Ik had er al een hele tijd last van. Van wat juist zou ik niet kunnen zeggen, maar ik hoorde vreemde geluiden. Meestal als je zegt tegen iemand dat je dingen hoort die je niet kan zien, zullen ze je met argusogen gaan bekijken. Het betekent nogal dikwijls dat je een beetje kierewiet aan het worden bent. Misschien ben ik het ook want ik hoor het enkel maar ’s nachts.
Op een bepaald moment dacht ik eventjes dat het de houten gebinten waren die kraakten maar dat geluid kende ik al van kleins af aan omdat mijn ouders altijd in een houten huis hadden gewoond. Dus dat was het zeker niet.
Het is nu geen modern huis waarin ik woon en de waterleidingbuizen die gebruikt worden bij de centrale verwarming zijn nu ook niet meer van de allernieuwste. Iemand beweerde dat dit misschien de oorzaak kon zijn. Water dat warm en koud werd in waterleidingbuizen kon wel eens een eigen leven leiden en vreemde geluiden maken. Wanneer ik de loodgieter liet komen kon die me voor 100% geruststellen dat die geluiden niet daarvan kwamen.
Ik vond het vooral vreemd dat wanneer ik iemand vroeg om even te blijven ’s avonds laat, dat het dan nooit voorviel. Men begon dus echt te denken dat ik ze niet meer alle vijf op een rijtje had. Ik dacht het eigenlijk ook van mezelf.
Na een tijd was het zo erg dat ik er gewoon niet meer kon van slapen. Kan je het je voorstellen? Je ligt een beetje geforceerd te wachten tot de slaap komt, je oordoppen diep in je oren gepropt want je bent voorzienig geworden na al die slapeloze nachten. Je deken is dubbel geplooid over je hoofd. Juist op het moment dat je even begint te ontspannen en denkt dat het deze avond niet zo zal zijn… hoor je het weer.
Een geschraap en getik, daarna een licht geroffel dat de duivel kippenvel kon doen krijgen. Ik had er genoeg van. Ik stak het licht aan en nam mijn pantoffels van onder het nachtkastje, sprong bovenop mijn bed en begon met een verwoed tempo op de houten planken van het plafond te timmeren. “Stilte, stilte, ik wil alleen maar stilte, hou jullie bek toe!”, schreeuwde ik als een volslagen gek.
Het werd stil en ik was zo verrast, dat mijn mond er spreekwoordelijk van openviel. Toen ging er een lichtje branden in mijn brein. Waarom had ik daar niet eerder aan gedacht? Ik had ooit een film gezien over een klopgeest en was er nu bijna van overtuigd dat het een bovennatuurlijk verschijnsel was. Hoe ga je om met zo’n ‘poltergeist’? Moest ik de pastoor of een exorcist laten komen? Ik zag scènes voor mijn geestesoog waarvan ik dacht dat ik die vergeten was. Ooit had ik een film over duivelsuitdrijving gezien in mijn jeugd en had er een jarenlang trauma van opgelopen.
Maar ik schudde even mijn hoofd en de muizenissen weg die ondertussen in mijn brein waren geslopen. Neen, ik wist na al die tijd goed genoeg waar de geluiden zich meestal manifesteerden en ik wist ook dat ze zich verplaatsten tussen de muren. Het mocht me kosten wat het wilde ik zou de houten planken van het plafond openbreken en zelf op zoek gaan naar de geluiden.
’s Anderendaags had ik de werktuigen bij de hand om een echte ravage in mijn slaapkamer aan te richten. Maar ik ben een vakman, althans in mijn gedachten, en ik probeerde met zo weinig mogelijk onherstelbare schade tot een goed resultaat te komen. Uiteindelijk waren er een aantal planchetten los en kon ik er juist mijn torso door wringen om met de staaflamp te kijken of ik iets kon zien wat kon duiden op die duivelse geluiden.
Twee kleine kraaloogjes keken me heel onbevreesd aan en in een paar tellen krioelde het van snorharen, knagende tanden en lange rattenstaarten.
Ik schreeuwde.
Afbeelding door Brett Jordan via Unsplash
Comments
- 26 aug
0- 29 juni
- Hide replies (1)
1- 29 juni
- Hide replies (1)
1- 29 juni
0- 28 juni
- Hide replies (1)
1- 28 juni
0- 28 juni
- Hide replies (1)
1- 28 juni
0- 28 juni
- Hide replies (1)
1- 28 juni
0