“The cries of the dead are terrible indeed; you should try not to hear them.” ― Philip K. Dick, VALIS
Proloog
Ik zou mij niet laten kennen. Men had mij uitgedaagd en dat zou ik niet onbeantwoord laten. Op dat moment was mijn trots juist wat sterker dan het angstige gevoel dat binnenin aan mij knaagde. Er werd zoveel verteld en geroddeld onder de mensen. Daarom moest ik het nog niet allemaal geloven. Ik heette niet voor niets Thomas en het zou niet de eerste keer zijn dat men in verband met mijn woorden verwees naar die ongelovige van weleer.
Voor mij torende een hoog herenhuis boven me uit. Het was vast en zeker heel oud, maar zo waren er nog huizen in de omtrek. De houtfabriek in Oostkant, het dorp waar ik woonde, was na een paar moeilijke jaren failliet gegaan. Velen hadden zich hier gevestigd toen Timber Trade, een van de gevestigde waarden in de houtverwerkende industrie, welig floreerde in onze streek. Heel veel mensen waren echter ook weggetrokken uit Oostkant toen de deuren van de firma door de curators werden gesloten. Zo stonden hier heel wat huizen leeg en aan het verkrotten wegens de desinteresse om een toekomst in Oostkant op te bouwen.
Het huis was ooit bewoond geweest door Armand Pistoni en zijn familie. Armand Pistoni was een Albanees die heel jong hier in Oostkant was aangekomen met zijn ouders. Een familie met een heel besproken geschiedenis, maar in onze buurt hier gekend als noeste werkers. Ze hadden hun land moeten ontvluchten wegens een bloedvete met een andere familie. In Albanië namen ze het in die tijd niet nauw met vergelding en de wet. De politie was daar toch zo corrupt als wat en een afrekening werd voor het gemak en een paar miljoenen leks* onder de mat geveegd.
Het verhaal deed de ronde dat Pistoni na het failliet in een zware depressie was beland. Uiteindelijk pleegde hij een wanhoopsdaad. Hij vermoordde zijn vrouw en zijn twee kleine kinderen en pleegde daarna zelfmoord door verhanging. Ik had het nooit opgezocht, maar mijn vriend Frank wel. Die kon in geuren en kleuren vertellen hoe het allemaal in zijn werk was gegaan. Zonder in de details te gaan, kan ik zeggen dat het een redelijk bloederig tafereel was dat de politie na de daad in het huis aantrof. Men beweerde dat het sindsdien spookte in het huis van Pistoni.
Mijn boude bewering dat ik niet bang was om in dat huis te vertoeven, werd echter door mijn vrienden en vooral onder leiding van Frank op de proef gesteld. Het was te laat om mijn woorden in te trekken en daarom stond ik eerder weifelachtig voor het spookhuis. Ons groepje, waaronder Frank, zijn broer Gino en het buurmeisje Christa waren aan het supporteren bij de weddingschap en stonden achter mij. Hun giechelende geluiden betekenden echter niet dat zij de grap ervan inzagen, maar dat zij ook de dreiging voelden die van het huis afging.
Het puntige dak met een even spitse toren vloekte met de burgerlijke huizen in de buurt. Toch toonde het in de voegen van zijn verweerde stenen de rijkdom en praal dat het ooit had uitgestraald. Daarentegen ademde het via dezelfde plaatsen ook zijn griezelige geschiedenis uit. De vensters van het huis waren toegeslagen met planken omdat die allemaal ooit wel waren kapotgesmeten door kinderen. Het voelde alsof de planken iets schrikwekkends binnen hield, iets dat het buitenlicht niet mocht zien.
Ik lachte even om deze absurde gedachten. We waren zelf nog bijna kinderen. Als laatstejaars in het college waren we nog niet echt volwassen. Misschien dat we het soms wel dachten en beweerden wanneer we onze ouders probeerden voor te houden als we iets buiten de norm wilden doen. Zoals naar een feest gaan dat normaal maar begon in de kleine uurtjes. De momenten wanneer er het meest was te beleven.
Maar ik zou me niet laten kennen. Ik stapte met misplaatste durf de verweerde stenen van het pad op die doorwoekerd waren met onkruid en stond voor de verweerde deur van het huis. Het was het uur van de waarheid en het laatste moment om nog terug op mijn stappen te keren.
Mijn hand strekte zich uit naar de deurknop en ik hoorde achter mij het geluid van mijn vrienden die met een hap tegelijkertijd hun adem inhielden. Ik dacht nog even dat de deur zou gesloten zijn, hoopte het misschien… en draaide daarna de knop om. De deur ging zonder moeite open, alsof iemand ze nog maar juist had geolied. Ik had daarom alleen al wantrouwig moeten zijn, maar ja..?
*Lek: nationale munt Albanië 1.000.000 lek = 8.160,67 euro (04/07/21)
Comments
- 7 aug
- Hide replies (1)
1- 16 aug
0- 7 juli
- Hide replies (1)
1- 10 juli
0- 6 juli
- Hide replies (1)
1- 6 juli
0- 6 juli
- Hide replies (1)
1- 6 juli
0- 6 juli
- Hide replies (1)
1- 6 juli
0