Jean dacht dat zijn huwelijk niet zo bijster goed was. Het grootste deel van de dagen leefden ze wat naast elkaar. Hij had zijn eigen hobby’s, zijn vrouw Ellen had de hare. Het was niet dat ze woorden hadden, absoluut het tegenovergestelde. Ze communiceerden wel, maar het was meer over de dagelijkse feiten en over anderen dan over hun eigen relatie.
De sleur zat er ook wat in. De maandagavond was het even uitrusten van het weekend bij een serie, dinsdagavond was steevast voor het koor waar hij in meezong, terwijl woensdag het wekelijkse fietstochtje was, gezien hij nu parttime werkte. Donderdagnamiddag was er tekenles en de vrijdag stond de wekelijkse schoonmaak op het programma. Dus bleef enkel het weekend over om samen iets te doen.
Het bleef dan bij eens goed eten in meestal hetzelfde restaurant, samen een wandeling maken als het weer het toeliet en ’s avonds een film huren bij een streamingsdienst. Er waren geen uitschieters. Jean voelde zich een beetje eenzaam in zijn relatie. Althans, hij dacht dat dit het gevoel was dat hem de laatste tijd een beetje overrompelde en begon te irriteren.
Op een dag trok hij zijn stoute schoenen aan en vertelde zijn gevoelens aan zijn vrouw. Ellen schrok daar wel een beetje van maar niet zo erg als hij had gedacht.
“Eenzaam, zeg je.” Haar stem klonk iets bedenkelijk maar liet eigenlijk niet vermoeden welke gedachten er achter haar voorhoofd opkwamen bij zijn gedurfde bekentenis. “Misschien, dat ik je daarbij kan helpen, Jean,” klonk het na een redelijk lang moment.
Zijn vrouw vertelde hem daarna dat zij iemand kende die eigenlijk wel eens een dagje uit wou met een charmante kerel zoals Jean.
Jean hoorde het in Keulen donderen. Probeerde zijn vrouw hem nu te koppelen aan een andere vrouw? Dat zou inderdaad eens iets heel anders zijn, maar hij vermoedde dat ze hem in de val wou lokken om iets te zeggen wat hij zou moeten bekopen. Dus zweeg hij in alle talen.
“De vrouw waarvan ik spreek is ook héél eenzaam, al een heel tijdje en ze zou het heel erg leuk vinden om eens een dagje met je op schok te gaan, bij wijze van spreken dan. Laat mij maar, Jean, ik maak een afspraak in een leuk restaurant voor jou en haar en dan zie je wel waar het naartoe leidt.”
Jean trok weifelend zijn schouders op maar knikte toen bevestigend. Misschien kon dit wel helpen om zijn relatie nieuw leven in te blazen. Nu dat zijn vrouw er zo vlug bij was om zelf dit voorstel te doen, zou het misschien in de toekomst nog avontuurlijk kunnen worden. Hij dacht al aan heel ondeugende triootjes nog voor de dag van de afspraak was aangebroken.
Hij had een mooie bos rode rozen gekocht. Jean wou tonen dat hij een man van de wereld was en wist wat een vrouw graag had. Zijn haar was netjes geknipt en hij had zijn beste kostuum aan. Jean had zeker dubbel zoveel tijd genomen om zijn tanden te poetsen. Je wist maar nooit dat bij deze eerste afspraak er gekust werd.
Zijn vrouw had hem het adres gegeven van het restaurant en met zijn vers gepoetste auto die blonk van mijlenver reed hij naar het restaurant. Toen hij het etablissement binnenkwam, keek hij rond maar zag niemand die naar hem opkeek. Zijn vrouw had hem verteld, dat de dame in kwestie hem wel zou herkennen. Jean veronderstelde daarom dat zijn vrouw haar een foto had gestuurd. Het voelde allemaal heel vreemd maar toch avontuurlijk aan.
Plots tikte iemand hem op de schouder en Jean draaide zich met een lach op het gezicht om en schoof de bloemruiker vooraleer hij gekeken had wie het was voor het gezicht van de vrouw.
Hij hoorde een luide nies van achter de ruiker. ‘Sorry, Mevrouw, dat was niet…” Hij trok de bos rode rozen weg en zag voor hem zijn eigen oude moeder staan. Zijn mama, die al vijftien jaar weduwe was en die hij al tien jaar maar één of hoogstens twee maal per jaar zag en meestal maar voor een paar uurtjes.
Jean stond met zijn mond vol gepoetste tanden naar haar te staren.
De vrouw trok een wenkbrauw op en bekeek hem even Na een paar tellen schudde ze even haar hoofd. “Jean, ik hoor van je vrouw dat je je echt heel eenzaam voelt. Wel jongen, ik ook. Zelfs mijn eigen en enigste kind zie ik bijna nooit. Als je even tijd hebt, zal ik je eens vertellen hoe echte eenzaamheid voelt!’
©Rudi J.P. Lejaeghere
08/08/21
Comments
- 19 aug
0- 10 aug
0- 9 aug
0- 9 aug
0- 9 aug
1