Jansje en Rietje
Kinderen zijn meestal de oogappels van hun ouders. Ze zouden er alles voor doen. Maar er zijn ook ouders die hen als een overlast zien.
Jansje en Rietje waren een tweeling en onafscheidbaar. Ze deden alles te samen en je kon hen alleen onderscheiden omdat Jansje een jongetjes was en Rietje een meisje. Hun gezichtjes leken op elkaar als twee druppels water.
Wanneer ze alleen waren en bij elkaar waren ze gelukkig. Hun ouders daarentegen waren een ander paar mouwen. Vader was dan nog de beste van de twee, maar hij kon geen job houden omdat hij heel graag dronk. Moeder was er niet meer, zij was vroeg gestorven aan een ongeneeslijke ziekte en vader had heel kort daarna een vrouwelijk drinkmaatje in zijn bed geïnviteerd.
Hun stiefmoeder zag hen als een last en was ze liever kwijt dan rijk. Zij had ook geen job, maar probeerde af en toe iets te bedelen op straat. Als de nood het hoogst was, liet ze in een donker hoekje tegen betaling haar vrouwelijke attributen keuren en aftasten door een of andere perverse kerel.
Op een dag toen ze weer geen cent meer over hadden, kreeg de stiefmoeder een lumineus idee.
Ze probeerde haar vriend, vader van de twee kinderen over te halen om de tweeling te verkopen aan iemand die ze kende. Ze zouden er ruim voor betaald worden en met de opbrengst zouden ze het jaren ver kunnen uitzingen.
De vader twijfelde in eerste instantie, maar toen hij op een keer zo zat als een Zwitser was thuisgekomen, had hij toegestemd. Stiefmoeder liet er geen gras over groeien, riep Jansje en Rietje bij haar en stopte hen het laatste brood in de hand. Ze had daar geen probleem mee, want straks zou ze eten in het beste restaurant. Hen meetrekkend aan hun kleine armpjes, begeleidde ze hen tot bij de bewuste kennis. Deze betaalde de afgesproken som en ze spoedde zich daarna met het geld naar huis. De stiefmoeder liet hen zomaar zonder een greintje spijt of wroeging achter bij een onbekende kerel.
Jansje en Rietje zaten in de smerige laadbak van oude roestige camionette te wachten tot die hen zou wegbrengen, weg van huis en bekende streken. Ze hadden gehoord dat ze zouden vertrekken wanneer het donker was. Ze waren geboeid geweest, maar de tweeling had zich na een aantal pogingen kunnen bevrijden van de touwen.
“Ik ben zo bang, Jansje,” zei Rietje terwijl de eerste traantjes klaar zaten.
“Geen probleem, Rietje, we strooien net zoals in het sprookje kruimels van ons brood en van het moment dat de auto ergens stil staat en de man kijkt niet, vluchten we,” fluisterde Rietje zijn zusje moedig toe.
Zo deed hij het ook en op het moment dat de camionette bij een rood licht stopte, hopten ze uit de laadbak en bleven even gebukt achter de wagen zitten tot hij verder reed toen het licht op groen sprong. Hij had gelukkig niets gezien. Ze waren ontsnapt.
Gelukkig was het nacht en was er geen of bijna geen verkeer. Ze zochten de kruimels en niettegenstaande vogels er al een aantal hadden opgegeten, konden ze toch de weg terugvinden. Stiefmoeder was allesbehalve gelukkig, ze was zelfs bang omdat ze al een deel van het geld had gespendeerd. De koper zou gauw terugkomen, vermoedde ze en met zo’n kerels moest je echt opletten. Het waren geweldenaars. Ze was bang dat hij haar iets zou aandoen. Vader daarentegen, terug nuchter was op zich wel blij dat zijn kinderen terug waren.
De volgende morgen stond de koper inderdaad aan hun schamele woonst en eiste de kinderen terug. Het kwam tot een gevecht met de vader, die nu toch zijn kinderen wou verdedigen. De koper was heel wat sterker en stak de vader van Jansje en Rietje met een mes en liep daarna weg. Een bezorgde burger had de politie gebeld vanwege het burengerucht en die had hem gauw weer bij de lurven.
Vader bloedde hevig en werd terstond naar het ziekenhuis vervoerd, terwijl de kinderen hun relaas deden. De stiefmoeder werd opgepakt door de politie en beschuldigd voor mishandeling en mensenhandel. Ze zou een aantal jaren mogen brommen en nooit meer in de omgeving van kinderen mogen komen.
Helaas waren de wonden van de vader te erg en bezweek hij tijdens de tocht naar het hospitaal. De kinderen werden geplaatst bij een gezin dat liefde en genegenheid hoog in de vaandel droeg. Ze zorgden voor de twee kinderen alsof het hun eigen kinderen waren, die ze helaas zelf niet konden krijgen.
Na een tijdje heelden de inwendige wonden bij de tweeling. Hun verdriet om het verlies van hun vader, die ze toch nog graag zagen werd minder. Ze werden na een tijd nu echt gelukkig. Voor hen was het leven dat ze nu leefden een droom die werkelijkheid werd. Misschien was het een droom die ze nooit hadden durven dromen.
©Rudi J.P. Lejaeghere
25/07/21
Comments
- 2 aug
0- 28 juli
- Hide replies (1)
1- 28 juli
0- 28 juli
- Hide replies (1)
1- 28 juli
0- 28 juli
- Hide replies (1)
1- 28 juli
0- 28 juli
- Hide replies (1)
1- 28 juli
0