Naarmate de periodes dat ze wegzakte in de mist steeds langer werden en de periodes dat ze even aanwezig was in de kamer steeds korter werd ze ook steeds wanhopiger. In haar wanhoop schreeuwde en huilde en tierde ze in haar gedachte. Maar niets van dat alles was zichtbaar voor hen die naast haar zaten.
Ze leek rustig en emotieloos in haar bed te liggen. De weken verstreken en op een keer werd ze weer een beetje wakker voelde kou in haar gezicht en iets van beweging waardoor haar lichaam ook een beetje in dat ritme mee bewoog.
Ze hoorde een vreemde stem zeggen. “Dit is Megan, ze komt van het Platein Ziekenhuis en zal vanaf vandaag bij jullie verblijven.” Ze lag op een rollend bed en voelde hoe ze naar een andere plek vervoerd werd. Toen het bed tot stilstand kwam voelde ze een hand op haar arm en een warme vriendelijke stem die zei: “Megan, welkom in onze Oase. We hopen dat je het hier naar je zin gaat hebben en liefs ons ook nog gaat verrassen met dingen waarvan de artsen zeggen dat ze niet meer mogelijk zijn.”
Ze voelde hoe ze verplaatst werd naar een ander bed. Voor het eerst met donzige warme kussens en een zachte aangename deken. Terwijl ze voelde dat ze verzorgd werd en er liefdevol en zacht tegen haar gepraat werd slipte ze toch weer weg in haar mist.
Deze keer was het niet zo fijn in de mist. De rust die er normaal heerste was er nu niet meer en hoewel ze niets kon horen en er nog steeds die enorme stilte heerste was de schaduw die ze zo nu en dan had gezien nu veel actiever.
Druk en snel schoot deze heen en weer en kwam veel korter bij haar dan hij ooit was geweest. Maar niet kort genoeg bij haar om zijn gestalte goed waar te kunnen nemen. Ze kon alleen zien dat hij vrij lang en slungelig was in zijn bewegingen.
Hij was druk, heel druk bezig en hij maakte de indruk heel gestresseerd te zijn. Ze probeerde haar uiterste best te doen om te zien wat er door de mist heen en weer schoot maar het lukte haar niet er een duidelijk beeld van te krijgen.
De onrust maakte dat ze terug naar de kamer wou en weg uit deze mist. Het gaf haar een angstig en onveilig gevoel. Ze voelde de onrust bij datgene dat bij haar in haar hoofd was en probeerde door zich heel diep te concentreren te vluchten en ergens in de diepste dieptes van haar brein rust te vinden.
Toen ze zich weer bewust werd van de wereld om haar heen voelde ze iets op haar gezicht. Warmte? Ook kreeg ze weer de neiging haar ogen dicht te knijpen, het licht dat door haar oogleden kwam was te fel.
“O Megan, sorry meid heb je last van de zon?” Snel verdween de zon toen ze voelde dat er iets op haar gezicht geplaatst werd. “Ik geef je mijn zonnebril even. Meid is dat beter?”
Ze wou knikken en ze wou ja zeggen maar haar lichaam werkte niet mee het enige dat ze merkte was dat haar ogen weer ontspannende. De adem en de zachte vriendelijke stem naast haar gezicht deed Megan vermoeden dat diegene die haar de bril opzette nu de reactie van haar ogen condoleerde.
“Mooi kijk nu, dat is al beter voor je ogen zie je dat?”
Comments
- 28 nov
1- 22 okt
1- 21 okt
1- 21 okt
1- 20 okt
1