relevant artikelen
Liefde achter het masker, hoofdstuk 6: Vermoeden van de verhulde ruiter
Een niet zo onschuldig liefdes verhaal om bij weg te dromen.
Liefde achter het masker, hoofdstuk 5: Net over de finish
Een niet zo onschuldig liefdes verhaal om bij weg te dromen.
Comments
- 7 sep
0- 17 aug
0- 9 aug
0- 7 aug
0- 6 juli
0