Betrapt!
Daar, beneden in die grot bleven ze samen. Onder water zoekend naar verloren zielen, een voor een. Zielen gevangen in wrakken, verzonken huizen steeds verder van de haven.
Ze wisten niet goed wat te doen. De voorraad werd minder. Ze hadden er veel van opgeslagen in waterdichte tonnen, tonnen die daar, in de grot verzameld werden.
Ineens dreef er een schaduw over het water in de grot, even later nog een en zelfs een derde.
Als door de donder geraakt verspreidden de mannen zich naar de wanden van deze onder water liggende grot. Wat was daarboven gaande?
De mannen keken door de spiegel, die het wateroppervlak moest zijn, naar boven en zagen hun dames. Zoekend naar hen.
Nee, dit mocht niet, dit kon niet! Ze kwamen bij de tonnen, verplaatste er een aantal. Straks, straks zou hier iets misgaan en verloren ze hun laatste ademteugen!
De ene ton, degene onder water werd aangebroken. Peter nam een teug en steeg op uit het water. Natuurlijk gaf hij hiermee zijn identiteit bloot, maar het kon niet anders. In het ergste geval moest hij de dames opsluiten of zelfs aan hun eind brengen.
Verstijfd stond het drietal te kijken naar de gestalte die voor hen ineens uit het water rees.
Wat was dit, hoe kon dit, ze waren toch al minuten lang aan het zoeken geweest, hoe kon hij zo lang onder water blijven?
‘Ik heb jullie geholpen, mijn mannen hebben jullie geholpen, nu is het tijd voor jullie om ons te helpen.’
Hij zag de twijfel in de ogen van het drietal. Angst, pure angst. Hij moest een geest zijn, een spook, een gedaante die alleen bestond in nachtmerries. Nachtmerries die alle drie de dames de laatste periode hadden gehad.
‘Jullie zijn dood.’
Peter knikte rustig, ja, dat zijn we, maar niet zomaar dood. We herleven met de gevangen ademteugen van andere verloren zielen in de zee.
Lijkbleek en aan de grond genageld bleven de dames staan. Dit kon niet.
‘Toen ons schip verging, gingen we mee, opgesloten in het schip, we stierven maar vonden de laatste ademteugen, die we hebben uitgeblazen, terug. Gevangen in het schip, hangend aan het plafond van het ruim, de kajuit, de kapiteinshut. Overal waar lucht zich verzamelde, kwamen ook deze ademteugen terecht. Het gaf ons ons leven terug. Maar nu zijn we radeloos en hebben jullie hulp nodig.
Comments
- 12 aug
0- 11 aug
1- 11 aug
1- 11 aug
1- 11 aug
1