Paultje zat in een hoekje van de kamer. Helemaal in zichzelf gekeerd trok hij strepen op een vlak papier. Ik gluurde tussen mijn wimpers door naar mijn moeder, al snakte ik ernaar dat ze mij met rust liet, toch voelde ik me enigszins schuldig. Ik was tenslotte haar dochter, het was mijn verantwoordelijkheid om als buffer te fungeren voor anderen. Mijn tante was niet tegen haar opgewassen en nu het slachtoffer van de hatelijke woorden van mijn moeder.
"Je verwent Paul te veel, behandel hem als een gewoon kind, dat zal hem leren zichzelf niet zo zielig meer te vinden. Het is tenslotte zijn eigen schuld geweest, had hij maar uit moeten kijken toen hij achter die bal aan rende."
Ze had genoeg woorden vuil gemaakt aan het ongeluk van mijn neefje en begon weer te klagen over haar eigen misère. Zo kende ik haar. Eerst een anders ellende bagatelliseren en daarna het onderwerp ombuigen naar een wenteling in zelfmedelijden. Niemand had het zo zwaar als zij. Het monster had bij haar ook ongenadig toegeslagen. Het comamonster had haar tot weduwe gemaakt.
Paultje zat nog steeds lijntjes te trekken, er ontstond zowaar een tekening, een schets. Nieuwsgierig wierp ik steelse blikken. Schrikbarend herkenbaar. Een schets van een stoer knaapje, die met zijn hoofd gebogen op een muur afrende. Niemand zag het, maar ik wel. Zo jong als hij was, was hij het leven al zat. Wou hij niet meer. Zijn deels verbrijzelde beentjes waren vakkundig omhuld met beugels. Zijn hoofd wiebelde.
"Je wilt niet meer hè?" Fluisterzacht stelde ik hem die vraag. Hij schudde triest zijn hoofd, zijn ogen waren hol en angstig, het lijden was voelbaar, herkenbaar. Ik was dan lichamelijk wel in orde, behalve mijn chronische benauwdheid functioneerden al mijn lichaamsdelen nog goed. Maar ik voelde dat zijn lichamelijke ongemakken niet het meeste was wat hem dwars zat.
"Laat mij maar doodgaan."
Geestelijk zat hij er helemaal doorheen. Praten ging hem moeilijk af, motorisch zat het ook niet goed, hij was uitermate spastisch geworden doordat hij een te lange tijd in coma gelegen had.
Het was voor het eerst dat ik mijn geheim van overleven met iemand deelde. Ik leerde hem om zijn fantasie te gebruiken. De kracht van het doen alsof te benutten, het leven zo weer draaglijk te maken. Een techniek die ikzelf beheerste. Ik leerde hem zichzelf te zien als koning der spasmen.
"Tot de volgende keer," hoopvol nam ik afscheid. Er kwam geen volgende keer meer. Mijn moeder wou hen niet meer over de vloer hebben, kon dat niet aan. Ik ben Paultje nooit vergeten.
Comments
- 22 juli
0- 22 juli
0- 21 juli
0- 21 juli
1- 20 juli
1