Vandaag is ons leven compleet anders dan een aantal maanden geleden. Stilaan proberen wij, net als andere landen, voorzichtig opnieuw te beginnen.
Covid-19, beter gekend als het coronavirus, heeft, net zoals de vroegere terroristische aanslagen, grote angst veroorzaakt. Mensen zijn soms ook bang dat deze pandemie gecreëerd is in een labo en niet uit zichzelf ontstaan is. Zelf weiger ik deze complottheorieën te geloven omdat het gewoonweg onvoorstelbaar is dat iemand zo onmenselijk kan zijn. Hoewel, het verleden ook al duidelijk maakte dat er verdorven zielen zijn, die voor niets verlegen zijn, hoop ik dat dit hier niet de oorzaak is. Hoogstwaarschijnlijk is het deze keer de natuur die zich tegen ons keert. Misschien is dit vreselijke virus wel een waarschuwing om te zeggen hoe slecht we bezig zijn. We weten al lang dat bacteriën stilaan resistent worden aan antibiotica en dat we moeder Aarde zelf verknoeid hebben. Toch bleven we koppig doorgaan totdat corona ons leven binnenwandelde.
Terug naar de essentie
Nu moeten we wel vertragen en stilstaan bij de essentie van het leven. Wanneer iets zo vanzelfsprekend als een knuffel niet meer mag dan voelen we hoeveel pijn het doet om dit te missen. Door deze onvoorstelbare crisis zijn we gaan nadenken. In tijden van nood zien we gelukkig positieve signalen en tekenen van hoop. Lakens die buiten hangen, helikopters die dank je wel filmen, vrijwilligers die bij zieken boodschappen aan de deur brengen, dat is ook corona en het is hartverwarmend om te zien en bewijst hoe solidair we kunnen zijn. Misschien dat er na deze periode plaats is voor een andere samenleving dan die voor deze bedreiging aan onze deur kwam kloppen. Ben ik te idealistisch? Ik hoop van niet omdat het vaak na desastreuze gebeurtenissen is dat grote omwentelingen gebeuren.
Als er één ding duidelijk geworden is, is dat we het leven moeten vieren en werken om te leven en niet andersom.
Natuurlijk zal het niet eenvoudig zijn om uit het economische en persoonlijke dal op te krabbelen en een herstart te maken. Toch ben ik ervan overtuigd dat we allemaal samen deze akelige periode achter ons kunnen laten. Hoop doet leven, het klinkt cliché, maar het is wel dat wat ervoor zorgt dat slachtoffers de moed vinden om door te gaan. Laat ons nu eens stilstaan bij onze huidige samenleving en eens kijken hoe we het in de toekomst anders kunnen doen.
Toekomstperspectief
Het is logisch dat deze pandemie grote onzekerheid en vragen oproept bij iedereen. Een beschermingsmechanisme zou dan kunnen zijn om onze kinderen niet naar school te sturen of zelf niet meer buiten te durven komen. Toch heeft, net deze wereldwijde tragedie, bewezen hoe noodzakelijk sociaal contact is voor ons welzijn. Of onze consumptiemaatschappij echt niet anders georganiseerd kan worden is nog zo een vraag. Hebben we echt driemaal per jaar vakantie buitenshuis of elke nieuwe smartphone nodig?
Onze prestatiemaatschappij is nog zo een moeilijk iets. Door het stilvallen van de economische activiteit zal de druk alleen maar hoger worden als we opnieuw normaal gaan werken. Telewerk kan misschien een alternatief zijn. Voor deze crisis was er vaak geen sprake van, maar nu is bewezen dat voor verschillende bedrijven dit perfect mogelijk is. Het fileprobleem vermindert en het klimaat is ook blij. Natuurlijk mogen we het welzijn van onze werknemers niet vergeten en moet het haalbaar zijn, maar het kan het overwegen waard zijn.
Bedrijven moeten nu echt eens werk maken van hun burn-out en pest-beleid. Politici gaan hun focus ook moeten veranderen en nieuwe prioriteiten stellen. Vandaag is nog maar eens duidelijk gebleken hoe essentieel zorg en kinderopvang zijn in onze maatschappij. Toch breken in deze sectoren vaak mensen door te hoge werkdruk of te weinig personeel. Mensen die met hart en ziel gaan werken, moeten soms opstappen en uit puur financiële overwegingen een andere baan zoeken. Is dit niet triest in onze welvaartsmaatschappij?
Als er één ding duidelijk geworden is, is dat we het leven moeten vieren en werken om te leven en niet andersom. Eigenlijk hoop ik dat deze verschrikkelijke tijd zorgt voor verandering. Het is ontzettend belangrijk om nu naar deze wake-up call te luisteren. Stap dus dapper, met het naleven van de maatregelen, je toekomst tegemoet, zet je angst overboord en samen kunnen we onze vleugels uitslaan.
Zal na Covid-19 ons leven nog hetzelfde zijn? Ik denk het niet, maar ik weet wel dat het ons doet nadenken en hopelijk anders handelen. Anders is deze strijd misschien wel voor niets geweest
Comments
- 12 juni
0