Want waarom keek ik zo graag naar romantische komedies, en waarom vond ik liefdesverhalen zo immens adembenemend? Deze vraag bleef lang onbeantwoord, totdat ik de serie (ja, daar ga ik weer) Jane the Virgin keek. Daarin werd het magisch realisme besproken. Kort samengevat is het magisch realisme een stroming binnen de literatuur en film- en seriewereld die vooral in de Latijns-Amerikaanse cultuur veel liefhebbers heeft. Denk maar aan de Spaanse versie van een soapopera: een telenovela. Hierin worden hele normale, dagelijkse gebeurtenissen voorgesteld als iets magisch. De wereld is omhuld met een laagje magie en fantasie. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik geen fervent kijker van telenovelas ben, maar ik zal een voorbeeld geven vanuit Jane the Virgin. Jane, het hoofdpersonage, is (net als ik) een hopeloze romanticus. Haar leven bestaat uit liefde, romances en relaties. Ze houdt van de liefde. En wij, als kijkers, beleven dat met haar mee. Elke keer als Jane verliefd is, gloeit haar hart. Letterlijk.
Zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen. De sneeuw die valt, elke keer als Jane en haar liefdes zoenen, bladzijdes die om haar heen waaien als ze haar roman typt en objecten die opeens tegen haar praten.
Kijk, dat laatste hoef ik zelf niet, natuurlijk. Om eerlijk te zijn, zou ik dat doodeng vinden. Maar ik denk dat het magisch realisme als manier om naar de wereld te kijken, iets is waar we zeker wat van kunnen leren.
We kunnen namelijk hoog of laag springen, maar de wereld is soms gewoon ruk. Zou het daarom niet fijn zijn als we de wereld wat mooier maken dan 'ie is? Dat we elke dag opstaan met het idee dat er iets magisch in elke dag zit? En voor mij persoonlijk, zou ik het te gek vinden als mijn zoensessies ook plaats zouden vinden onder een Japanse kersenboom in plaats van in een oud schuurtje.
Leef je leven als de hoofdpersoon.
Op het moment dat we het leven als iets magisch en fantasievol gaan zien, blijken hele normale dingen heel waardevol te zijn. Denk maar eens aan je favoriete film. Er zit altijd wel 1 scène in elke film of serie waarbij de hoofdpersoon een zeer mundane activiteit uitvoert: de was opvouwen, stofzuigen of koffiezetten. En toch kijken we daar naar, omdat diegene de hoofdpersoon is. Misschien vind jij je leven wel saai, of nietszeggend, maar als je je leven romantiseert, leef je je leven als de hoofdpersoon.
Dat betekent niet dat er geen ruimte is voor verdriet, rouw en tranen. Ook in Jane the Virgin zit een hartverscheurende scène, namelijk spoiler alert als Jane te horen krijgt dat haar man dood is. Zoek maar eens op Youtube: "Jane the Virgin Jane finds out Michael is dead" . Hartverscheurend en een van de meest realistische rouwscènes die ik ooit heb gezien. Het magisch realisme heet namelijk niet voor niets magisch realisme: de wereld is echt. En daar hoort dus ook verdriet bij.
Het magisch realisme is helemaal niet zo'n hele bekende stroming in fictie. Maar daar moet, wat mij betreft, verandering in komen. En dat kan al heel klein, in je dagelijks leven. Bedenk dat je hart gloeit als je met iemand praat waar je van houdt. Prioriteer de liefde, je familie en je vrienden. Zodat je zelf de wereld een laagje magie geeft. Want als jij het niet doet, wie dan wel?
Comments
- 23 juni
0- 23 juni
0- 23 juni
0- 23 juni
0- 23 juni
0