Terwijl de regen langs het raam sijpelt, raast de trein verder. Langs weilanden, waar koeien staan en haasjes in rennen, maar ook langs woonwijken en fabrieken. Ik zie het allemaal aan me voorbij schieten. Toch registreer ik het niet heel bewust. De wolken lijken alsmaar donkerder te worden zodra we Dalfsen aandoen. Eén van de vele kleine stationnetjes voor je in Hardenberg aankomt. Ik hoopte nog zo bij mijn ouders buiten te kunnen zitten, maar dat lijkt er niet van te komen met dit weer. Zelfs niet onder de overkapping die onlangs in de tuin is geplaatst.
Aan de andere kant van het pad zit een man. Ik gok dat hij begin dertig is. Hij draagt een lange jas en nette schoenen. Naast hem op de grond zit een labrador. Ik kijk vertederd naar het beestje, waardoor ik niet door heb dat de man naar mij kijkt.
“Lief is ze hè?! Hoor ik ineens een warme stem zeggen.
Ik kijk op en knik. Dat is echt niet te ontkennen. Hoe ze daar zo ligt…
“Hoe heet ze en is ze nog jong?”
“Lara is nog maar 1,5. We zijn op weg naar mijn familie. Ik kon haar natuurlijk onmogelijk een dag alleen laten.”.
Inmiddels heeft Lara ook door dat er over haar gepraat wordt. Ze tilt haar kop op en kijkt me aan. Volgens mij zou ze het liefst naar me toe komen voor aandacht, maar de man houdt haar stevig vast. Uit zijn jaszak haalt hij een snoepje en houdt haar deze voor. Gulzig wordt het snoepje uit de hand gegeten, waarna ze rechtop gaat zitten. Zijn grote handen, met slanke vingers, aaien over haar kop. Hoe zouden die handen voelen? Zouden ze lekker warm en zacht zijn? Schiet er door mijn hoofd. Gelijk druk ik de gedachten weg en kijk weer even weg.
“Waar ga jij heen? Je ziet er afgeladen uit.” Zegt de man met een grijns. Shit, sexy lach!
“Naar mijn ouders. Daar ben ik 1,5 jaar niet geweest. Morgen ga ik alweer terug, maar ik heb voornamelijk cadeautjes bij me.” ik grinnik.
Naast me op de grond staat mijn koffertje en een grote tas vol met posters en lijsten voor mijn zusje.
“Heb je ze in die tijd helemaal niet gezien?” Vraagt hij met geïnteresseerde blik.
“Oh jawel hoor. Ze zijn, samen met mijn zus, een paar keer langs geweest. Maar ik mis hun hond ook heel erg. Ze hebben een Golden retriever, Roxy.”
Hij knikt begrijpend. “Het is een vervelende tijd geweest, maar fijn dat je er weer heen kan. Ik moet er hier uit. Fijn weekend!”
“Jij ook!” zeg ik nog snel, maar hij is al bijna uit de coupé verdwenen.
Over het perron zie ik hem verdwijnen in de drukte.
Met nog vijf minuten te gaan, besluit ik vast naar de tussenruimte te verplaatsen. Ik heb geen zin om me straks door een menigte te moeten drukken, al is het veel rustiger dan normaal. Ik zie gebouwen waar ik vroeger vaak kwam en mijn middelbare school aan me voorbij trekken. Net zolang tot we station Hardenberg binnen denderen. Bij de verlaten AH to go koop ik nog snel een bos bloemen voor mijn moeder en loop dan naar de uitgang. Daar staat mijn zusje al naast haar auto op me te wachten.
“Hee! Wat grijns jij?”
“Oh een leuk gesprek met een man in de trein. Hij had een labrador bij zich. Zo lief!”
ik gooide mijn bagage en de bloemen in de kofferbak, waarna ik bij haar instapte.
“Nou, laat me maar eens zien waar je stukje grond is!”
Ondertussen komt het nog steeds met bakken uit de lucht, terwijl mijn zusje de motor start en in de richting van haar toekomstige huis rijdt. We kletsen wat bij, terwijl ook de radio aanstaat.
“Weet je iets over de man? Behalve dat ie naar zijn familie gaat?” vraagt ze ineens.
In gedachten ga ik ons gesprek na en bedenk dan dat ik eigenlijk nies heb terug gevraagd. Ik schud mijn hoofd.
“Maakt ook niet uit, het was gewoon een leuk gesprek.” ik haal mijn schouders op.
Wanneer we thuis zijn pak ik de cadeautjes erbij zodat ik deze kan uitdelen. Ineens valt er een papiertje uit de big shopper.
“Het was leuk je te ontmoeten. Drankje in Groningen? 06-456555285. X Thomas”
Opnieuw begin ik te grijnzen en stop het briefje in mijn broekzak. Straks maar even een berichtje sturen. Daar heeft ie nu vast toch nog geen tijd voor en bovendien ben ik hier net. Ik vraag me af wanneer hij die geschreven heeft en des te meer hoe hij die ongezien in mijn tas heeft gekregen.
“Is het leuk?” vraagt mijn moeder als ze de taart voor me op tafel zet.
“Ja, hoor, binnenpretje!”
Maar mijn zusje valt al in de reden en vertelt dat ik een leuke man ontmoet heb in de trein.
Gelukkig houden mijn ouders wijselijk hun mond.
Zodra ik even een momentje rust heb voeg ik het nummer toe in mijn telefoon en stuur een berichtje met foto van Roxt.
“Roxy is blij me weer te zien. Nog steeds vriendjes. Drankje lijkt me leuk! X Lizzy”
Ik leg mijn telefoon weg en ga samen met mijn vader even naar buiten om deoverkapping en schuurtje te bewonderen. In mijn broekzak voel ik een trilling, maar ik bedwing de behoefte om gelijk te kijken. Als ie me leuk vindt, wacht hij ook wel even. Pas ‘s avonds in bed pak ik mijn telefoon er weer bij voor iets anders dan foto’s maken. Hoewel ik kapot ben, besluit ik toch nog even WhatsApp te openen.
“Wat een schatje! Donderdagmiddag 14u bij Soestdijk?”
Er zit een selfie bij van hem met een jonge vrouw. Ze lijken precies op elkaar, dus ik vermoed dat het zijn zus is. Snel kijk ik naar mijn agenda en antwoord terug dat dat prima is. Daarna ga ik een poging doen tot slapen, maar dat lukt maar moeilijk. Uiteindelijk lukt het na een uur toch, al slaap ik onrustig en komt hij in mijn dromen weer voorbij. Samen met Lara en de mysterieuze vrouw.
Comments
- 12 aug
1- 10 aug
1