Het leven zit vol mooie maar ook nare dingen. Ikzelf was 25 jaar oud en had een klein bijbaantje tijdens mijn studie bij PostNL.
Daar leerde ik vroeg opstaan en hard werken, maar ook kon ik iemand verwennen die er altijd voor mij was: mijn moeder.
Ze had al weken lang verteld over een concert bij het Goffertpark. Ik had lacherig gedaan "Ja, maar mam, dat is duur zo'n concert" zei ik altijd, in de hoop om haar bij de ticketverkoop weg te sturen. Ik had tenslotte al zelf de kaarten gekocht.
Niet wetende dat dit ons aller laatste concert zou zijn. Maar wel een hele leuke, gezellige en gevierd concert.
Ik had al mijn spaarcentjes aan de kant geschoven, had wat schulden afbetaald en kon vervolgens twee kaartjes bemachtigen voor de enige echte Robbie Williams!
Zelf ben ik wellicht ook een beetje fan, maar mijn moeder was er helemaal weg van! Haar zien genieten was het enige wat ik wilde en dus gebeurde het.
Één maand voor het concert gaf ik haar de envelop. Niets erop geschreven, niets te zien.
Haar blik vertelde zo veel. Ze was verbaast, blij, maar ook nerveus. Alsnog lachte ze me met volle vertrouwen toe "Wat is dit" vroeg ze al gauw "Maak maar open!" zei ik en begon te lachen.
Zonder geaarzel deed zij precies dat: Ze opende de envelop en nam daaruit de twee Robbie Williams kaarten voor 2017.
"Ach, gek kind!"zei ze terwijl tranen van vreugd over haar wangen stroomden, een brede glimlach op haar gezicht terwijl ze mij knuffelde.
'Dat is hoe het hoort' dacht ik bij mijzelf, dankbaar dat zij dit gebaar kon waarderen.
De dagen vlogen voorbij, veelal belden wij over hoe wij het nou gingen doen. Ik woonde in Leeuwarden, was druk met mijn studie, en zij woonde in Veendam. uiteindelijk besloot ik de avond voor het concert naar mijn moeder te reizen.
Toen ik eenmaal aankwam was mijn moeder net een kleine meid. Ze ging weer eens haar idool zien, de man waar ze van droomde! De enige echte!
Al snel besloten we te gaan slapen, avondeten hadden we zelf al geregeld en we hadden een lange autorit voor de boeg.
De dag zelf was één en al gezelligheid. Zelf had ik een Bluetooth-speaker meegenomen oftewel "blauwe tandjes" speaker zoals wij dat ook wel eens noemden. Hieruit hadden we lekker de muziek op staan van Robbie Williams! Ook in de file bleef het gezellig, zwaaiend naar andere mensen en lekker meezingen in de auto met de raam open. Ook het weer was geweldig, er was één en al zon.
Eenmaal aangekomen bleek al snel hoe groot het allemaal was. Maar ik had mij voorgenomen om mijn moeder te trakteren, dus alles was voor mijn rekening.
We verzorgden ons van drinken en gingen in het midden staan. Ik maakte wat foto's en al snel raakten we aan de praat met de mensen om ons heen. Mij viel op dat er veelal mensen waren van mijn moeders leeftijd, en die vonden het GE-WEL-DIG dat ik Robbie Williams leuk vond.
Schijnbaar een unicum "Natuurlijk, het is een kind van mij" antwoordde mijn moeder trots, net voordat de show begon.
De show was spectaculair. Mooie graphics, mooi geluid, maar vooral veel Robbie!
Helaas sloeg al snel het noodlot toe. Achter mij hoorde ik mijn moeder zeggen "Ik moet hier weg" waarop ik naar haar keek.
'Angels' werd net gezongen, haar favoriete lied, maar ik kon haar gezicht zien dat ze het moeilijk had.
Hierop hielp ik haar naar de eerste hulp. De mensen die redders in nood zijn. Ze keken mij verbaasd aan en sommeerde mij weg te gaan (met mijn moeder).
"Wat wil je dat ik doe?" zei de mevrouw in kwestie op een kattige toon, terwijl ik mijn moeder vast hield.
Geïrriteerd draaide ik mij om en zag dat wat mensen van ons vorige staplek gevolgd waren "gaat alles? " "wat is er aan de hand?" werd er gevraagd, waarop mijn moeder zei dat ze amper lucht kreeg.
Het was boven de 25 graden. Er waren duizenden mensen, en de eerste hulp had ons geweigerd. Daarnaast was mijn moeder ook al 59 jaar jong, dus wellicht geen goede combinatie.
Met behulp van deze andere fans wisten wij een baan te leiden naar de WC's, waar mijn moeder even kon gaan zitten. Er waren tenslotte geen zit plekken.
Met veel gehuf en gepuf zijn we uiteindelijk naar huis gekomen.
Een maand later bleek waarom ze ineens geen lucht meer kreeg.
Vijf maanden later was ze er niet meer.
Het concert wat mij blut maakte en al mijn spaargeld er doorheen braste.
Het concert waar ik voor het laatst mijn moeder kon verwennen.
Het laatste concert, van haar en mij.
