Er is in het eerste jaar geen dag voorbijgegaan dat ik niet aan mijn moeder gedacht heb, ik had ook zoveel om te verwerken. Jaren van opgekropte gevoelens, het verdriet van steeds weer afscheid moeten nemen en de rouw die daarbij kwam kijken, de frustratie en onmacht, bezorgdheid en het intense medelijden waartussen ik jarenlang als een flipperbal heen en weer stuiterde. De schok van haar plotselinge heengaan, het immense verdriet van mijn vader, het onwerkelijke gevoel vermengd met dat eerste verlammende, rauwe verdriet. Ik kon er nergens mee naartoe en alles wat mij restte was het weg te stoppen, te negeren en sterk te zijn voor mijn lamgeslagen vader.
Tot mijn lichaam aangaf dat het genoeg was zo. Totaal verkrampt en emotioneel op slot geslagen heb ik mij een paar maanden later bij de dokter gemeld. Een psychosomatisch fysiotherapeut heeft mij bewust gemaakt wat al die gevoelens met mijn lichaam deden en een andere fysiotherapeut kraakte en kneedde mij weer in het gareel. Zodoende werd van alle emoties de scherpste randjes afgehaald en wat overbleef was een zeurend gevoel van gemis en berusting. Het voelde anders en was verteerbaar.
Het eerste jaar en de veelvuldige ‘eerste keren’ zonder mijn moeders aanwezigheid gingen voorbij en ik heb ervoor gezorgd dat, zowel mijn vader als ik, die keren niet alleen waren.
Ik kan soms nog steeds overvallen worden door de leegte die zij achtergelaten heeft in huis.
Het blijft, na al die tijd, letterlijk en figuurlijk voelbaar. Nog steeds zie ik het zo levendig voor me hoe ze ons de laatste jaren bij de voordeur op stond te wachten, nadat ze aan mijn vader gevraagd had wie ik ook alweer was en hoe ik ook alweer heette, en met een stralende lach riep ‘Dag, schatje van me!’ Ik heb het al die tijd moeilijk gevonden om naar haar foto’s te kijken en heb dat ook zoveel mogelijk vermeden. Er zijn vaak momenten geweest dat ik de telefoon wilde pakken om gewoon haar stem even te horen, voor ons gekeuvel en de lol die we konden hebben. Om haar te knuffelen, haar geur op te snuiven en het simpele even saampjes zijn. Haar gezicht, haar stem en haar lach, ik doe er alles aan om die levendig te houden en was zo bang dat het zou vervagen hoe zij klonk. Voor mij een reden om weer eens in mijn Snapchat mapje te duiken. Snapchat fascineerde mijn moeder in haar Alzheimertijd, wat mij op mijn beurt weer fascineerde, dus maakte ik veel Snapshots.
Mijn moeder had zoveel humor, tot op het laatste moment. Ik kon zo verschrikkelijk met haar lachen, tot jankens toe. Ik kwam een filmpje tegen waar we weer zo’n - janken van het lachen - moment hadden. Ik heb het steeds opnieuw af laten spelen en als vanouds gierend van de lach over de bank gehangen. Wat een heerlijke aanstekelijke lach had ze toch.
Vandaag is de dag, een dag om weer even overal bij stil te staan en alles te overdenken.
Comments
- 24 okt
1- 24 okt
2- 22 okt
2- 7 okt
2- 6 okt
- Hide replies (1)
2- 6 okt
0