Vertraging: kofferparade is mijn woord van dit jaar
Ik moest om 3 uur ‘s nachts mijn bed uit en om 6 uur zou ik vliegen. Echter, in het vliegtuig hoorde ik dat de vlucht vertraging zou oplopen. Een passagier die mee zou reizen kreeg last minute een paniekaanval. Omdat een koffer niet mee mag op de vlucht zonder zijn baasje, was Transavia genoodzaakt om weer het hele luchtruim leeg te kiepen. Omdat zelfs de partner van de paniekerige persoon de koffer niet wist te herkennen, moesten we met het hele vliegtuig een ‘kofferparade’ houden.
Wat houdt zo’n kofferparade in? Alle koffers werden uit het ruim gehaald en voor het vliegtuig op het platform gezet. Per 4 rijen passagiers moesten we langs de koffers lopen en onze eigen bagage aanwijzen. De laatste koffer die dan bleef staan was van de persoon met de paniekaanval. Al met al zorgde dit voor 3 uur vertraging van mijn vlucht.
Ik zou om 6 uur vliegen, maar uiteindelijk vertrok ik net even na 9 uur. Het woord ‘kofferparade’ vergeet ik nooit meer. Deze situatie gun ik trouwens niemand en al helemaal niet in een oncomfortabel Transavia toestel na slechts 3 uurtjes slaap.
Bij de douane checken ze mijn PCR-test. Wat blijkt? Ik heb wel een certificaat, maar daarbij niet de juiste QR-code ontvangen. Met mijn chagrijnige hoofd moet ik ook nog eens een formulier invullen met mijn gegevens, terwijl ik mentaal eigenlijk al helemaal klaar ben met deze reis.
Verblijf: vriendin op de bus en een Pinterest-restaurant
Aeropuerto de Las Palmas, Gran Canaria. Hora local 13.30.
Ik ben moe, ik stink naar slaapzweet en met mijn dikke trui sla ik volledig de plank mis in een temperatuur van 30+ graden. Snel kleed ik me om op het toilet van de luchthaven en niet veel later sta ik oververmoeid op de bus te wachten.Ik wil zo snel mogelijk naar mijn accommodatie. Ik ben mentaal helemaal klaar met mijn reis. Alleen nog niet fysiek helaas. Ik heb nog 1,5 uur te gaan met lijn 91.
Mijn maand Gran Canaria is gepland als volgt: eerst verblijf ik 18 dagen in het zonnige zuiden van het eiland. Het dorpje Puerto de Mogán is na Leiden mijn favoriete plek om te vertoeven. De laatste 12 dagen zit ik in Las Palmas. Dat is de hoofdstad van het eiland en dat ligt helemaal in het noorden van Gran Canaria. De afwisseling van een pittoresk vissersdorpje met een drukke Spaanse stad lijkt mij waanzinnig.
De dagen in Las Palmas zal ik straks doorbrengen bij Simone, een vriendin van mijn beste vriendin Kizzy. ‘Als ik straks in het pension ben, moet ik haar appen’, bedenk ik me nog even. Het is al een paar weken geleden dat ik haar sprak via de telefoon.
Als de bus er eindelijk is, dump ik mijn grote roze koffer in het bagageruim. Ik vraag de chauffeur om een enkeltje Mogán. Ik kijk naar links om te zien op welke plek ik wil zitten en ik kijk gelijk in de grote, donkere ogen van… Simone. Dit had zo moeten zijn (en ik had op deze dag een kraslot moeten kopen denk ik)! Ze is onderweg van Las Palmas naar Mogán.
Simone neemt me mee naar haar favoriete restaurantje in het dorp. ‘Mi Vida’ is van twee eigenaren die ook een stel zijn. Ik ben even de namen vergeten, maar de jongste van de twee mannen heeft een waanzinnig gevoel voor interieur. Het is een mix van Spaanse, Arabische en jaren ‘20 stijl en zou zeker niet misstaan op Pinterest. Terwijl we zo zitten te praten, bedenken we ons dat we elkaar ook al 23 jaar kennen.
Vreemde taal: rapido Spaans leren dankzij Dunia
In Mogán slaap ik in een pension in het centrum van het dorpje. Het is eenvoudig en dat vind ik helemaal niet erg. Stiekem hou ik er wel van om simpel te leven als ik weg ben van huis. Weinig luxe geeft ook weinig rommel en afleiding. Juist daarom ben ik even weg van huis.
De eigenaresse Rosa is een hele lieve vrouw. Ze stuurt me af en toe appjes om te vragen of ik nog iets nodig heb. Of het nu een föhn is, handdoeken of toiletpapier. Ik weet nu al dat ik haar straks een goede review geef op Booking.com.
Het dakterras van Pension Playa is mijn kantoor voor deze periode. Ik werk hier met uitzicht op de zee. Rechts van mij zie ik Little Venice, zoals ze het gedeelte bij de haven noemen.
Op het dakterras leer ik Dunia kennen. Ze spreekt maar een paar woorden Engels en ik amper Spaans. Na een gesprek van een paar uur met handen en voeten, klets ik op mijn manier al lekker mee in het Spaans. Fantastisch hoe snel het leren van een vreemde taal gaat, als je er echt vol induikt. Ja, echt! Zou ik dan toch een beetje een talenknobbel hebben? ;)
Morgen plaats ik foto's, deal? Ik ben moe en echt aan het bijkomen. Oh, en ik slaap hier als een roosje. Nou dat was het. Tot morgen, lieve mensen!
Comments
- 16 aug
0- 16 aug
0- 7 juli
0- 6 juli
0- 6 juli
0