Wat nu?
Wat moet ze nu doen?
Ze is er wel, maar wat nu?
Langzaam wandelt ze verder, alles in zich opnemend. Winkels met opschriften boven die ze niet kan ontcijferen. Mensen die voorbij lopen en er geen problemen mee lijken te hebben dat de lucht door de scheuren in hun broek waait. Om nog maar te zwijgen over de vreemde woorden die op haar afvliegen.
En beetje bij beetje dringt het bij haar binnen: Ik ben er. Ze is er echt!
Maar meteen zakt haar enthousiasme en komt ze weer terug op haar eerste vraag: Wat nu?
Ze had er nog helemaal niet over nagedacht. Heel de twee maand lange reis zat ze maar met één ding in haar hoofd: Ik moet er geraken.
Maar nu ze er eenmaal is, voel ze zich leeg. Niet euforisch of opgewonden, maar leeg. En dan dwalen haar gedachten af naar twee maand geleden, net voor ze vertrok...
Flashback:
Een gil verlaat haar mond en snel duwt ze haar handen tegen haar oren om het vreselijke lawaai buiten te sluiten. Maar de geluiden dringen alsnog binnen: De geweerschoten die alles overstemmen, glas dat aan diggelen vliegt, gillende mensen die hun dierbaren bijeenroepen
En dan beginnen haar benen te bewegen, weg van het lawaai en weg van de chaos. Zo snel als ze kan loopt ze tussen de brokstukken door en probeert ze vliegende voorwerpen en rennende mensen te ontwijken.
Zo begon de twee maand lange vlucht, waar nu een einde aan is gekomen.
De reis was verschrikkelijk. Niet alleen het vele wandelen en stilzitten in laadruimtes van vrachtwagens, maar ook het weinige eten dat ze bij elkaar konden sprokkelen en al de mensen die het niet gehaald hebben. Alles staat op haar netvlies gegrift en ze heeft geen idee hoe ze dat ooit allemaal gaat kunnen vergeten.
De barkoude nachten waar ze met z’n allen tegen elkaar zaten gedrukt, om zoveel mogelijk warmte te krijgen. De knagende honger die sommigen de das heeft omgedaan. Om nog maar te zwijgen over het vervoer. De opblaasbare bootjes waar ze in waren gepropt en waar menigmaal iemand overboord viel om dan tussen ijskoude golven te verdwijnen. De koelwagens waar je adem als wolkje uit je mond kwam, om dan op het einde van je reis te beseffen dat de vrouw naast je tijdens de rit zich over heeft gegeven aan de kou om nooit meer wakker te worden.
Het was een helse tocht. Vol gevaren, vriendschappen en verliezen die ze niet meer op één hand kan tellen. Het onschuldige meisje dat ze een paar maanden geleden nog was, is nu volledig verdwenen en heeft plaatsgemaakt, voor iemand die leed kent. Iemand die hard is geworden door alle gebeurtenissen waar ze door moest. Ze is volledig veranderd en dat gaat haar leven vanaf nu ook doen.
Ondertussen verdwijnt de zon al achter de huizen en stromen de straten leeg. Iedereen naar zijn eigen huis en familie, maar nog altijd heeft ze geen idee waar ze naartoe moet. Uit de vreemde taal die ze hier spreken, word ze niet wijs en ook de straten zijn haar volledig onbekend.
Verslagen laat ze zich op een van de bankjes aan de kant van de weg zakken. Nu kan ze toch nergens meer heen. Iedereen is al thuis en diegenen die dat niet zijn, willen er zo snel mogelijk naartoe. Niemand kijkt op dit uur nog om naar daklozen en vluchtelingen. Ze trekt haar benen ook op de bank en slaat haar armen er omheen. Het is nu echt pikkedonker, alleen het licht van een enkele straatlantaarn zorgt ervoor dat nog niet alles in het duister is gehuld.
Met een zucht legt ze haar hoofd op haar opgetrokken knieën. Waarom kan alles niet gewoon goed lopen? Waarom moest juist zij uit haar land vluchten om dan op een haar totaal vreemde plaats weer een nieuw bestaan op te bouwen? Waarom was zij nu niet gewoon bij haar familie in de warmte van hun huis? Maar nee, ze moesten alles verpesten. Zij moesten zo nodig hun huis opblazen en haar familie vermoorden. Langzaam vullen haar ogen zich met tranen en druipen ze dan één voor één over haar wangen naar haar kin, waar ze dan loslaten om op haar kleren (of wat ervan overblijft) te vallen.
Opeens komt er een silhouet uit de schaduwen tevoorschijn. Het is eerst nog heel onduidelijk, maar al snel ziet ze dat de schim een vrouw moet voorstellen. Ze loopt langzaam haar kant op, maar ze kan niet zeggen of ze ook echt naar haar komt, of dat ze voorbij gaat lopen.
Maar een meter voor het bankje, waar het meisje nog steeds op zit, komt ze tot stilstand. De vrouw laat een vriendelijke glimlach zien en zegt dan een woord dat ze niet kan plaatsen. En dan steekt ze haar hand uit, een uitnodiging om op te staan en haar te volgen, en die kans grijpt ze met beide handen.
