Artikel.nl




Editorial Approved Badge

Wat er ook gebeurt

Flink lopen stieren.

Geschreven door Thijn Piera
Gepubliceerd op: 16 juli 2021
5
119
4
Afbeelding door Thom masat via Unsplash
Ik was uitgenodigd op een feest in een dorp nabij mijn ouderlijk huis. Het was ongeveer drie kwartier fietsen. Op de weg daarheen zoop ik een fles wijn op om goed in de stemming te komen.

Het feest werd gegeven in een bedrijfspand van de vader van de jarige Jop. Voor de gelegenheid was er een bar in elkaar getimmerd, waar de moeder van de jongen bier stond te tappen.

“Onbeperkt bier!”, riep ik uit, zonder het feestvarken te feliciteren.

Ik bestelde twee bier, dronk de eerste meteen op en liep met de andere naar buiten waar het gros van de mensen stond te roken. Het was nog licht buiten, maar de zon verdween langzaam achter een dijk die het bedrijventerrein scheidde van een woonwijk, waar toevallig een ander feestje plaatsvond van een vriendin van mijn beste vriend. Ik belde hem op.

“Yo, kan ik niet langskomen? Het is hier saai man”, schreeuwde ik door de telefoon.

De mensen buiten keken mij aan. De jarige liep weg.

“Het is eigenlijk al te druk, maar ik ga het aan haar ouders vragen”, antwoordde mijn beste vriend.

“Ok. Schiet op dan.”

Vijf minuten later belde hij terug.

“Het mag. Probeer je wel een beetje te gedragen.”

Zonder iemand gedag te zeggen stapte ik op de fiets. Een paar minuten later kwam ik bij een weg die een bos inliep. De weg was afgesloten met een hefboom. Het zag er niet naar uit dat hier iemand woonde, dus belde ik hem weer op.

“Heb je me naar een bos gestuurd?”

“Je moet onder die hefboom door en dan de weg volgen. Het is een afgesloten villapark.”

Ik volgde de weg. Aan het eind kwam ik bij een kleine plas waar grote woningen omheen waren gebouwd. Elke woning had een steiger. Er lagen sloepen en zeilboten aangemeerd. Ik kreeg een zwaar gevoel in mijn buik. Een afgesloten villapark aan een meer, midden in een bos. Het had iets weg van een plek waar welvarende leden van een sekte zich zouden vestigen, of een incest-communie waar de bewoners een duister geheim met elkaar deelden, dat voor de buitenwereld verborgen moest blijven.

Het feest was een stuk gezelliger dan de verjaardag waar ik vandaan kwam. Ik kende iedereen, op de ouders van het meisje na. Haar moeder was iets wat je vandaag de dag een ‘milf’ zou noemen en mijn bezopen hersenen maakte mij wijs dat ik een kans bij haar maakte. Ze stond in de tuin met één van de gasten te praten. Ik kwam er bij staan.

“U bent vast de moeder van Anne! Wat heeft u een prachtig huis. Hoeveel minderjarigen heeft u in uw kelder zitten?”

Ze fronste. Mijn hoofd draaide.

“Geef me even”, zei ik. Ik bukte voorover en leegde mijn maaginhoud in een plantenbak naast ons. Volgens mij zaten er zonnebloemen in. Ik weet het niet zeker.

De moeder ging er vandoor. Een kennis was ondertussen naar buiten gekomen.

“Je bent de koning vanavond!”, riep hij.

“Wat bedoel je?”

“Je bent de eerste die gekotst heeft! Je hebt gewonnen! Koning! Koning!”

Ik ging naar binnen en schonk een wodka in. Er stonden statafels in de woonkamer, waar een aantal mensen die ik vaag van de middelbare school kende zich hadden verzameld. Ik greep een grote hand borrelnootjes en stopte ze allemaal in één keer in mijn snater. Een meisje naast mij sloot haar ogen en knikte afkeurend.

“Sorry, ik heb net gekotst dus ik moet wat eten”, zei ik met een volle mond.

Het meisje stond op.

“Nee, niet weggaan, sorry!”

Ik probeerde haar arm te pakken om mijn excuses duidelijker te maken, maar stootte in het proces een bierflesje om. Mijn beste vriend kwam aangesneld.

“Gast, gedraag je nou even. Ik heb je uitgenodigd, dus ik ben verantwoordelijk voor jou. Hier heb je een doekje. Ruim het even op.”

Ik nam het doekje aan en gooide het in zijn gezicht.

“Ha ha ha. Leuk. Ruim het even op alsjeblieft.”

Ik gooide het doekje weer in zijn gezicht. Hij smeet het terug.

“Als je nog één keer dat doekje gooit, dan sla ik je keihard op je bek”, zei hij met een serieuze toon.

“Bluf”, antwoordde ik en smeet het doekje voor een derde keer in zijn gezicht.

“Kom mee naar buiten”, zei hij.

We stonden tegenover elkaar in de tuin. Een paar mensen waren naar buiten gekomen om het spektakel te aanschouwen.

“Doe het wel op mijn oog, dat ziet er cooler uit”, zei ik.

Hij lachte, nam een stap naar voren en sloeg met alle kracht die hij had op mijn wang. Een stuk van mijn voortand brak af. Ik viel naar achter, met mijn rug op de grond. Het werd donker.

Na een paar minuten werd ik wakker. Mijn beste vriend zat over mij heen gebukt en tikte op mijn wangen.

“Eigen schuld, Thijn. Moet je je maar niet als een proleet gedragen.”

“Ik gedraag me niet als een proleet, ik ben een proleet.”

Hij lachte.

“We gaan wat water voor je regelen.”

Hij hielp mij omhoog en sloeg natte aarde van mijn jas af.

“Dankjewel”, zei ik.

“Altijd, wat er ook gebeurd”, zei hij.
5
Geschreven door Thijn Piera
Gepubliceerd op: 16 juli 2021
5
119
4

Comments

  • 16 juli
  • 1
Zo herkenbaar! Een bakkie pleur zeker waardig !!
  • 16 juli
1
  • 16 juli
  • 1
Heel erg goed geschreven, Thijn. Leuk weer wat van je te lezen.
  • 16 juli
1
  • 16 juli
  • 1
Goed geschreven houd wel van dit soort verhalen. Ik ga je volgen, jij mij ook? De koffie staat alvast klaar voor je.
  • 16 juli
1
  • 16 juli
  • 1
Oké, speciaal, maar ik kan me zo'n situaties tot mijn grote spijt ook nog herinneren. Goed geschreven.
  • 16 juli
1

Recente en relevant artikelen