Ik zag mijn vaders kracht, op het moment dat mijn moeder haar laatste adem uitblies, uit zijn lichaam wegvloeien. Ik heb mijn vader in mijn hele leven maar één keer zien huilen. Dat was met het overlijden van zijn moeder en hij huilde bittere geluidloze tranen die ik langzaam op de revers van zijn jasje zag vallen. Daarna heeft hij, in mijn aanwezigheid, geen traan meer gelaten. Tot mijn moeder stierf en hij mij in mijn armen viel en zo hard huilde dat het door merg en been ging. Dat moment staat op mijn netvlies gebrand en in mijn hart en geheugen gegrift. In de twee jaar sinds mijn moeder overleden is heeft mijn vader alleen maar woelige tijden gekend omtrent zijn gezondheid. Mijn vader leeft al ruim 30 jaar met een agressieve vorm van huidkanker, Melanoom. Hij noemt dit zelf altijd gegeven tijd, omdat veel mensen deze ziekte niet overleven. In dezelfde maand dat mijn moeder wegviel heeft hij 2 pijnlijke operaties moeten ondergaan. Wij zijn ervan overtuigd dat mijn vaders lichamelijke pijn ervoor gezorgd heeft dat hij zijn geestelijke pijn kon verdragen. Ik denk als hij die focus niet had gehad, hij mijn moeder inderdaad achterna was gegaan.
Mijn vader is regelmatig een paar dagen bij mij en ik was, zoals ik iedere maand doe, zijn haar aan het knippen. Dit moment is voor mij ook gelijk het moment van een check-up. Ik controleer zijn hoofd op plekjes, bultjes of wat voor veranderingen dan ook. Tijdens het knippen viel bij toeval mijn oog op een piepklein bultje bovenop zijn onderarm net onder de knobbel van zijn pols. Het leek net een puistje wat nog niet doorgebroken was. Mijn vader wuifde het na een preek van mijn kant, nonchalant weg. Zal wel een ontstoken talgkliertje zijn. Kort daarna waren wij weer bij mijn vader en vertelde hij dat hij drie dagen later een afspraak zou hebben bij zijn huisarts, omdat het bultje iets gegroeid was. Ik wilde het uiteraard onmiddellijk zelf bekijken en ik schrok me werkelijk kapot. Het bultje had binnen enkele weken de grootte van een half ei, zag er agressief en kwaadaardig uit en was voor mij direct het eerste teken dat het niet goed zat. Ik kon niet begrijpen waarom hij zolang gewacht had met bellen of überhaupt zo naïef kon zijn om te denken dat, iets wat zo hard groeit, zoiets onschuldigs kon zijn als een ontstoken talgklier of een cyste. In ieder geval liet het afschuwelijke ding mij niet meer los. Ik zei op de terugweg nog tegen mijn man, dat het niet anders dan foute boel kon zijn.
Inderdaad, na het bezoek aan de huisarts kreeg hij terwijl hij naar huis liep al een telefoontje van het ziekenhuis dat hij de volgende dag verwacht werd bij zijn Dermatoloog. Het tweede slechte teken. In het ziekenhuis werd er een biopt afgenomen en een MRI gemaakt en na een paar dagen bracht zijn Dermatoloog hem het nieuws dat hij een Merkelcelcarsinoom had en stuurde hem de volgende dag door naar een gespecialiseerd team in het Radboud. Wij hebben altijd gedacht dat een Melanoom de kwaadaardigste vorm van huidkanker was, maar vergeleken met deze uiterst agressieve en zeldzame vorm is dat kinderspel. Deze vorm groeit razendsnel en zaait uit via het bloed en een tweede MRI moest uitwijzen of er uitzaaiingen waren. Ik geloof dat ik nog nooit zo ongerust ben geweest en het werd voor mij al snel duidelijk dat ik wat mijn vader betreft niet zo sterk ben als ik bij mijn moeder was. Bij haar waren we na alle ellende een soort van opgelucht en dankbaar dat zij na haar 10 jaar durende mensonterende lijdensweg door Alzheimer, haar hoofd te rusten kon leggen. Op een gegeven moment hoop je bijna dat het stopt.
Bij mijn vader voelt het anders. Hij is een vitale oude knar van 87 jaar met een (weet ik nu) enorme levenslust, een druk sociaal leven heeft en nog overal naartoe rijdt, zelfstandig woont en alles zelf regelt en in de hand heeft. Van zijn huishouden tot zijn bankzaken. De uitslag gaf aan dat mijn vader godzijdank geen uitzaaiingen had, waardoor zijn overlevingskans steeg. Een traject van 5 weken bestralen startte en uiteraard wilde hij dit alles, na ellelange discussies, allemaal zelf doen. In die weken moest hij 4X per week naar de radiotherapiegroep voor bestraling, half uur heen en half uur terug. De tumor verdween godzijdank als sneeuw voor de zon en toen de bestralingen voorbij waren mocht hij bijkomen en uitrusten van zijn vermoeidheid en genezen van de vreselijke pijnlijke (brand)plekken op zijn arm. En dan...binnen 4 dagen na zijn bestralingstraject ontdekte hij een knobbel onder zijn oksel en inmiddels weten we dat het uitgezaaid is. Het wachten is nu op een nieuwe MRI om te kijken of er nog verdere uitzaaiingen zijn. Verslagenheid en de angst om hem te verliezen houden mij in hun greep en het is pijnlijk duidelijk geworden dat deze vorm van kanker zich inderdaad niet gewonnen geeft. Mijn vader gelukkig ook niet, dus vecht lieve papa, vecht met alles wat je in je hebt.
Comments
- 16 dec
- Hide replies (1)
1- 16 dec
1- 14 dec
- Hide replies (1)
1- 15 dec
1- 13 dec
- Hide replies (1)
1- 13 dec
1- 9 dec
- Hide replies (1)
1- 9 dec
1