Deel 1
25-07-2020 - Enschede - David Invenit
We zijn een toevallig bijproduct van evolutie, ontstaan op een middelgrote planeet rond een relatief kleine ster in een uithoek van een klein sterrenstelsel, dat maar een van vele sterrenstelsels in onze supercluster is, dat maar een van de superclusters in het observeerbare universum is. Er wordt gezegd dat het leven ongeveer 3,5 miljard jaar geleden hier op aarde is ontstaan. Het universum bevatte echter miljarden jaren eerder al planeten met de omstandigheden waarin leven kon ontstaan. Als onze evolutie enigszins typisch is voor de evolutie van leven (een grote "als"), zouden we verwachten dat het universum al volledig gekoloniseerd zou zijn voordat er op aarde eencelligen waren. Toch zien wij geen teken van leven: dit is het fermi-paradox. Het lijkt erop dat we alleen zijn in een uithoek van een levenloos universum, dat ook nog eens uiteindelijk zal eindigen in de hittedood van het universum, vele miljarden jaren nadat onze zon de aarde heeft opgeslokt en ons sterrenstelsel niet langer bestaat. Met al deze beseffen kùnnen we tot de conclusie komen dat het leven betekenisloos is. We zijn alleen en uiteindelijk houdt alles op.
De wetenschappelijke methode heeft geleid tot veel kennis over een absolute realiteit, maar houdt zich niet rechtstreeks bezig met hoe wij moeten handelen in deze realiteit. De moderne wereld lijkt, door decennia en eeuwen heen, steeds meer gericht op de wetenschappelijke blik. Toen ik de vraag stelde “waarom doe ik wat ik doe?”, had ik alleen benaderingen van wetenschappelijke antwoorden: ik ben er nou eenmaal, of ik er nou om vroeg of niet, en nu ben ik in deze betekenisloze wereld dingen aan het doen en ik heb eigenlijk geen idee waarom ik nog uit bed zou komen. Als dat het antwoord is, kun je ook gewoon doen waar je zin in hebt: laat ik doen wat ik leuk vind, omdat ik het leuk vind. Laat ik consumeren wat ik lekker vind, om alleen die reden. Toch ontstond er een wanhoop in me. De ultieme filosofische vraag is misschien wel “waarom doe ik wat ik doe?” of, als je zo zwartgallig durft te kijken: “waarom zou ik geen zelfmoord plegen?”. Ik heb niet letterlijk een suïcidale neiging gehad, maar ik bewandelde wel het lange pad dat tot die conclusie kon leiden. Om de een of andere reden ben ik van dit pad af gestapt. Ik had geen idee waarom en viel al snel terug in oude gewoonten. De oude gewoonten brachten echter nog steeds dezelfde wanhoop met zich mee.
Er is een manier waarop we altijd geconfronteerd worden met betekenis: pijn. Pijn bestaat samen met het idee dat het beter zou zijn als die pijn er niet was. Dit was de motivatie voor mij om te onderzoeken hoe ik deze 'wanhoop-pijn' kon voorkomen. Ook bleef ik mij afvragen waarom ik deed wat ik deed en vroeg ik me af of ik de informatie wel echt tot mij liet komen, of alleen mijn nieuwsgierigheid op een oppervlakkige manier verzadigde. Het werd tijd om dieper te duiken. Vanwege mijn interesse in psychologie, filosofie en theologie ging ik in die gebieden van kennis op zoek naar antwoorden. In deze reeks artikelen deel ik mijn bevindingen.
Comments
- 15 juli
0- 16 juni
0- 13 juni
0