Met haar goudkleurig balletje in de lucht gooiend dwaalde ze door de open plek in het park. Het was een zonnige lentedag en ze had er schik in. Vrolijk liep ze verder tot plots een knappe jongen haar passeerde en een dieprode bal toewierp. Verrukt was ze en al snel ontstond er een mooi samenspel tussen deze twee ballen in de lucht. Zingend van vreugde huppelde ze verder door het park. Haar moeder bekeek dit tafereel met zoveel liefde en plezier dat ze haar dochter een zachtroze bal toespeelde. Vervolgens kwam de docent langs die haar een indigobal aanreikte.
Het werd nu al warmer buiten en ze moest even haar ritme en stabiliteit opnieuw zoeken, maar eenmaal teruggevonden had ze weer plezier in haar ballenspel. Zo ging het een tijdje rustig verder. De dieprode bal viel eruit, maar werd al snel vervangen door een sneeuwwit exemplaar met gouden ringetje. De indigobal ruimde plaats voor een keurig groene en ook kwamen er nog twee kleinere zilveren bij. Ze was vrolijk en kon het ballenspel in de lucht vlot volgen.
Plots stak er een windvlaag op en moest ze al haar kracht aanwenden om zich staande te houden. De wind ging snel liggen en ze vond haar stabiliteit terug. Wel kwamen er steeds meer ballen bij. Een donkergrijze, een bloedensrode, een dieppaarse, een gitzwarte, ... .
Ondertussen was het echt heet geworden. Ze wou haar vestje wel uitdoen, maar dat kon niet anders verloor ze haar ritme. De ballen vlogen nu steeds sneller in de lucht. Ze was buiten adem, had dorst, haar armen verkrampten langzaam. Had ze dit ooit leuk gevonden? Ze moest echter verder blijven doen want als 1 bal viel, vielen ze allemaal. Dus bleef ze doorgaan aan dit hels tempo. Tranen liepen over haar wangen. Bloed zat aan haar vingers. Maar ze bleef de ballen omhoog gooien ... en toen plots ... niets meer. Ze kon niet meer. Met een hels kabaal vielen alle ballen op de grond, gevolgd door een oorverdovende stilte. Gebroken en uitgeput stortte ze naar beneden, terwijl de ballen van haar wegrolden.
Afbeelding door Roman Melnychuk via Unsplash
Hoelang ze daar precies zo had gelegen, is nu nog moeilijk in te schatten. Toen ze zich echter oprichtte en verdwaasd rondkeek zag ze plots het gouden balletje vlakbij liggen. Voor het eerst sinds lang kon ze weer glimlachen. In dat balletje lag immers de hoop verscholen dat ze terug opnieuw kon beginnen, dat ze het balletje terug omhoog kon gooien, dat ze terug plezier mocht hebben. Langzaam nam ze het balletje in haar hand.
Anja
Comments
- 2 sep
0- 23 aug
0- 23 aug
0- 22 aug
0- 22 aug
0