Onthaasten – sta ik gewoon te beven?
Het scheelt voor mij dat Mogán een klein plaatsje is én dat ik hier al 5 keer eerder ben geweest. Fluitend weet ik de weg naar de supermercado, de leuke restaurantjes en natuurlijk weer het pension. Daardoor hoef ik niet zoveel na te denken. Dat vind ik echt heel fijn, want de afgelopen 2 maanden had ik constant het gevoel van ‘aan staan’. Van de achtbaan die door mijn leven raasde, was ik zowel de bestuurder als de passagier.
Even besluiten te gaan ondernemen was voor mij een hele stap en ik heb nog geen tijd gehad om dat te laten bezinken. Ik merk ook dat veel mensen het hele concept van ondernemen. Mensen in mijn omgeving begrijpen het niet. Ze denken dat ik nu voor altijd vrij ben of dat mijn ‘bedrijfje’ voor de leuk is.
Nu heb ik mezelf geteleporteerd vanuit mijn eigen omgeving. Hier kan ik eindelijk weer de passagier zijn van de achtbaan. Boos zijn op het onbegrip of een slachtofferrol aannemen, heeft geen enkele zin. Natuurlijk kan ik me ook pissig maken om denigrerende verkleinwoorden als ‘bedrijfje’.
For the record: ik heb gewoon een bedrijf! Maar ook zulke uitspraken leg ik naast me neer. Mensen praten nu eenmaal vanuit hun perspectief. Hoe anderen denken, heb ik natuurlijk ook geen donder mee te maken. Nu ik dit typ bedenk ik me, dat dit ook een beetje boos klinkt. Zo bedoel ik het eigenlijk niet.
Het is prima wat ik nu doe en het is oké wat mensen denken. Bekijk degenen die jaloers zijn of niet beter weten met compassie. De zon, de zee voor de deur en de relaxte sfeer van het dorp, maken het dat ik ook anders over mezelf ga denken. Ik hoef niet te haasten of continu in mijn hoofd te zitten. Ik hoef ook geen ‘ja’ te zeggen tegen elke opdracht die een opdrachtgever mij aanbiedt. Ik mag stoppen met denken dat ik Superwoman ben.
‘Lief zijn voor jezelf, Wen. Geniet van dit moment en ben trots op jezelf. Het is normaal dat je soms nog twijfelt. Kijk vooral niet achterom en weet dat het goed is dat je deze stap hebt genomen.’
Met deze gedachten voel ik de stress langzaamaan mijn lijf uitlopen. Zelfs fysiek merk ik iets van het onthaastingsproces ─ ik sta gewoon te beven.
Aan de slag: ik ben hier ook om te werken
Alles leuk en aardig, maar toch moet ik het vliegwiel van de werkende schrijver draaiende houden. Al op de tweede dag heb ik een kennismaking en jawel… Ook dit zorgt weer voor een opdracht voor volgende week. Verder zijn er nog een aantal bureaus of directe klanten die mij het een en ander zouden toeschuiven. Ik schrijf nog wel wat potentiële opdrachtgevers aan en daarna besluit ik een acquisitie-stop te houden. Voor nu laat ik dingen even op zijn beloop.
Ik heb nu echt genoeg opdrachten en schrijven kan ik altijd. Maar hoeveel keren per jaar ben ik nou een maand weg van huis? Oh wacht, dit is de eerste keer in mijn leven. LOL!
Naast het dakterras van het pension vind ik nog andere leuke cafeetjes om mijn laptop mee naar toe te nemen. Aan het einde van de straat hebben ze de lekkerste cappuccino’s met slagroom.
Afbeelding door Dylan Calluy via Unsplash
De balans tussen mijn introverte en extraverte kant
Dunia, de vrouw uit het pension, woont hier op het eiland. Alleen is ze oorspronkelijk van Las Palmas. Ze praat veel over haar vrienden (vriendjes), over spiritualiteit en dat ze een opleiding volgt tot reiki-coach. Ik krijg van haar de tip dat het goed is om elke ochtend affirmaties van dankbaarheid uit te spreken. Het lijkt me zeker niet verkeerd. Stiekem probeer ik dit al weken. Tot nu toe kwam ik niet verder dan de schuttingtaal, die ik vanuit mijn bed naar de wekker schreeuwde. Hoe durft ‘ie om 5.30 af te gaan?
Het maakt Dunia niet uit dat ik amper Spaans spreek of dat ik op het dakterras zit te werken. Ze komt er gewoon bij zitten en blijft tegen me aan kletsen, zodat ik wel op moet houden met schrijven. Ze praat zelfs zo erg aan één stuk door, dat het gewoon onbeleefd is om mijn laptop te pakken en te vluchten naar mijn kamer. Het enige wat ik kan doen is luisteren, knikken en proberen te begrijpen wat ze zegt.
Onbewust houdt Dunia mij een spiegel voor. Ze confronteert mij met de verschillen tussen mijn introverte en extraverte kant.
De eerste is de quirky/nerdy writer. Het karakter dat het liefste de hele dag woorden en zinnen tikt voor zichzelf of voor klanten. Het personage dat het liefste met rust gelaten wordt. Daarom zet ze haar telefoon op ‘niet storen’, want elk pingetje of bromgeluid is funest voor de staat van hyperfocus waarin ze verkeert.
Mijn tweede kant is mijn extraverte kant. Die belt het liefste de hele dag met vriendinnen, vindt alle feestjes gezellig en reageert het liefste op alle Insta-stories met hartjes, vlammetjes en lachende emoji’s.
Beide kanten zijn goed en maken mij tot de persoon die ik ben. Het doel is wel om hierin meer een balans te vinden. Oh ja, daar gaan we weer met dat woord. Mijn verwachting is dat alles wel op zijn plek zal vallen de komende maand.
Comments
- 8 juli
0- 8 juli
0- 8 juli
- Hide replies (1)
1- 8 juli
0