Suzan zit naast me. Concentratie op haar gezicht. Ze telt de hectometerpaaltjes in de berm, benoemt de nummers die erop genoteerd staan. Ze kijkt naar de lijnen op het wegdek. Zit er tussen de witte strepen wel exact dezelfde ruimte? Zijn ze even lang? Ze let op de verkeersborden, houdt nauwgezet de kilometerteller bij.
'Mam, je mag hier tachtig, niet tweeëntachtig. Nummer vijfennegentig, dertig komma één.'
'Lieverd, kan je stoppen met tellen, alsjeblieft?'
'Komen we wel op tijd? Het is bijna kwart voor zes. Nummer zevenennegentig, dertig komma drie.'
'We liggen keurig op schema, tel in je hoofd, Suzan, zo kan ik mijn verstand niet bij de weg houden. Je wilt toch niet dat ik een verkeerde afslag neem?' Meteen klem ik mijn kaken op elkaar, maar het kwaad is al geschied. Suzan begint te schuiven met haar billen, te wapperen met haar handen, haar lichaam gaat voor en achteruit. 'Nee mam, nee mam, nee mam, nee!'
'Stil, Suzan.' 'Alsjeblieft mam, ik moet tellen.'
'Kappen!'
Zachtjes prevelt ze door, ze zit niet meer rustig en ik voel dat ze haar ogen gericht houdt op het klokje in het dashboard. De paaltjes buiten negeert ze, waarschijnlijk ergert ze zich mateloos aan mij. Het is mijn schuld dat ze nerveus wordt. Beperkingen werpen blokkades in haar brein op. Dat zorgt dat ze overprikkeld wordt en dan is een uitbarsting niet te voorkomen. Ik moet het leren te accepteren. Mijn meisje is zoals ze is.
'Sorry, lieverd, sorry.'
De minuten kruipen voorbij. Het onafgebroken gemompel van Suzan werkt op mijn zenuwen.
'Mam, het is negentien voor zes.'
'Ja, lieverd, ik weet het.'
'Het loopt tegen etenstijd. We moeten om kwart voor zes eten.'
'Vandaag eten we een half uurtje later.'
'Nee, dat kan niet. We hebben nog vier minuten, dan is het etenstijd.'
'Het kan wel, we eten op zaterdag ook altijd later.'
'Ja mam, maar het is nu geen zaterdag, hè? Het is géén zaterdag, het is maandag. Op maandag moeten we altijd...'
'Pak maar een broodje uit die zak op de achterbank.' 'Nee. Ik wil op een stoel aan een tafel zitten. Nú!' 'Suzan,' probeer ik nog: 'bij het eerstvolgende tankstation.'
Ze beukt met haar hoofd op het dashboard. 'Nu! Eten! Nu!'
Lijzig druppelt de onoverkomelijke acceptatie bij mij binnen. Mijn voet haal ik van het gaspedaal, een controlerende blik in de achteruitkijkspiegel laat geen direct gevaar zien. Resoluut trap ik op de rem. De gordels duwen ons vast in de rugleuningen. Ik zet de auto half op de weg, gesp mijn veiligheidsriem los en stap uit. Uit de kofferbak haal ik een opklaptafeltje en twee visserskrukjes en gris de tas met broodjes van de achterbank.
In recordtijd staat voor onze bolide een tafel voor twee gedekt. Toeterende auto’s met gebarende inzittenden rijden er voorzichtig omheen. 'Suzan, eten.' Glunderend stapt ze uit, kijkt kort naar het paaltje in de berm en dan op haar pols, telt mee met de secondewijzer tot vijfentwintig en schuift aan. 'Deadline gehaald, eet smakelijk.'
Comments
- 27 juli
1- 27 juli
1- 26 juli
1- 23 juli
1- 23 juli
1